مبارزين و بزرگ مرداني كه براي عدالتخواهي و تأمين عدالت در جامعه مي رزمند، دشواري هاي آن را مي دانند و خطراتش را نيز به جان مي خرند.
لطيف پدرام يكي از جمله رهبران برازنده ي تحقق عدالتخواهي در افغانستان/خراسان است. او داعيه دار و صداي رساي اقوام ستم ديده ي كشوريي است كه در آن جعل، استبداد و بي عدالتي اجتماعي مظاهر و جلوه هاي روشن و غير قابل انكاري دارد. در كشوري كه شوونيسم و تفوق طلبي بيداد مي كند، ايستادن در برابر نابرابري و حق تلفي شجاعت و صداقت مي خواهد. صداي عدالتخواهانه ي پدرام مربوط و منوط به يك قوم و تبار خاص نمي شود، او براي تاجيك، هزاره، پشتون و اقوام ديگر كشور عدالت و قانون محوري و حقوق شهروندي برابر مي خواهد، چيزي كه به مذاق و سرشت شوونيست هاي قومي سازگاري ندارد. از اين رو از او خو ش شان نمي آيد. همانگونه كه در مجلس نمايندگان اين جاهلان بر وي تاختند، ناسزا گفتند و هتاكي كردند. گناهش هم اين بود كه به خاطر حوزه اي ساختن انتخابات پارلماني در ولايت غزني كه با هدف به قدرت رساندن يك قوم خاص طراحي شده اعتراض كرد. این یک مساله ای بسيار روشن است، كسي كه براي عدالتخواهايي مبارزه مي كند نمي تواند شوونيست باشد؛ زيرا روح و جوهر عدالتخواهي با تفوق طلبي و برتري جويي كنار نمي آيد. عدالت بالطبع و بالذات شامل همه ي ساكنان يك سرزمين بايد شود-كه عدالت ناميده شود در غير آن نامش بي عدالتي و تعدي است.
بنابر اين، اين عجيب نيست كه همه ي شوونيست ها از “الف” تا “ي” كه خواهان تفوق طلبي و انحصار قدرت يك قوم خاص در كشور اند-بر ضد پدرام باشند. البته اين مساله واضع شود كه حساب برادران پشتون جدا از شوونيست هاي اين قوم است؛ زيرا باران فقر، جنگ و بي عدالتي يكسان بالاي تمام اقوام كشور باريده و هيچكس از آن مستثنا نبوده است.
دسته جات تفوق طلب و انحصارگر بالاتر از منافع شخصي و خانوادگي شان چيزي ديگري در سر ندارند. استفاده ابزاري از نام قوم و دين فقط روپوشي است براي تداوم و غضب هرچه بيشتر منابع قدرت و ثروت. اكنون زمان مي طلبد كه همه ي عدالت خواهان از هر قوم و تباري كه هستند زير چتر عدالت و برابري گرد آيند و بر ضد نابرابري، تبعيض و انحصارگري مبارزه كنند. من شخصن عضو كنگره ملي نيستم، اما عضو فعال جنبش عدالتخواهي پدرام و امثالش هستم و خواهم بود. عدالت از هر گلويي كه فرياد شود-با او همصدايم، برايم فرقي ندارد كه از كدام قوم تبار است.
