میزان مشارکت زنان در انتخابات
در کوچه و پس کوچه های شهر فقط زمزمه انتخابات به گوش می رسد؛ اما در این زمینه زنان چقدر نقش خواهند داشت؟ چند در صد زنان در انتخابات شرکت خواهند کرد و چرا زنان افغانستان در عرصه ی مسایل سیاسی نقش بارزی را ایفا نمی کنند؟
ثریا صبحرنگ کمیشنر بخش حمایت و انکشاف حقوق زنان کمیسیون مستقل حقوق بشر در این باره می گوید: بی اعتمادی مردم نسبت به دولت چند دلیل دارد؛ به گونه ی مثال افزایش مواد مخدر و موضوع تأمین امنیت از مسایلی اند که مردم را از حکومت ناراض ساخته است؛ یعنی ما به این باور بودیم که چهار سال بعد زمانی که می خواهیم بخوابیم دروازه ی خانه های ما باید باز باشد؛ اما امروز امنیت چهار سال پیش را متأسفانه نداریم و تأمین امنیت شهروندان به یک چالش بزرگ بدل گشته وهمین طور خشونت علیه زنان، تجاوزات جنسی و قاچاق زنان افزایش یافته است، بیکاری، فقر روزافزون که در جامعه بیداد می کند از دیگر موارد چالش برانگیز است.
بانو ثریا می گوید: امروز کاندیدان به علت نبود امنیت نمی توانند به اکثر ولایات و ولسوالی(شهرک) ها سفر کنند و در آن جا به مبارزات انتخاباتی بپردازند و هر قدر که در یک جامعه امنیت مختل می شود بیشترین آسیب را زنان و کودکان آن جامعه می بیند و یکی از عمده ترین دلایل شرکت نکردن زنان در انتخابات همین مسأله امنیت است.
به باور وی این که زنان جامعه ما در مورد انتخابات نظر ارایه می دارند و یا واکنش نشان می دهند، مبین این نکته است که زنان جامعه ی ما، به یک سطح خود آگاهی رسیده اند و می توانند شرایط شان را تحلیل کنند و به سرنوشت کشور شان و سیاست های که در آن اعمال می شود بی تفاوت نباشند و این که یک زن می گوید من در انتخابات شرکت نمی کنم، حکایت از این دارد که سرنوشت کشور برای شان بسیار مهم است و خودشان دیدگاهی دارند و صاحب یک سلسه مطالبات و نیازمندی ها هستند و زمانی انسان ها خواهان مطالبات می شوند که به یک رشد و تکامل ذهنی رسیده و از حقوق خود، آگاهی پیدا کرده باشند.
بر بنیاد اظهارات بانو صبحرنگ، باید تمام زنان در انتخابات شرکت نموده و از حق مشروع سیاسی شان استفاده کنند و بدون در نظرداشت مسایل قومی، زبانی، جنسیتی و سمتی به کسی رأی بدهند که بهترین برنامه را داشته باشد تا گرفتار عذاب وجدان نگردند.
بانو ثریا می گوید: مشارکت سیاسی زنان در انتخابات دوره قبل بسیار چشم گیر بود وهمین طور ما امروز زنانی داریم که در پارلمان فعالیت های خوب سیاسی انجام می دهند، میزان مشارکت زنان در عرصه سیاست بیشتر ازعرصه های اقتصادی، اجتماعی و… بوده است؛ اما زنان بعد از سال 1384 نتوانستند قدم های بلندی در عرصه های مختلف بردارند.
وی تاکید می کند که دولت در این هفت سال نتوانست قناعت مردم را حاصل نماید که این امر فاصله میان دولت و ملت را عمیق تر ساخت و عملی نشدن وعده های که از سوی دولت به مردم داده شده بود، یکی از عوامل اصلی دل زدگی و علاقه نگرفتن مردم، به ویژه بانوان تحصیل کرده به مساله انتخابات است.
شفیقه حبیبی مسوول اتحادیه زنان خبرنگار می گوید: دلیل عمده حضور کم رنگ زنان در عرصه سیاست، مردانه بودن ساختار اجتماعی افغانستان است. تمام قواعد حاکم بر فرهنگ، اجتماع و سیاست متأثر از این مورد ساختاری است و بدین ترتیب، مردان از مشارکت زنان در عرصه سیاست ناخشنود هستند.
به باور وی، کاندید شدن چند خانم در انتخابات ریاست جمهوری هرچند به گونه ای نمادین، حرکتی مثبت است و می تواند نوعی مبارزه ای تلقی شود که در آینده کارساز است.
خانم حبیبی درباره عدم مشارکت زنان در انتخابات می گوید: در انتخابات گذشته 40% زنان شرکت کردند؛ اما دولتی که فعلاً در قدرت است به همین 40% زنانی که به آن ها رأی داده بود، کاری انجام نداد و دست آوردهای نسبی را که ما داریم از تلاش و زحمت های جامعه مدنی است نه از کار کرد های دولت افغانستان و درصد زنانی که مشاغل های دولتی دارند، در پست های پایین کار می کنند و دولت برای ارتقای ظرفیت آنان کمترین کاری انجام نداده است.
در مورد میزان مشارکت زنان در انتخابات خانم ماری اکرمی مسوول مرکز رشد استعدادهای زنان افغان می گوید: دلایل اصلی علاقه نگرفتن زنان برای شرکت در انتخابات، می تواند اعلام نشدن برنامه های شماری از کاندیدان و تعدد کاندیدان ریاست جمهوری باشد.
به تاکید وی، تعدد کاندیدان گمراه کننده است و مردم در بیشتر موارد نمی دانند که به چه کسی رأی بدهند؛ اما به نظر وی مردم باید به کسی رأی بدهند که به منافع ملی افغانستان فکر کند، مرزهای قوم و قبیله را شکسته باشد و بتواند کشور را از چالش هایی که با آن ها مواجه است، نجات بدهد.