خبر و دیدگاه
افغانستان در اوج بازی های نا تمام
از چندی بدینسو تمام بازی های سیاسی و معاملات خروج نیرو های امریکایی از افغانستان و حاضر نشدن طالبان در میز مذاکره، پا فشاری های آقای اشرف بخاطر دفاع از جمهوریت، پا فشاری طالبان با زمزمه های امارت خیلی شتاب گرفته است.
اما من هرگز باور ندارم که هم آقای غنی و هم طالبان بتوانند تا آخر آنچه که میگویند بالای حرف های خود ایستاده گی کنند.
به عقیده من اگر آقای غنی خود را با کاروان همگام نکند، تنها روی سخنان خود پا فشاری کند بدون شک همه چیز را از دست خواهد داد.
همچنان اگر طالبان در میز مذاکره حاضر نشوند و مذاکرات صلح را تحریم کنند باور داشته باشند بر علاوه اینکه دفتر سیاسی قطر، و همه هست بود را از دست میدهند بلکه امکان آن وجود دارد که دوباره پشت میله های زندان گوانتانامو بروند.
از سوی دیگر اگر آقای غنی اکیداً روی انتخابات زود هنگام و جمهوریت تاکید کند و طالبان روی گفته های خود کند، بدون تردید هر دو طرف حامیان داخلی و خارجی خود را برای همیش از دست میدهند و عقل حکم میکند که در سیاست های آینده نیز چیزی بدست نمی آورند.
باید هر دو طرف از عقل سلیم کار بگیرند و بر میز مذاکره حاضر شوند آنچه که برای گفتن دارند بگویند و از این بیشتر بر سرنوشت مردم افغانستان ماجرا جویانه بازی نکنند.
همه دیدیم و شنیدیم که جو بایدن رئیس جمهور امریکا پایان جنگ امریکا را از افغانستان از اطاق اعلام کرد که قومنده ادامه جنگ در افغانستان توسط بوش از همان اطاق صادر شده بود.
و قبل از آنکه طالبان آتش بس را بپذیرند و در نشست استانبول حاضر شوند و به یک نتیجه ی نسبی برسند و تفاهم صورت گیرد، بایدن اعلام کرد که خروج قوت های ناتو از افغانستان از اول ماه مه آغاز میگردد.
حالا اعلام تاریخ خروج نیرو های امریکایی از افغانستان طالبان را گستاخ تر قدرتمند تر و نیرومند تر میسازد ولی متاسفانه باعث ضعف و ناتوانی های دولت افغانستان از گذشته بیشتر میشود.
به باور من این سیاست امریکا یک سیاست ماجرا جویانه و نا عاقبت اندیشانه ی بود.
گرچه من باور ندارم آنچه را که جو بایدن رئیس جمهور امریکا اعلام کرده اعضای ناتو و کشور های مختلف دنیا با این تصمیم یک صدا و همه این تصمیم را تائید کنند.
تصور من این است که این حرکت امریکا میتواند آینده افغانستان را بطرف یک جنگ تمام عیار و ویرانگر سوق دهد.
اما تنها اتحاد، همبستگی و مقاومت مردانه تحت رهبری یک زعامت دلسوز و شناخته شده میتواند مردم افغانستان را از جنگ داخلی و ویرانی های ویرانگر نجات دهد.