برگشت تان به میهن مبارک باد. خوش آمدید.
ساحه تحت کنترول تروریزم گسترش یافته است. طالب دولت موازی ساخته است. شما که تشریف نداشتید صد ها تا شهید شدند و هزار ها نفر زخم برداشتند. فقر بیداد میکند. نفاق قومی هر روز دیانت و صفای این کشور را در حال بلعیدن است.
حوزه ضد ترور با همه فداکاری و تاریخ اش در حاشیه محاسبات بزرگ رفته است. تبعید کردن و استفاده ابزاری از محاکم وسایل آشکار برای تحکیم قدرت غیر مردمی شده است.
تا جاییکه من شاهد هستم، برخلاف برداشت شما، دوکتور عبدالله عبدالله همان روحیه که شما فکر میکنید دیگر ندارد، دارد و خواهد داشت.
او از داخل نظام ایستاده است و مبارزه میکند.
فرض بر اینکه او دیگر داکتر عبدالله دیروز نیست؛ آیا از میان این همه نا ملایمتی و زشتی‌هایی که باید اصلاح شود، حذف داکتر عبدالله برای شما اولویت دارد؟
کمترین ارزش حضور او در سپیدار تزیین صالون‌های آن قصر با تصاویر مقاومت و مبارزات شماست.
پایین کشیدن این تصاویر صرفا بخاطر انتقام کشی از داکتر عبدالله چه فخری در پی‌دارد؟
این قصر سپیدار اگر ایستاده گی و شهامت داکتر عبداالله برای احراز زعامت کشور نمیبود شاید الحاقیه ارگ می بود و یک نفر آمده گی از خارج آنهم دو تابعیته در آن زیست میکرد.
اگر داکتر عبدالله عبدالله از دید صلاحیت آنچه شما توقع دارید چیزی ندارد از دید سیاسی، معنوی و تاریخی دستاورد بزرگ دارد.
او تنها چهره غیرخارجی در صحنه رقابت‌های انتخاباتی بود.
شما در حمایت تان از داکتر عبدالله عبدالله از دید سیاسی و معنوی هیچ چیز را از دست نداده اید. آنچه به زعم شما از دست رفته است چند تا کرسی است که امروز یا فردا پس بدست می آید.
من به شما احترام دارم و همیشه خواهم داشت اما فکر نمیکنید حمله بر خودی ها نمک پاشی بر زخم‌های جسم مشترک ماست. تنها از جمع کردن است که به جایی میرسیم نه از پراگنده سازی.
یقین دارم که سیاست زیرسقف را نیز بلد هستید. پیام دهی کنایه و انتقام به همسنگر هایتان آنهم از بلندگوی مطبوعات و فیس بوک نوای دلنواز به گوش دشمن و حریفان است.
استاد معظم نی‌ستان ما که بخاطر بریده شدن از آن می‌نالیم و سینه شرحه شرحه می‌نماییم، وحدت و همدلی است.
عیاران در تاریخ سینه فراخ داشته‌اند و با یاران در مانده خویش از سر عیاری پیش رفتهاند نه آنکه لگد آخر را بر او بزنند.
عیاری تان همیشه باد!
