نقش مثبت ومنفی حکمتیار در اوضاع کنونی

یک چیز عرض کنم و آن اینکه از گلب الدین جز شر و مصیبت چیز دیگر توقع بردن ساده لوحی محض میباشد. واین شر بودن او بار ها تجربه شده و به ثبوط رسیده است. گلب الدین صرف در لباس و در حرف مسلمان میباشد ولی در عمل از خراب ترین کافران خرابتر میباشد.
ای بسا ابلیس آدم روی هست. پس به هر دستی نباید داد دست
گفته شاعر بالا در باره گلب الدین صادق است. گلب الدین را میتوان ابلیس نامید. دعا میکنیم که خداوند به یکتعداد از پیروان او عقل و خرد اعطا فرماید تا اعمال گلب الدین را یکبار مرور نمایند تناقضات اورا به بررسی گیرند واین ننگ اسلام و این قاتل و خرابکار را تجرید و ترک نمایند، تا در آن دنیا از مصیبت اعمال او رهاًی یابند.

حکمتیار می آید کابلیان چه کنند؟!
حکمتیار از جمله نادر رهبرانِ جهادی در افغانستان است که بیشتر خواست ‏هایش را در نبشته ‏های خود بیان نموده ‏است. از حکمتیار به‏ همان پیمانه که خرابی ‏های زیادی برای مردم افغانستان به‏ ویژه برای کابلیان بجا مانده‏ است و نیز کتاب ‏های زیادی هم در دسترس است که حاکی از خواست ‏های دل حکمتیار می ‏باشد، به ‏شرط آن‏ که این مسئله را به‏ ویژه پس از به ‏راه افتادن سازش/معامله با دولتی که هر ازگاهی آن را دست نشانده می ‏خواند، در کتاب ‏هایش درست متوجه شویم که از برای خدا نه بل از برای هوا و هوس ‏هایش بیان کرده ‏است.
چنانکه حکمتیار در کتاب‏ اش زیر عنوان «جنگ از دیدگاه قرآن» برای تشویق جنگجویانش در تفسیر سوریه «محمد» چنین شرح می ‏دهد: “مبادا از تداوم جهادتان منصرف گردیده به‏ فکر سازش با دشمن بیفتید و تصور کنید که بقاء و موجودیت ‏تان در اعمال سیاست مبتنی بر مداهنت و تفاهم مضمر است. از شأن شما بعید است که صلح و سلم را عنوان نموده به‏ دشمن پینشهاد کنید. شما برترید، برتر از اینکه اسلحهٔ‏ تان را در برابر دشمن بر زمین بگذارید، به‏ ننگ سازش تن دهید، بسوی دشمن دست صلح دراز کنید و از او استدعای صلح و سلم داشته باشید. نباید در برابر دشمنِ ذلیل، احساس حقارت و پستی نموده به‏ برتری ‏اش اعتراف کنید، مخصوصاً در دوران شکست ‏های مؤقتی خود و پیروزی‏ های نسبی دشمن…” (منبع: حکمتیار؛ جنگ از دیدگاه قرآن/ تفسیر سوریه محمد؛ ص ۱۹۶)
وی در ادامه می ‏افزاید: “در حالی‏ که توازن نیرو به نفع دشمن است و دشمن از برتری نظامی و سیاسی برخوردار است، اسلام به ‏افراد مؤمن اجازه نمی ‏دهد با دشمن صلح کنند و ننگ اعتراف به‏ برتری دشمن را مرتکب شوند. مخصوصاً اسلام به‏ هیچ صورتی موافق نیست که پیشنهاد صلح از طرف مسلمانان صورت گیرد… مخصوصاً در حالت ضعف نهضت[مجاهدین/مسلمانان] و برتری نظامی دشمن. هر صلح با سازش مترادف بوده اسلام عزیز از آن مانع می ‏شود و به‏ سختی نهی می‏ کند.” (همان منبع: ص ۱۹۸-۱۹۹)
این تفسیر و تعهدی حکمتیار در پیوند به ‏تداوم جنگ و عدم سازش با دشمن برای همسنگرانش است، حال این که این را چه زمانی بیان کرده مهم نیست، بل مهم این است که هدف‏ اش دولت‏ های اشغال شده ‏ای افغانستان می ‏باشد؛ ولی حال جناب حکمتیار با چشم پوشی از این همه قول و قراراها به ‏اندیشه و تصوراتِ دیگری به‏ پیش می‏ رود. به قول شاعر:
بســـکه دیــدم سالها آسان سوگند خوردنت
نیست فرقی در میان نان و قرآن خوردنت…
گلبدین خان آفرینت خوب خـدمت می کنی…
این تنها سوگند خوری‏ ها و نیز سازش و معامله ‏ای جناب حکمتیار نیست که هر سنگ و چوب این خطه از آن آگاست، اما اینجا کابلیان رنجدیده را نباید از یاد برد که بیشتر از هر مردمی دیگر وحشتی جناب حکمتیار را بخاطر دارند. «سید فرید حسینی» که از گذشته‏ ها تاکنون به‏ عنوان گوینده و ژورنالیست ماهر در تلویزیون ملی کار می‏ نماید، در صفحه‏ ی فیسبوک‏ اش وحشتی حکمتیار صاحب را این‏ گونه بازتاب می ‏دهد:
“یک قصه برایتان می‏ کنم، اما گپ پیش خود ما و شما باشد. امشب گلو… ببخشید… گلبدین را به ‏خواب دیدم. نی راستی باش که حکمتیار صاحب بگویم که حالی کسی خفه نشود، چون هستند کسانی ‏که در خمیر موی می‏ پالند. بهر صورت، خواب دیدم که حکمتیار صاحب با یک لنگی سیاه به‏ رادیو تلویزیون[ملی] می ‏آید تا بیانیه بدهد. همین که مرا می ‏بیند می ‏گوید که خوب شد که پیدایت کردم… همین تو بودی که در رادیو[افغانستان] می ‏خواندی که گلبدین خان آفرین‏ ات خوب خدمت می ‏کنی… هرچه که قسم می‏ خورم که به ‏لحاظ خدا حکمتیار صاحب مه او آدم نبودم او کسی دیگری بود و نام ‏اش قاری مبین بود، اما باور نمی ‏کند. چاردست و چارپاه محافظین‏ اش مرا در موتر می ‏اندازند و انجنیر صاحب می ‏گوید که ای آدم را مستقیم چارآسیا(چهارآسیاب) ببرید… همین بود که بیدار شدم… ولا خوب شد که خواب بود… بسیار ترسیده بودم…”
این وحشت و هراسی است که تاهنوز و باوجود این همه ساز و برگی دموکراسی در خاطر یک ‏تن از کابلیان از خدمات جناب حکمتیار که می ‏خواست به‏ رضای الله(؟) جهاد کند، باقی مانده ‏است.
جناب حکمیتار! ای کاش که واقعاً جهاد می‏ کردی و حد اقل حال در سنگرت به‏ قول خودت علیه اشغالگران افغانستان باقی می ‏ماندی و این همه خیانت‏ هایت را حد اقل من از طرف خود جنایت و خیانت حساب نمی ‏کردم، و شاید هم برخی ‏های دیگر چنین می‏ کردند؛ اما حال که جهاد هم نمی‏ کنی لطفاً در چشمان مردم خاک را پاش ندهید و اشغالگران را دوست و دولتی دست نشانده‏ ای آنها را مشروع و اسلامی تفسیر و تعبیر نکنید.
هرچند وحشت و هراسی مردم افغانستان از جناب شما بسیار است، اما بسیاری از آنهایی که یا تو با آنها و یا آنها با تو جنگیدند تا به‏ حال هم از ساز و برگی نظامی و مهمتر از آن، از پول و دالرهای امریکایی برخوردار هستند؛ بناً تو هرچه کینه در دل داشته باشی با آنها چیزی کرده نمی توانی، اما تو می ‏آیی کابلیان چه کنند؟!
بنابرین نشود که با آمدنت این بار اما با بزرگ‏ ترین کافر جهان(امریکا) سازش و معامله ‏ای در کار باشد که جهنمی دیگری را برپا داری، زیرا همان شاعر تو را خوب می‏ شناخت که در وصف ‏ات سروده‏ بود:
یکطرف دعوای کرسی و ریاسـت می ‏کنی
یکطرف آهنـــــــــگ قتل عامِ ملت می‏ کنی…
هرچه می خواهد دلت از بهر ملت می‏ کنی…
گلبدین خان آفرینت خـوب خدمت می ‏کنی…
جـــــان فشانی در ره اسلام کردی واه واه
زیر آتــــش کوچه را تا بام کردی واه واه…
گلبدین خان آفرینت خوب خدمت می ‏کنی…