اینبار درس و مکتب تان تیر خورده است عشق و تبار و مشرب تان تیر خورده است در شهر تان ...

نکند از دلت آهنگ بهاری  رفته‌ست؟ فصل گل نغمهٔ زیبای قناری رفته‌ست؟ نکند خاطره های تو ترک برداشته یادت ازجشن گل سرخ مزاری رفته‌ست؟ یاد داری که پر از زمزمهٔ من بودی خالی از دغدغهٔ بودن و رفتن بودی پشت دیوارک باغی که به هم‌می دیدیم تو سراپا غزل مست تپیدن بودی قصهٔ جویک باریک و چمن یادت هست؟ نسترن چیدن و‌ دنیای سخن یادت هست؟ گل شبدر که به گیسوت زدم از سر شوق چهچهٔ مرغک خوشخوان وطن یادت هست؟ چقدر عشق به چشمان دوتا مان می خواند چقدر شوق به لبهای دوتا مان می ماند از سر صبح فقط شعر به هم می گفتیم شعر عاشق که غم و غصه ز دلها می راند یاد داری که به هر پنجه چناری هر جا می کشیدیم گل و قلبک دیوانهٔ ما دلت آیینهٔ من بود و دلم خانهٔ تو چه صفایی ، چه هوایی چقدر مهر و وفا ...

دیریست با زبان ستم خو گرفته ایم باجهل وسرکشیدن سم خوگرفته ایم بیگانه سرنوشت مرا می زند رقم با اژدهای ...

درفصلهای دور و مِه آلود خاطرات دیوار و سقف و پنجره ام داد میزند هرکنج وگوشه ى غزل آلود خانه ...

از بس که خون چکیده به ایوان روزگار جیحون رسیده برلب و آموست سوگوار پامیرو شانه های بلندش خمیده است ...

کاذب ترین واژه یی که میشناسم … (وحدت ملی)؟؟؟ من شاعرم و مهندس ! در موقعیت یک شاعر سر وکارم ...

نی ها دگر گل نخواهند کرد… هنوز دوازه یا کمتر بهاری از زندگی را پشت سر نگذاشته بودم و بویی ...

هیولا… چه صبحی بود آتشگون ، زمین لرزید ترسیدم هوا ابری وتوفانی دلی ترکید ترسیدم صدای هیبت توفان و خشم ...

  کافری درشهر ما مفتی شده بسیار حیف یک دوتا کوردگر قاضی شده بسیار حیف نظم دولتها بدست خشره خورافتاده ...