چنان كه معلوم است، تيم ثبات در اختلاف نظر درونگروهى خويش مى جوشند و توافق نظر چندانى با هم ندارند. تيم دولت ساز هم با اغتنام از فرصت در ارگ حكمرانى مى كند. طالبان منتظر وفاى بعهدِ امريكا نشسته اند و امريكا هم چشم براه تفاهم ارگ و سپيدار است. اما روزها، هفته ها و ماه مى گذرد، اما هيچ گشايشى در اوضاع رونما نميشود.
ارگ با لجاجت نه به رقيب سياسى اش، از در انعطاف پيش مى آيد و نه هم گره توافقات امريكا و طالبان را مى گشايد. جامعه جهانى از بن بست سياسى موجود خسته و بستوه آمده. زمزمه هاى وجود دارد كه داكتر عبدالله با سرخورده گى از مطالبات شعارى، خودبزرگ بينى، افزون طلبى و عدم واقعبينى برخى از متحدان بى درايتش كه نه در فكر راه حل بلكه در پى عقده گشايى هاى شخصى اند، از يكسو و از كلنجار رفتن با حاكم متعصب و متقلب ارگ كه با چنگ و دندان قدرت را قبضه كرده و بهيچ مشاركتى باور ندارد و تمكين نميكند، و مضافاً با درنظرداشت ديدگاه بازيگران بيرونى به اين نتيجه رسيده كه در مشوره با جناح هاى مختلف سياسى داخلى، رايزنى با قدرت هاى منطقوى و جلب نظر امريكا، انگليس و اتحاديه اروپا، عطاى انتخابات را به لقايش بخشيده، پيشنهاد تدوير كنفرانس بزرگِ متشكل از تمام جناح هاى داخلى بشمول طالبان را زير نظر كشور هاى ذيدخل و ذينفوذ در قضيه افغانستان، كه به نحوى ميتوان نام ( بُن دوم ) را بر آن گذاشت، مطرح نمايد. كه در آن كنفرانس، نتيجه انتخابات باطل شده، تمام جناح ها روى يك حكومت مؤقت به توافق برسند. ظاهراً امريكايى ها كه در فكر جمع نمودن خاطر شان از غايله افغانستان اند، بى تمايل به چنين طرحى نخواهند بود تا راه تفاهم شان با طالبان و زمينه خروج دلخواه شانرا از صحنه افغانستان هموار سازد.
بارى داكتر عبدالله از نهايت دلزده گى از كج انديشى و برخورد غير مسئولانه برخى از متحدانش گفته است كه اگر از لجاجت، كارشكنى و پُر توقعى دست برندارند، شوراى بزرگى را فراخوانده، تمام قضايا را به آنها واضح ساخته، يا با تصميم و شرايط معقولِ مورد نظر آنها، با ارگ كنار خواهم آمد، يا خود را كنار كشيده، راه را براى سياست پيشه گان عجول و پُر طمطراق باز خواهم نمود تا ديده شود كه، گره دست را چگونه با دندان باز خواهند نمود.
