چقدر گريه توان كرد، در اين غم بدو چشم
كاش سر تا قدمم، ديده گريان بودى
خبر شهادت فرمانده جوان و جسور، فواد اندرابى، مايه تأثر و تألم عميقم شد.
و پيوسته به اين مى انديشم و از خود ميپرسم كه ما چرا قربانى ميدهيم ؟
ما در كجاى اين حاكميت قرار داريم و چه سهمى از قدرت بما اختصاص دارد تا بخاطر حفظ آن از زنده گى جوانان برومند خويش اينگونه مايه گذاريم.
در حاليكه خطوط دوست و دشمن مشخص نيست. وفاق ملى، مشاركت سياسى، عدالت اجتماعى، توازن قومى، سمتى و زبانى در كشور وجود ندارد. رهبران حكومت پوشالى وحدت ملى و اپوزيسيون جبون و ذليل آن در اعطاى القاب برادر و مخالف سياسى به قاتلان مردم، و براى جلب توجه و ترحم طالبان خون آشام و درنده خو، كودكانه از هم سبقت مى گيرند و با تضرع و كُرنش از تروريستان مى خواهند تا در قدرت سهيم شوند.
آيا براى نظامى كه به قيمت فداكارى و جانفشانى جوانان غيور و فداكار ما رويكار آمده، اما پيوسته در حذف ولى نعمتانش كوشيده و براى خشنودى اربابان غربى و باداران پاكستانى اش، نه تنها در تصفيه آنها از رهبرى سكتور نظامى، بعنوان حسن نيت عمل نموده بلكه در لجنزار قومگرايى غوطه ور است، لازم است هر روز جوانان غيرتمند خودرا قربانى كنيم؟
آيا اين نظام فاسد و دولتمردان خاينش، ارزش آنرا دارند تا شخصيت هاى كارآزموده و كدر هاى مجربى چون فواد اندرابى را به اين ساده گى از دست داد و ملتى را در سوگ شان عزادار ساخت؟
اگر بحث وطن مطرح است. چرا آنانيكه خون ميرويس خان و احمد شاه بابا در رگ هايشان جاريست و ادعاى وارثان اصلى اين سرزمين را دارند، در اين راه پيشقدم نميشود؟ آنهايى كه حتىٰ شكست مفتضحانه و مضحك شانرا در رياست پارلمان با تفوق طلبى قبيلوى و برترى جويى بدوى نمى پذيرند. و چنان تنگ نظرند كه احدى را جز، خيل و تبار خود شان تحمل ندارند.
من هيچگونه دليل موجه ى بدفاع از اين نظام فاسد نمى بينم كه با هر بهانه تروريستان همتبارش را از زندان رها مى كند تا فواد هاى ديگرى را بخاك و خون كشند.
آيا جبر تاريخ است تا اندرابى ها بزير خاك روند تا اصولى ها بر افلاك رسند؟
اگر از گذر زمان و غدر دشمنان عبرت نگيريم. مطمئن باشيد كه فردا تابوت فواد ديگرى را بدوش خواهيم كشيد و پس فردا، جنازه ى فرمانده ديگرى را دفن خواهيم نمود.
