نه در ۲۰۰۹ و نه هم در ۲۰۱۴ داکتر عبدالله انتخاب شخص من بود. اما برعکس کسانی که امروز از کابل گرفته تا بیرون عبدالله را فحش میدهند و سر از خصومت و دشمنی بیرون آورده اند.. و بخاطر عبدالله، یک سمت و منطقه را توهین میکنند، همین ها در ۲۰۰۹ و ۲۰۱۴ همه احساساتی کف میزدند و تملق نشان میدادند که عبدالله صدای میلیون ها انسان دردمند است.
امروز چی شده؟ چرا آنها تغییر کردهاند؟
اصولاً، نظام متمرکز به یک نظام غیر متمرکز عوض شده و جهان و جهانیان واقعیت مردم افغانستان و عبور از یک نظام تک قومی را به یک نظام غیر متمرکز و همه شمول پذیرفته اند. این یعنی تغییری که مردم برایش رای دادند و چیزی که مردم میخواستند. این تحول، قطعاٌ مدیون صدای میلیونها شهروند افغانستان و تلاش تمام کسانی که شعار غیرمتمرکز سر میدادند است.
اگر ممثل تیم خودی یک آدم ضعیف است، در گرفتن امتیازات دست بالا ندارد، در این صورت با تیم خود مشکل را حل کنید.
پس چرا تفاهمنامه دیگر امضا میشود؟
چرا پس از ۱۵ سال تلاش و مبارزه یک بار دیگر ۱۸۰ درجه به عقب بچرخیم و خواهان معاونیت اول شویم؟
پس همان شعارهای، دوم را قبول نداریم و همه برابر هستند، چی میشود؟
میزان مشکل عبدالله به اندازهای است که دیگران نیز به همان پیمانه جداٌ مشکل دارند.
به نظرم، شعور سیاسی مان را باید بالا ببریم. بجای حرفهای احساساتی، کمی عقلانی فکر کنیم. برای حفظ ارزشهای حکومت وحدت ملی و مقام ریاست اجرایی جداً و تغییر ناپذیر پیش برویم.
در غیر آن، برنده این میدان نه تو و هیچ کسی دیگر..
__
ویدیویی مرتبط: فضل احمد معنوی
