ياداشت تفاهم همكارى هاى امنيتى با پاكستان و بهره بردارى هاى سياسى در داخل حكومت وحدت ملى و بيرون از حكومت وحدت ملى؟
بعد از اعلام “ياداشت تفاهم همكارى هاى امنيتى با پاكستان” حكومت وحدت ملى كه از نظر اطلاع رسانى به افكار عمومى در سطح قرن بيست بسر مى برد و افكار عمومى برايش از اهميت و ارزش قابل توجهى برخوردار نمى باشد بازى موش و گربه به راه انداخته است!؟
خوب اگر ريگى بكفش خود نداريد؛ اگر با مردم صادق هستيد؛ اگر خود را يك حكومت دموكراتيك و قانونمند و مسؤليت پذير مى دانيد؛ چرا قبل از آنكه شايعات و اعتراضات اوج گيرد افكار عمومى را در جريان نمى گذاريد يا حالا بعد از اين همه ماجرا چرا متن مسوده را منتشر نمى كنيد؟
رسوايى به اندازه ء است كه اعضاى شوراى امنيت ملى كشور و معاونين حكومت وحدت ملى هم نمى دانند چه به چه است؟
بى نظمى و پراگنده گويى رهبران ارشد حكومت وحدت ملى واقعاً تعجب برانگيز است!
( “…دكتر عبدالله عبدالله از متن نهايى خبر نداشت و توسط حامدكرزى با خبر شده است!
رئيس مجلس نمايندگان تفاهمنامه را ننگين مى داند!؟
خان محمد خان مى گويد:
“… كه او خودش اصلاً از اين كار اطلاع نداشته است !!! اما مسودهء إبتدائى اش همراه دكتر عبدالله عبدالله مشورت شده است …اما بعدا ً در متن مواد مبهم اضافه شده است …”
استاد محقق مى گويد:
“…هنوز چيزى امضاء نشده است فقط يك نوت اوليه موجود است …”
سخنگوى ارتش پاكستان اعلام مى دارد كه يك ياداشت تفاهم امضاء شده است:
” this past Monday that Pakistan’s Inter-Services Intelligence (ISI) and the Afghan intelligence agency, the National Directorate of Security (NDS), had signed a memorandum of understanding (MoU) for “intelligence sharing, complementary and coordinated intelligence operations on respective sides”. The Afghan government confirmed that an agreement had been signed”)
خوب اين ها يكطرف قضيه است.
طرف ديگر قضيه:
تمام كسان ايكه در كمين حكومت وحدت ملى نشسته اند تا از هر فرصتى سؤ استفاده نمايند و هياهو راه بياندازند و از آب گل آلود ماهى بگيرند، بدون اينكه پيشنهاد سازنده داشته باشند دور هم جمع مى شوند و فرصت را براى بهره كشى سياسى غنيمت مى شمارند و عقده هاى جمع شده اى خود را در فضاى عمومى رها مى نمايند!
و اما چند نكته:
الف: پاكستان در دوران جهاد علناً از ايجاد يك كنفدراسيون افغانستان – پاكستان حمايت مى نمود و برخى از رهبران جهادى اين موضوع را در عصر پادشاهى پيشاور علناً اعلام نمودند!
پاكستان در پى ايجاد يك دولت متحد اما ضعيف و مطيع در كابل مى باشد و اين موضوع را مى توان از مصاحبه هاى استراتيژيست هاى امنيتى و سياستمداران پاكستان به روشنى دريافت.
ب: اسلام آباد مى خواهد كابل خط ديورند را برسميت بشناسد، متحد اسلام آباد در منطقه باشد و مدافع سياست هاى پاكستان در آسياى ميانه و خليج فارس.
ج: اسلام آباد خواهان يك دولت پشتون محور اما ضعيف در كابل مى باشد كه نتواند قابليت نفوذ و قدرت مانور را در داخل خاك پاكستان داشته باشد.
سياست كابل در گذشته :
ادعاى سنتى افغانستان در باره پشتونستان و بلوچستان كه دستاورد دوران جهان دو قطبى و جنگ سرد مى باشد با توجه به وضعيت سياسى ، اقتصادى و نظامى كشور نه تنها عملى نيست بلكه در شرايط امروز از خرد و تعقل بدور مى باشد.
خوب ما چه بايد بكنيم؟
راه معقول و منطقى اين است كه ما براى هميشه مشكلات خود را با پاكستان بصورت اساسى و كامل اما قدم بقدم حل كنيم و فصل جديدى را در مناسبات سياسى آغاز كنيم. بلى خط ديورند را برسميت بشناسيم و مذاكرات را بين دو كشور از نقطه ايكه در زمان محمد داود خان متوقف شده است، شروع كنيم.
فصل جديد مناسبات سياسى ما مى بايد از كانال درست آن يعنى وزارت امور خارجه افغانستان شروع شود و براى يك موافقت نامه كامل با اسلام آباد مذاكره صورت گيرد.
آنچه را كه فعلاً حكومت انجام مى دهد اسلام آباد را به اهداف استراتيژيك خود نزديك مى سازد اما نه تنها نفعى اساسى براى كابل ندارد بلكه نظام اطلاعاتى كابل را در برابر اسلام آباد كاملاً خنثى مى سازد.
نكته آخر! حكومت وحدت ملى تا حالا نشان داده است كه فاقد شفافيت لازم مى باشد و رهبرى سياسى آن از تضاد درونى و سردرگمى رنج مى برد!
راستی هم اگر حرامزاده گی ای در کار نیست چرا مسوده تفاهم همکاری به اختیار شورای ملی و یا دیگر مقامات گذاشته نشده است. همگی طرفدار این اند که مشکل با پاکستان حل شود. یکی از راه حل ها همانا برسمیت شناختن خط قانونا”(قانون بین الدول) برسمیت شناخته شده خط سرحدی دیورند میباشد تا پاکستان مطمئن گردد که دیگر افغانستان برایش نمیتواند خطر باشد. در غیر آن اینکه زیر عنوان تفاهمات امنیتی بدون برسمیت شناختن خط دیورند معنی اختیار را بدست پاکستان دادن و یا باداری پاکستان را قبول کردن دارد.