ما عجب مــــــــــردم آواره به نامیـم همه
بی خود و فاقـــد قـــانون و نظامیـم همه
تا شدیم هــــم سـفر قــافلۀ شب زده گــان
درسراب شب غـــــــم گام به گامیـم همه
امتـــــداد شب ما یک سحـــــر شاد نداشت
چــــون تؤهـــــم زدۀ ظلمت شامیـم همه
درد ما درد بزرگیست درین خــــــــاک ولی
بی خیــــال از جـرس شور و قیــامیـم همه
جوش فــــــریاد کجـــا و سر آزاده کجــاست
ما که منت کش هـــــر دانه و دامیـم همه
پختــه گی شیوۀ مـــــــــــردان بلا کش باشد
ما درین معـــرکه افسوس که خامـیم همه
زندگـی می گـــــذرد عـاقبـت اش تا بینــــی
آفتــــــــــــــــــــــاب گــذرا بر لب بامیـم همه
ننــگ تبعیــــد نتـــابد ز دل مــــــــــــرده دلان
تا کـه مـــا نوکـــــــــر دربار و مقامیـم همه
معنـــــــــــویت چـــو شده قصـۀ روی بازار
ابتـــــــــذالیسـت که در رنج مدامـیم همه
در ازای دو سه حـــــــرف و سخن بی سرو پا
تا کجــــــا چشـم به کامنــت و پیـامیـم همه
ما و نظارۀ این فاجعـــــــــــــــۀ عصر اتـــوم
لال گـــــــردیده و بی شور و کلامیـم همه
مارچ ۲۰۲۴
فرانکفورت
