از این قلم خامه ای بسیار نا پخته وناسفته زیر عنوان «شکست سیاسی، پیامد تکرار تاریخ » در فضای مجازی نشر شد و ضمن بررسی برخی از عوامل شکست سیاسی ونه همه آن به نه گفتن صلاح الدین ربانی رهبر جمعیت اسلامی در مورد ترکه قدرت سیاسی و ایستادن برسر شعار ها و برنامه پیش از انتخابات ریاست جمهوری تیم ثبات وهمگرایی حرفها وحدیث های به میان آمده بود. رهبر جمعیت اسلامی در موضعگیری پسا انتخاباتی اش در دفاع از رای مردم تعهدش را نشکست، به جای تقسیم کرسی ها بین دوتیم انتخاباتی برنامتمرکز شدن قدرت تاکید کرد، براصلاح قانون اساسی و قانون انتخابات پا فشرد وبر مشارکت عادلانه تمام جوامع و اقوام برادر در یک اتحاد سیاسی برای تشکیل حاکمیت سیاسی ملی اذعان داشت و با تعهد به اهدافی که در بالا از آن سخن زده شد، ارزیابی این خامه نویس این است، که اگر رهبر جمعیت اسلامی به مبارزه در راه تحقق این اهداف تا آخر خط برود، جایگاه خالی اپوزیسیون سیاسی کشور را به طور طبیعی پر میکند.
تعدادی از دوستان روشنفکر فرهیخته ما برداشت این قلم را در مورد اپوزیسیون نادرست پنداشتند وادعا کردند، که این اپوزیسیون های مصلحتی است و گویا جمعیت اسلامی خواسته است، جای اپوزیسیون واقعی کشور را تصاحب کند و از تشکیل شدن اپوزیسیون واقعی جلوگیری کند؛ بخشی هم مساله اپوزیسیون رادیکال را مطرح کرده اند و برخی هم با هرگونه اصلاح طلبی نا موافق اند وهمان براندازی انقلابی را راه علاج پنداشتند و…
سروران گرامی! من به اصلاح طلبی و بسیج سیاسی مردم در پشت سر اصلاحات با اصول مبارزه سیاسی ومدنی برای تغییر باور واعتقاد دارم. و نگاهم به اپوزیسیون سیاسی از این دریچه رنگ وشکل گرفته است. من به تنوع اندیشه های سیاسی و فکری باور دارم و به هیچگونه مطلق گرایی و سیاه وسپید نشان دادن پدیده های بغرنج سیاسی و فکری اعتقاد ندارم. به تطبیق فلان آرمان و یا هیچ در کار سیاست باور ندارم. پروسه های سیاسی، شکل گیری قدرت و آرایش نیروها در چند صف همه مسایل وموارد نسبی اند، که باید نسبیت آنهارا مد نظر گرفت. برداشت دوستان را به حقانیت مبارزات آینده سیاسی ودادگاه عادلانه تاریخ واگذار میکنم.
اما دوستان! به باور این خامه نویس، اپوزیسیون سیاسی کارش بر اندازی، انقلاب، خشونت انقلابی و رفتار وکردار خشونت آمیز سیاسی نیست و چیزیکه اپوزیسیون سیاسی را از رژیم بر سر اقتدار مشخص میکند، ارایه برنامه متفاوت از حکومت است. اپوزیسیون سیاسی حرکت منسجم سیاسی برنامه محور است، که از پشتیبانی بخش قابل ملاحظه ای از مردم برخوردار باشد و یک جنبش توده ای را نمایندگی کند و تفاوتش با گرایشهای های سیاسی همین است، که گرایش سیاسی یک حالت اعتراضی از مبارزات سیاسی است، که هنوز حمایت سیاسی مردم را با خود ندارد و در سطح یک قشر کوچک سیاسی جایگاه وهواخواه دارد و از تنیدگی اجتماعی برخوردار نیست و به همین لحاظ متفاوت از اپوزیسیون است. اپوزیسیون جریانی است به لحاظ سیاسی منعطف. اپوزیسیون در معادله سیاسی چیز سیاه وسپید نیست ومیتواند برای تحقق خواستها و برنامه هایش شامل ایتلاف واتحاد شود و به برآورده شدن بخشی از خواست هایش تا جلب حمایت کلی جامعه برای اصلاحات قناعت کند.
حال پرسشی به میان می آید، که کی مانع شده است، که به گفته دوستان اپوزیسیون واقعی شکل نگیرد؟ اپوزیسیون با خطابه، نوشتن مقالات، خط ونشان کشیدن از راه دورـ دور و جمع شدن چند تا از روشنفکران عزیز ما در خلوت گاهای سیاسی زیر نام احزاب ترقیخواه وداد خواه وسیل بین های آفتاب نشین تشکیل نمی شود، اپوزیسیون در میدان عملی مبارزات سیاسی، مصاف ها وکارزارهای انتخاباتی و همسویی باشعار ها و خواستهای مردم شکل میگیرد. داوری در مورد جایگاه اپوزیسیون با مردم است. اینکه عده ای خودرا یگانه گزینه رادیکال اپوزیسیون جا بزند و حاضر نباشد کوچکترین هزینه را برای اپوزیسیون شدن متقبل شود و از آن بالاها از مردم بخواهد، که جایگاه اپوزیسیون واقعی را برای شان به رسمیت بشناسند، کاری غیر عملی است و در سیاست چنین مساله ای گنجایش ندارد، الی اینکه منتظر معجزه باشیم، کرامات کدام قدرت خارجی و یا دست های غیبی را انتظار ببریم!
اتحاد و یا ایتلاف انتخاباتی زیر رهبری عبدالله با برنامه نامتمرکز ساختن قدرت، اصلاح قانون اساسی و قانون انتخابات و تقسیم قدرت متوازن در میان جوامع واقوام برادر با یک تیم نیرومند وارد کازار های انتخاباتی شد؛ اما پس از کودتای انتخاباتی به همه تعهدات پشت پا زد و وارد معامله سیاسی با کودتاگران انتخاباتی شد. رهبران سنتی جمعیت اسلامی در کنار دوشاخه وحدت اسلامی و جنبش ملی ـ اسلامی زیر رهبری آقای دوستم، همه از موضع قبلی کوتاه آمدند و مصروف ترکه وتقسیم قدرت وبده وبستان سیاسی شدند. با درنظرداشت تجربه دور قبلی معامله عبدالله، تعهدات غنی با سران معامله گر تیم ثبات وهمگرایی، چیزی بیشتر در یخ نوشتن ودر آفتاب گذاشتن نیست. با این معامله سیاسی، گرایش های فاشیستی زیر رهبری خلیل زاد، کرزی واحمدزی توانستند، غایله کودتای انتخاباتی را بخوابانند، صف مخالفان را بپاششانند و با هدیه دادن کرسی های چند هفته ای پیروزی کودتای انتخاباتی را تسجیل کنند. ازین جمع جریانی سیاسی زیر رهبری صلاح الدین ربانی به برنامه وشعار های انتخاباتی متعهد باقی ماند، شرکت در حکومت را تحریم کرد و به صف معامله گران نپیوست و به امر مبارزه تا تحقق برنامه هایش پافشرد ودر راه تبدیل شدن به یک اپوزیسیون سیاسی گام گذاشت؛ اما این جریان سیاسی باید به یک حزب مدرن سیاسی تبدیل شود و برنامه روشن برای حکومت داری وادره امور جامعه تدوین کند، ظرفیت پذیرش ساختار های سیاسی را نه به حیث مادون سیاسی، بلکه در جبهه ای فراگیر داشته باشد وجایگاه اجتماعی خودرا تحکیم کند. اپوزیسیون سیاسی کدام نشان دادن کرامات نیست.
دوستان در حالیکه کشور در چنبرۀ اشغال بیگانگان قرار دارد و در زیر « گیوتین» فاشیزم وتروریزم نفسهای مردم به شماره افتاده است، اتخاذ موضع اپوزیسیون سیاسی برده باری، استقامت پایدار، هزینه وقربانی میخواهد. اگر اینکار را اپوزیسیون واقعی؟! کرده میتواند، راه برایش باز است، کسی نه به تشکیل اپوزیسیون رادیکال مخالف است ونه واقعی! اما اپوزیسیون شدن کردار سیاسی میخواهد، با تحویل یک مشت حرفهای انتزاعی و شعار های دهن پرکن کسی به اپوزیسیون واقعی تبدیل نمیشود. اشغال جایگاه اپوزیسیون سیاسی در کشوری که در حال بحران فراگیر سیاسی و اجتماعی و جنگ خونین نیابتی از سوی قدرتهای منطقه یی وجهانی است، کاری است بس دشوار.
اگرچه سیاست دقیق ودرست از یک بستر فرهنگ عالی بر میخیزد و سیاست خود نمایش یک فرهنگ بزرگ است؛ اما جای روشنگری و روشنفکر کارش با دم ودستگاه قدرت نیست، بلکه کارش راست کردن ناراستی وکژی ها است، تا به شناخت بهتر برسد؛ ولی کار سیاست با قدرت و تنظیم مناسبات جامعه برای قدرت است. در اپوزیسیون سیاسی هم نیروهای قدرت مانور بهتر دارند، که جایگاه نیرومند اجتماعی دارند. دوستان کار روشنگری با سیاست را یکی نپندارند. گرایش های خورد وکوچک سیاسی جامعه تا رسیدن به جایگاه اپوزیسیون سیاسی فاصله زیادی دارند.
