بر اساس تازه ترین گزارش کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد ۹ میلیون نفر در افغانستان (۳۶ درصد کل نفوس کشور) در “فقر مطلق” به سر می برند و ۳۷ درصد دیگر از جمعیت کشور “خفیفا” از خط فقر بالاتر قرار دارند.
این گزارش که روز گذشته توسط نورا نایلند نماینده کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در کابل ارایه شد، عوامل مربوط به فقر اقتصادی را از نگاه حقوق بشری مورد ارزیابی قرار داده است. در این گزارش، “خلای کتلوی تحقق حقوق بشر به شمول معافیت گسترده و سرمایه گذاری ناکافی و عدم توجه به تحقق حقوق بشر”، از جمله عوامل عمده فقر در افغانستان توصیف شده است.
همچنین در این گزارش سو استفاده از قدرت، عدم امنیت، تخصیص نابرابر منابع، فقدان گزینه های برای کاهش فقر و تبعیض میان اقشار جامعه نیز از جمله عوامل مهم فقر بر شمرده شده اند.
با این حال نماینده کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در افغانستان می گوید که این کشور یکی از فقیر ترین کشورها در جهان است و یک سوم جمعیت آن در “فقر مطلق” به سر می برند. به گفته او، افغانستان در سطح جهان از نگاه مرگ و میر مادران در ردیف دوم و از نگاه مرگ و میر کودکان در درجه سوم قرار دارد و سالانه ۲۵ هزار زن در افغانستان در زمان ولادت جان های شان از دست می دهند.
کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل در گزارش خود می افزاید که فقر در افغانستان مرگبارتر از حملات و انفجارهاست. نورا نایلند می گوید: “فقر کشنده است. فقر تعداد بیشتری از افغان ها را نسبت به آن هایی که مستقیما در نتیجه درگیری های مسلحانه جان های شان را از دست می دهند، به کام مرگ می کشاند”. خانم نایلند افزود: “فقر دو سوم حصه جمعیت افغانستان را از داشتن زندگی مناسب و آبرومندانه و مستفید شدن از اساسی ترین حقوق شان، مانند تعلیم و تربیه، دسترسی به عدالت یا دسترسی به خدمات صحی محروم می سازد.”
در گزارش کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل به نحوه کمک ها و پروژه های توسعه ای و بازسازی کشورهای کمک کننده نیز اشاره شده که نشان می دهد از پانزده تا سی درصد وجوهی که از سوی نهادهای کمک دهنده مساعدت می شود، صرف تامین امنیت خودشان می شود. به گفته سازمان ملل متحد، بیشتر پروژه های توسعه ای به منظور اهداف سیاسی و نظامی راه اندازی می شوند و با اولویت های مردم مطابقت ندارند. در این گزارش تاکید شده که پروژه های توسعه ای به صورت نامتوازن تخصیص داده شده و کشورهای تمویل کننده بیشتر برای تمویل پروژه ها به ولایات ناامن اولویت می دهند. نورا نایلند می گوید: “قشر فقیر باید در محراق روند تصمیم گیری ای که بالای زندگی شان اثرگذار است، قرار بگیرند. قشر فقیر توانمند نشده اند تا در مورد آینده و طریقه ای که بر فقر غلبه حاصل کنند تصامیم آزادانه و آگاهانه اتخاذ نمایند.”
