این روزها دیدارهای عطامحمدنور با محمداشرف غنی، رییس دولت وحدت ملی، رسانه‌ای به نوعی فیس بوکی شده است.
بنابه مناسبت این دیدارها، مصاحبه ای با محترم اسماعیل خان صورت گرفت. اسماعیل خان بسیار دقیق و به مورد در این مصاحبه حضور یافت. یکی از پاسخ های اسماعیل خان درباره دیدار نور صاحب با اشرف غنی این بود که عطامحمدنور والی این دولت است؛ هر والی باید برای امور حکومتداری و… با رییس دولت دیدار و ملاقات داشته باشد.
بر مبنای حرف های اسماعیل خان و فراتر از حرف اسماعیل خان؛ فکر می‌کنم ملاقت عطامحمدنور با اشرف غنی هیچ انقلاب را بگذار که هیچ تغییری را به وجود نمی آورد.
اما تعدادی از نسل شبه روشنفکر ما چنان با هیاهو دارند پست های فیس بوکی می گذارند و کیش قهرمان پرستی شان را تبارز می دهند؛ انگار نه انگار که منجی و رستگاری از راه رسیده است!
اگر از نگاه سیستم سازی فکر کنیم به نوعی ملاقات های جناب نور صاحب و اشرف غنی دور زدن از حکومت و تفاهمنامه سیاسی دولت وحدت ملی است.
ثبات نظام و حکومتداری به سیستم نیاز دارد نه به حضور این شخص یا آن شخص در بدنه حکومت. بنابر این تاکید باید بر سیستم باشد نه بر جابجایی افراد.
یکی از اهداف شکل گیری دولت وحدت ملی، تغییر سیستم حکومتداری بود که قانون اساسی اصلاح شود و سیستم حکومتداری از ریاستی به صداراتی، پارلمانی یا فدارالی تغییر کند.
اما هیچ کس در این باره سخن نمی گوید. همه منتظر و شیفته این استیم که کسی از راه برسد و ما را به رستگاری برساند.
با وصفی که به تمام شخصیت های سیاسی، به خصوص به عطامحمدنور احترام دارم اما به این باورم که حکومتداری و سیستم سازی و حضور عادلانه مردم افغانستان در قدرت و در سیستم حکومتداری به قهرمان سازی و هیاهو رسانه ای، آنهم از نوع فیس بوکی اش ارتباط ندارد و این غایله حل نمی شود.
