امروزه برخلاف گذشته یک اجماع بزرگ داخلی ، منطقه ای و جهانی بخاطر تامین صلح در افغانستان شکل گرفته است. تمامی کشور ها حتی حامیان سرسخت گروه طالبان به شمول کشور پاکستان، امارت متحده عربی ، عربستان سعودی و حامیان غربی آنها به این عقیده رسیده اند که صلح یگانه راه بیرون رفت از معضله ای است که همه را در خود گیر داده است. گرچه در این اجماع شکل یافته همه در پی تحقق منافع خود از پروسه صلح اند اما موردِ که قابل تعمق است ارادۀ جهانی برای ختم جنگ گروه طالبان با دولت افغانستان است.
امروز همه مردم افغانستان صلح میخواهند و حاضرند برای تحقق آن هر گزینه ممکن را یکبار به آزمایش بگیرند. نمونه بزرگ آن لویه جرگه مشورتی صلح بود. دراین لویه جرگه ۳۴۰۰ تن از نماینده گان مردم افغانستان از سراسر کشور تصامیم مهم را اتخاذ کردند و حاضر شدند که یکبار دیگر برای تامین صلح قربانی بدهند. این نماینده گان حاضر شدند تا ۴۰۰ زندانی باقی مانده طالبان را که به جرم های سنگین متهم اند رای آزاد سازی آنها را بدهند و به تعقیب رئیس جمهور فرمان رهایی آنها را صادر کند که چنین هم شد. رهایی ۴۰۰ تن از زندانیان طالب از سوی حکومت ناشی از ترس و شکست در میادین جنگ نیست.بلکه ناشی از اراده جمعی مردم و اجماع داخلی است که برای صلح شکل گرفته است میباشد. در غیر آن تا هنوز با وجود که طالبان خشونت های خود را افزایش داده و به صدای هیچ طرف گوش فرا نمی دهند توان بدست آوردن یک ولایت را از راه نظامی ندارند. اما واقعیت امر آن است که نه حکومت افغانستان دیگر جنگ میخواهد نه مردم افغانستان و همین طور معلوم میشود که اکثریت هوادران و جنگجویان طالبان همچنان از جنگ خسته اند و دیگر نمی خواهند بجنگند. امروز پیش از هر زمان دیگر پروسه صلح به مرحله اساس خود رسیده است و بر اساس گزارش تلویزیون ملی افغانستان قرار است تا ۶ روز دیگر مذاکرات بین الافغانی در دوحه پایتخت قطر آغاز شود. در واقع هیچ یک بهانه ای که بتواند پروسه صلح افغانستان را مختل کند دیگر از سوی طالبان باقی نمانده است .
حکومت افغانستان با وجود که طرف معامله با گروه طالبان نبود برای نشان دادن حسن نیت نیک در این پروسه حاضر شد تا ۵ هزار زندانی این گروه را که پیش شرط آغاز مذاکرات بین الافغانی بود رها کند و همین طور خشونت ها را علیه این گروه در مناطق مختلف کشور کاهش بدهد حالا اگر طالبان بهانه ای برای به تعویق انداختن مذاکرات صلح بی آورند واقعاً به اثبات میرسانند که این گروه به هیچ وجه صلح نمی خواهند و پالیسی های صلح جویانه ای را که حکومت روی دست گرفته است آنرا باید موردتجدید نظر خود قرار بدهد و شدت جنگ را علیه این گروه بیشتر سازد. زیرا در عدم تعهد این گروه به تعهدات خود دیگر هر گونه تعهد که این گروه به عنوان بهانه به جانب مردم افغانستان مطرح بکنند غیر قابل قبول است.
توقع مردم افغانستان این است که مذاکرات آغاز و تمامی موارد اختلافی میان طرفین سر میز مذاکره گذاشته شود و روی آن بحث شود. یگانه راه حل نیز بحث و گفتگو است ادامه جنگ به هیچ وجه طرف های دیگر را قانع نمی سازد تا سازو بند های گروه طالبان را قبول بکنند چنانچه این شیوه را گروه طالبان در جنگ های داخلی افغانستان یکبار به آزمایش گذاشتند ولی درنتیجه ناکام و رژیم شان نابود شد. امروز همچنان اگرگروه طالبان تلاش بکنند تا از راه جنگ پیروز میدان شوند و خواسته های خود را بالای مردم افغانستان تحمیل بکنند یک امر خیالی است. اما اگر هیچ بهانه ای دیگر برای آغاز و ادامه مذاکرات بین الافغانی از سوی طالبان پیش نشود و مذاکرات آغاز و موارد اختلافی روی میز گذاشته شود و حل گردد واقعاً که خواسته های تمامی طرف ها بر آورده و رضایت تمامی طرف ها بدست خواهد آمد و افغانستان و مردم افغانستان که سالها میشود در انتظار صلح اند آنرا به چشم خواهند دید
