با توجه به عهد شکنی گروه مسلح طالبان مبنی بر کاهش خشونت ها بعد از توافق صلح با ایالات متحده آمریکا به یقین میتوان گفت که این گروه به این زودی ها حاضر به آتش بس نخواهند شد و در حال حاضر هیچ برنامه ای برای آتش بس در دستور کار این گروه قرار ندارد بلکه آتش بس بهانه ای برای سبوتاژ و استفاده جویی ها از پروسه صلح میباشد که در این مورد دلایل زیادی وجود دارد که این ادعا را صحت می بخشد که در این نوشتار به بعضی از آنها اشاره خواهد شد.
۱- عدم تعهد به کاهش خشونت ها: طالبان مطابق به توافق صلح با آمریکا تعهد کردند که به کاهش خشونت ها رو خواهند آورد و از حمله بر شهر ها که در آن افراد ملکی جان های خود را از دست میدهند جلوگیری خواهند کرد. اما در چند ماه که از توافق صلح این گروه با آمریکا میگذرد نه تنها که خشونت ها کاهش نیافته است که طالبان از یک طرف ماشین جنگی خود را تقویت کرده و صفوف جنگی خود را مرتب نموده اند که از طرف به حملات انتحاری و تهاجمی بر نهاد های ملکی نیز ادامه داده اند که نمونه بزرگ آن حمله به زایشگاه در دشت پرچی شهر کابل است گرچه طالبان حمله بر این شفاخانه را رد کردند اما چند روز قبل از آن نیز در مراسم جنازه ای در ولایت ننگرهار انتحاری صورت گرفت که تعداد کثیر از شهروندان کشته و زخمی شدند طالبان آنرا نیز رد کردند و فقط حمله بر کاروان نظامیان را در ولایت بغلان به دوش گرفتند اما واقعیت عینی برای همه واضیح است و آن این که جز طالبان هیچ گروهی توان انجام این چنین حملات را در کابل ندارند و اگر دارند بدون شک که به دستور گروه طالبان این حملات را انجام داده اند که در این مورد اسناد زیادی به دسترس همگان قرار گرفته است که طالبان اخیراً در تبانی با گروه های تروریستی دیگر اهداف نظامی خود را عملی میکنند بناءً گفته میتوانیم وقتی این گروه به کاهش خشونت ها که به آن تعهد کرده بودند پابند نیستند به آتش بس به این زودی ها پابند نخواهند شد.
۲- دوگانگی در رفتار : از یک طرف اعضای گروه طالبان در دفتر قطر در مورد آتش پس چنین دیدگاه دارند که پس از تکمیل روند آزادی زندانیان این گروه از بند حکومت افغانستان مذاکرات بین الافغانی آٰغاز خواهد شد و مقدمات آن نیز ریخته شده است. حکومت افغانستان نیز تا کنون پیش از ۳۰۰۰ هزار زندانی این گروه را از زندان های کشور رها کرده است اما از طرف دیده میشود که فرماندهان نظامی این گروه که ماشین جنگی این گروه را در دست دارند دیدگاه متفاوت نسبت به مسئله آتش بس و آغاز مذاکرات بین الافغانی دارند. مولوی منصور از فرماندهان نظامی این گروه اخیراً در صحبت با رسانه ها گفته است تا زمانی که نیرو های خارجی در افغانستان حضور دارند این کشور تحت اشغال است و پیش از خروج این نیرو ها بر قراری آتش بس امکان پذیر نیست و تا زمانی که آمریکایی ها اینجا هستند با حکومت کابل آتش بس نخواهد شد. سوال که اینجا مطرح میشود این است که آیا فرماندهان نظامی نقش اساسی در پروسه صلح دارند یا که رهبران سیاسی این گروه. با توجه به دوگانگی در رفتار گروه طالبان میتوان دو نتیجه از عملکرد نظامی و سیاسی این گروه گرفت. نخست این که گروه طالبان با ترفند های سیاسی میخواهند امتیازات بیشتر و جایگاه بهتر برای موقعیت خود ترسیم کنند و اذهان مردم افغانستان و جهانیان را مخشوش و در گرو خود داشته باشند و خود را متعهد به ارزش های انسانی و تحقق پروسه صلح بدانند. دوم: این که فرماندهان نظامی این گروه در تبانی با دفتر سیاسی قطر میخواهند ترفند های نظامی بازی کنند تا این پروسه تداوم یافته و دفتر قطر سود بیشتر سیاسی از وضعیت کنونی ببرد. ولی در مقابل این دیدگاه می تواند این مسئله همچنان وجود داشته باشد که اعضای دفتر سیاسی قطر این پروسه را در اختیار خود داشته باشند و فرماندهان نظامی دید متفاوت نسبت به عملکرد این دفتر داشته باشد به همین دلیل خواسته های خود را بطور جداگانه اظهار میکنند و یا این که دفتر قطر چندان صلاحیت در کاهش و افزایش جنگ در افغانستان نداشته و این فرماندهان نظامی این گروه اند که برای این گروه تعیین سرنوشت میکنند.
بناءً با توجه به آنچه تا کنون ذکر کردیم میتوان گفت که گروه طالبان به آتش بس برای فعلاً باورمند نیستند و این مسئله ممکن ناشی از عدم تعهد فرماندهان نظامی و یا ترفند های سیاسی و نظامی این گروه باشد و یا عدم صلاحیت اعضای این گروه در قطر و یا ممکن این گروه با همکاری تمامی جناح ها و حامیان خود خواسته است از این پروسه استفاده بیشتر نمایند الی این که مجبور به صلح شوند به صلح برای فعلاً روی نیاورند.
