امریکا و طالبان در یک اقدام بی پیشینه، پس از نوزده سال جنگ که دراز ترین جنگ در تاریخ امریکا خوانده شده است، توانستند به موافقت نامه صلح و قطع جنگ با یکدیگر برسند. مردم افغانستان از این صلح استقبال کردند، اما استقبالی که با بیم و امید همراه بوده است. امریکا و گروه طالبان در این موافقتنامه به موفقیت های دست یافته اند، ولی خواست و آرزوی مردم افغانستان که قطع جنگ و رسیدن به صلح واقعی است، هنوز در پشت پرده یی راز آلود عبارات گنگ پنهان است.
دست آورد های امریکا:
یکم: با توجه به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که در سال روان برگزار می شود، توافق با طالبان، پایان جنگ نوزده ساله و برگشتاندن بخشی عساکر این کشور را تضمین می کند، که این مساله برگ برنده یی در انتخابات آتی امریکا برای رئیس جمهور این کشور بشمار می رود.
دوم: فشردن ناخن افگار امریکا در باتلاق جنگ افغانستان است که با استفاده از نیروی طالبان توسط کشورهای چون روسیه، ایران و پاکستان صورت می گرفت، اکنون با امضای این موافقت نامه دسترسی این کشور های از ابزار نامبرده در مقیاس کلانی خارج شده است.
سوم: تعهد طالبان بر عدم حمایت از گروه های تروریستی چون القاعده و دیگران و اجتناب این گروه از ضربه زدن به منافع آمریکا در منطقه و جهان شامل این موافقت نامه می شود.
چهارم: کاهش هزینه های انسانی و مالی در جنگ افغانستان دیگر مواردی اند که با امضای این موافقت نامه حالا برآورده شده اند.
طالبان و پیروزی استراتژیک:
یکم: توافق طالبان با امریکا این گروه را در میان کشور ها و مجامع دیپلماتیک “ردای” فاخر سیاسی پوشانده و اکنون آنها را از یک گروه دهشت افگن به یک گروه سیاسی اعتبار و ارتقا بخشیده است.
دوم: در بخش سوم، بند سوم این موافقت نامه آمده است: “ایالات متحده امریکا به دنبال همکاری اقتصادی با حکومت اسلامی جدید پسا توافق که توسط مذاکرات بین الافغانی تعیین می شود، برای بازسازی [افغانستان] خواهد بود و در امور داخلی آن دخالت نخواهد کرد.”
این بند در واقع شناخت ضمنی حکومت نوع طالبانی است و امریکا در امور داخلی آن دخالت نخواهد کرد.
سوم: رهایی زندانیان طالب از زندان های دولت افغانستان؛ خارج ساختن اسامی رهبران این گروه از فهرست تحریم های سازمان ملل متحد و موارد دیگر.
غایب ماندن منافع اکثریت مردم افغانستان:
آنچه در موافقت نامه صلح امریکا با طالبان غایب مانده منافع اکثریت مردم افغانستان است که در آن اشاره روشن و صریح نشده است. به بیان دیگر در موافقت نامه دولت و مردم افغانستان مفقود اند و امریکا در غیاب آنها تصمیم گرفته است.
متاسفانه، گروه طالبان از همان آغاز پیدایش آن تا امروز حاضر به صلح و قطع جنگ با مردم مسلمان افغانستان نشده است. این گروه بلافاصله پس امضای موافقت نامه با آمریکا اعلان کرد که با حکومت افغانستان به جنگ خود ادامه خواهد داد. این که طالبان در یک حکومتی که در آن پلورالیسم و “کثرت باوری” سیاسی، قومی، مذهبی و فرهنگی تضمین شود، کنار بیاید و به تشکیل یک دولتی با قاعده های وسیع موافقت کند، خیلی مشکل، اما دور از تصور نیست.
اگر در”مذاکرات بین الافغانی” که بزودی آغاز می شودـ این گروه بتواند به یک توافق قابل قبول با سایر گروه ها در کشور برسد، می توان به آینده صلح و خاتمه ی جنگ در کشور امیدوار بود. اما “کاهش خشنونت”، “ختم جنگ” و گزاره های ابهام آلود از این دست نمی تواند نقشه راه صلح و قطع جنگ را در آینده کشور ترسیم کندـ تا این که همه گروه های ذیدخل با گذشتن از منافع گروهی و شخصی منافع کلان کشور را ترجیح ندهند؛ چیزی که در فرهنگ سیاسی طالبان تا هنوز دیده نشده است.
با این همه، بدون شک آمدن یک صلح سراسری در کشور و باز کردن کلافه ای پیچ در پیچ منافع گروه های سیاسی داخلی و منافع کشور های متعدد منطقه و فرامنطقه در افغانستان که بازیگران اصلی جنگ و فاجعه در کشور ما هستند، درایت، از خود گذری و شجاعت همه ی گروه های سیاسی و مردم کشور را می خواهد. در غیر آن استمرار یک جنگ داخلی به مراتب خونین تر و فاجعه بارتر از گذشته را در کشور شاهد خواهیم بود که بار سنگین و طاقت فرسای آن کمر مردم و کشور رنج دیده یی ما را شکسته تر و خمیده تر از پیش خواهد کرد.
امید که مردم ما به صلح واقعی این آرزوی شیرین، مشکل و اما ممکن برسند!
” والصلح خیر!”
