قربان شدن در راه عزت و سربلندی میهن یک افتخار بزرگ و بر حق تاریخی شناخته میشود. ااحمد شاه مسعود ازین افتخار به طور استثنائی آن برخوردار می باشد. استثنا به این خاطر که برنامه خاموش ساختن این ستاره درخشان آزادی از طرف ترورزم جهانی با وسعت و دامنه کلانی طرح و مورد تطبیق قرار گرفت ، و پیوست به آن ، تروریزم جهانی برجهای نیویارک را فروریخت و جهان را به حیرت انداخت، بدون شک که توطئه قتل یک ابر مرد با چنین حجم و وسعت در جهان بی مثال بوده و میباشد. پس ترور ابر مرد با چنین وسعت و دامنه مارا به اندیشه وامیدارد که چرا دشمنان میهن با این حجم و وسعت در پی ترور قهرمان ملی ما بوده اند.؟
واضح باد که تروریزم به نقش ابر مرد در افغانستان خوب میدانست و درک کرده بود که با موجودیت چنین کوه بلند و استوار اسپ مراد شان نمیتواند میدان برای جولان خود پیدا نماید.
از همین جا است که شهادت قهرمان ملی ما در خور توجه بوده و ما را وا میدارد که فکر و عمل او را مورد توجه قرار داده و از آن درس بگیریم و آنرا منبع الهام به نسلهای آینده سازیم.
با درس گرفتن از مکتب مسعود از یکطرف میتوانیم پاس فداکاری و شهادت اورا بجا آوریم و از طرف دیگر میتواند رهنمای عمل نخبگان و دولت مردان ما در بهبود امور دولت داری خوب و آبادی افغانستان باشد.
در اینجا طور موجز صرف به پنج درس از مکتب مسعود اشاره مینمایم.
۱- فدا کاری همراه با استواری و تدبیر: -جهت رسیدن به هر هدف و برنامه ای فداکاری شرط اول میباشد. درتاریخ شاید به ندرت شخصیتی را پیدا نمود که از عنفوان جوانی فداکارانه به مبارزه آغاز نموده باشد و تا آخر استوار در سنگر باقی بماند. ولی احمد شاه مسعود از آن شخصیت های نادری میباشد که در راه آزادی و سر بلندی کشور خود تا آخراستوار باقی ماند و شجاعانه جان شیرین خود را فدا نمود. آموزنده اینکه، او این کوره راه مبارزه را به شکل مارپیچی و با تدبیر طی مینماید بدین معنی که در هر مرحله از مبارزه فکر و نظر و عمل خود را با حقایق و ضرورت روز همنوا ساخته و تکامل می بخشد.
۲- اسلام معتدل: مسلمان واقعی مسلمانی است که از افراط و تفریط دوری جوید. افراط و تعصب اسلام را چون لباس ژولیده و چرکینی نشان میدهد که کسی میل به تن کردن آنرا پیدا کرده نمیتواند، اما برخلاف اسلام معتدل چون لباس فاخرِ ابریشمینِی را ماند که در جهان ما خریداران زیادی میتواند پیدا نماید. اسلام معتدل با دست آورد های علوم امروز همنوا بوده و به پیروان خود زندگی انسانی و شایسته ای را به ارمغان آورده میتواند. قهرمان ملی افغانستان به صراحت بیان داشت.” ما اسلامی میخواهیم که هم با خود و هم با جهان زندگی کرده بتوانیم”.
۳- در رابطه به مناسبات با کشور های خارجی: ابر مرد مسعود منافع متقابل و احترام متقابل را از اصول اساسی روابط خود با کشور های خار جی قرار داده بود. و مداخله کشور های خارجی را در امور داخلی کشور ما به هیچ عنوان طور قاطع نمی پذیرفت. همین اکنون ناملایمتی و بدبختی ایکه مردم افغانستان امروز به آن دست بگریبان میباشند، محصول مداخله کشور های خارج در امور داخلی کشور ما میباشد. مردم افغانستان میخواهند که زمامدار خود را خود انتخاب نمایند ولی مداخله خارجی ها مردم این سرزمین را از حق طبیعی و دموکراتیک شان محروم ساخته اند. مثال های زنده این عمل ضد دموکراتیک کشور های خارجی را طی سه دوره انتخابات ریاست جمهوری، طور روشن میتوان دید، که ثمر آن روز بروز خراب شدن اوضاع کشور و زندگی مردم درد دیده افغانستان میباشد. زمامدار مقرر شده از طرف خارجیها بدرد مردم افغانستان نمیخورند، آنها موظف میشوند برنامه های خارجیها را عملی سازند تا سامان دادن به کار کشور بخاطر ترقی و تامین زندگی شایسته و انسانی به مردم.
۴- اهتمام به اصالت حقیقت: تجربه نشان داده که پیروزی طبیعی و شایسته بر بنای حقیقت حاصل شده میتواند. دروغ و ریا و چل و ول ممکن پیروزی را سبب شود ولی این پیروزی موقتی بوده و بنیاد ش لرزان میباشد.
بخاطرایجاد جامعۀ سالم و انجام کار اساسی بخاطر ترقی افغانستان و سامان دادن بهتر امور دولت، تنها راه، راهِ باور به حقیقت و تعقیب راه حق میباشد. باور به اصالت حقیقت از یکطرف در وازه برتری جوئی قومی و تعصب را می بندد و راه درست حقوق شهروندی و تساوی حقوق تمام اقوام افغانستان را تضمین مینماید. و از طرف دیگر زمینه مداخله و نفوذ خارجی ها را در امور داخلی افغانستان می بندد.
۵- خرد ورزی: برخورد عقلانی به مسائل، انسان را به باز نکری و باز بینی افکار و کر دارش وا میدارد. از راه برخورد عقلانی میباشد که انسان به کاستی و بطلان افکار و اعمال خود اگاه میشود و لازم میداند که در فکر و عمل خود تغییر وارد نماید، تا بتواند به افغانستان افتخار و به مردم افغانستان سعادت و خوشبختی تولید نماید. رشدِشخصیتِ دولتمردِ خرد ورز همیشه رشد صعودی به خود گرفته و مایه افتخار میهن و شهروندان میگردد.
راه مسعود پر از رهرو باد!
