امروز (۱۴جوزا ۱۳۹۷) علمای افغانستان در گردهمایی بزرگی در کابل، با صدور فتوای جنگ کنونی میان دولت و طالبان را ناجایز و ناروا اعلام کردند و طرفین جنگ را به آتش بس فراخواندند.
در نشست امروز، عنایت الله بلیغ گفت که یکی از ما به بودن یک خارجی راضی نیستیم… این به این معنی است که جنگ طالبان و دیگر تروریست ها در برابر دولت به خاطر حضور خارجی هاست.
آیا ایجاد و ظهور طالبان در دهه هفتاد خورشیدی به خاطر اشغال افغانستان و موجودیت خارجی بود؟
آیا قتل عام در شمال، مزارشریف، یکاولنگ و …، و به آتش کشیدن تاکستان های شمالی و سیاست زمین سوخته به وسیله ی طالبان به خاطر حضور خارجی ها بود؟
اگر، فردا همه ی خارجی ها افغانستان را ترک کنند، جنگ طالبان و دیگر تروریست ها در برابر دولت خاتمه می یابد؟
فکر کنم پاسخ این پرسش ها واضع و روشن است.
همانگونه که پیدایش طالبان و جنگ آنها با مجاهدین در راستای منافع استراتژیک برخی کشور های منطقه و جهان بود و این جنگ با جلوه ها و مظاهر گوناگون تا امروز ادامه دارد، ختم آن نیز نیازمند اجماع و اقنای بوجود آورندگان آن است. این جنگ نه به خاطر دین بوده و نه هم به خاطر حضور خارجی ها. طالبان با جنگ و خشونت هیچگاه وداع نخواهند کرد. در فرهنگ این گروه واژه صلح وجود ندارد؛ اگر می داشت با شهید احمد شاه مسعود می کردند. مسعود شهید با قبول خطر بزرگ به مرکز طالبان در “میدان شهر” رفت-تا این که به جنگ و خونریزی در افغانستان نقطه ی پایان گذاشته شود و این گروه به صلح و گفتگو رو آورند، اما جواب آنها جنگ بیشتر و کشتار بیشتر بود-که هم چنان تا امروز ادامه دارد. پاسخ شان به نشست امروز علما دینی افغانستان هم روشن بود. انتحار! بازهم انتحار!
