مردم افغانستان مسیری را طی میکنند که آخرش بنمبست است! جنگ، قتل، تجاوز، مداخلت همسایگان، و هزاران بدبختی دیگر همواره سرخط خبرهای که از طریق رسانه های داخلی و خارجی پخش میشود، است. تعدادی از این روند سود میبرند و تعدادی چشم امید به فردای روشن دارند. و تعدادی هم حیران مانند.
ولی برای حل این مسائل تنها مردم افغانستان میتوانند با روی آوردن به علم و دانش، اتحاد و همدیگر پذیری «به معنی واقعی واژه» خود را از این باتلاق وحشت نجات دهند. هیچ کشور و ملتی ما را به تکامل نخواهد رساند، این قانون طبیعت است، در هر دایرۀ زنده گی انسانها مسیری را طی میکند که سودی برایشان داشته باشد.
وقتی از دایرۀ فرد بالاتر بنگریم خانواده، منطقه، شهر، کشور… انسانها بصورت گروهی به دنبال نفع گروه هستند که میشود «یکی برای همه و همه برای یکی». تعدادی دلخوش مدد و همکاریهای کشورهای خارجی اند ولی باید گفت که کمک های امروزی کشوربه هر پیمانه که باشد همچون آب دریای هلمند آنقدرها تاثیر مثبت به حال ما نداشته بل سود آن به همسایگان حریص ما خواهد رسید.
حتی ساخت وسازها که گویا ترقی را به رخ میکشند اهمیت چندانی برای رسیدن به آرمان های آن چنانی ندارد. بطورمثال سربزنیم به تاریخ گذشته، در گذشته، در دوره های پادشاهای موفق ازجمله محمد داوود خان را تحت بررسی قرار دهید ومقایسه کنید با حکومت فعلی آقای کرزی! کمک های میلیونی و ساخت و ساز های بنایی و اساسی زمان داوود خان را نمیشود حتی با عصر حاضر مقایسه کرد.
ولی نتیجه چه شد؟ و آنها چه تاثیر مثبتی بجا گذاشته اند و امروز هم بمثابه آن دوران هرقدر کمک وساخت وساز شود آنقدرها در ابعاد ترقی کشور موثر نخواهد بود.
این صلح موقت است! و یا همچون آرامش قبل از طوفان؟
رفتن به طرف فردای نوین عزم و اراده مردم و تمام اقشار جامعه را میخواهد؛ باید هدفمند قدم برداشت!
تنها نمیشود منشأ همه مشکلات وکاستی ها را ضعف قوه اجراییه بدانیم چون شرایط وروند سیاسی محدوده افغانستان بالاتر از توان یک فرد است، موقعیت جغرافیایی وتضاد منافع ابر قدرتها عوامل تاثیر گذار در وضعیت سرتاسری کشور میباشند.
تا هر فرد این مملکت قهرمانانه خود را برای بدست آوردن آرمان های میهن درد دیده ما بسیج نکند آینده روشن را به خواب باید دید. حرف بجایست ملتی که تاریخ را از یاد میبرد متهم به تکرار تاریخ است!
جای خوشحالیست که عصر حاضر و نسل حاضر بیشتر ما را به آینده امیدوار میسازد و به انتظار این امید واری ننشسته بلکه همت را بدرقه راه میکنیم و برای یک افغانستان سربلند و زیبا قدم برمیداریم. و من تا آن روز زنده خواهم ماند!
