۹۲ سال می گذرد از روزی بیاد ماندنی و پر افتخار افغانستان، روزی که عزت و غرور پیروز میدان شد و مبارزات استقلال طلبانه ای نیاکان سلحشور ما به ثمر نشست، روزی که بزرگترین امپراطوری دنیا که به گفته زعیمان آن، آفتاب در قلمرو حکومت شان غروب نمی کرد، در برابر رشادت ها و پایمردی های ملت افغانستان سر تعظیم خم کرد، آزادی خواهی و حس آزادی طلبی بر ترس و واهیمه غلبه نمود و مردم این سرزمین در کمال افتخار با دستان خالی اما عزم و اراده آهنین استقلالش را به جهانیان اعلام نمود.
البته قبل و پس از آن تاریخ، این کشور نسبت وضعیت سوق الجیشی خویش همیشه مورد توجه قدرتمندان و جهانگشایان بوده و گاه گاهی بر این سرزمین به منظور تسلط و سیطره لشکر کشیده و وارد منازعه شده اند اما هر بار طعم تلخ شکست را چشیده و مجبور به ترک این کشور گردیده اند.
از لشکر کشی اسکندر مقدونی شروع، تا تهاجم چنگیز، از تجاوز انگلیس ها و روسها شروع تا تجاوز گروه مزدور طالبان که به حمایت سازمان القاعده و آی اس آی به این دیار مرد خیز به منظور سیطره، وارد شده بودند و دیری نپایید که هر کدام با تحمل تلفات و خسارات هنگفت بساط شان را جمع و راهی کشورهای شان گردیدند. چشیدن طعم تلخ و ننگین شکست این متجاوزین نشانگر این است که مردم این دیار در هر عرصه ای از تاریخ حس بلند استقلال طلبی را از خود تبارز داده و به وارثین خویش به یادگار و ارث مانده اند و هیچ قدرت را یارای مقاومت در برابر عزم آهنین مردم افغانستان نیست.
هر بار و هر مهاجمی که خواسته است بر این سرزمین فرمان براند و با نیروی عظیم و تا دندان مسلح وارد این خطه شده تا مردم این سرزمین را به اطاعت وا دارد، با معضلات و چالش های عظیم مواجه گردیده و مجبور گردیده است افتضاحانه از جایی که آمده به آن آدرس برگردد البته با پر و بال شکسته و غرور پامال شده که گاهی توانمندی راست کردن قد را هم نداشته و از هم پاشیده است.
آری انگلیس ها از افغانستان خارج شدند، دیری نگذشت که اتحاد جماهیر شوروی تصمیم گرفت تا بر این خطه فرمان براند اما سرنوشتش به جایی رسید که به زباله دان تاریخ پیوست، بعد از مدتی اجیران پاکستانی زیر نام طالب به قصد استیلا بر این سرزمین لشکر کشیدند و در جریان لشکر کشی هایش افغانستان را به ویرانه ای تبدیل نمودند و به غارت اموال و دارایی عامه مبادرت ورزیدند زیر بناها و آبدات تاریخی این سرزمین را به یغما بردند اما در نتیجه به شکست سختی مواجه و دوباره به لانه های شان در آن سوی سر حد برگشتند و اکنون از فرط بیچارگی و تهیدستی به جایی رسیده اند که با انجام حملات انتحاری غیر نظامیان و افراد ملکی را هدف قرار میدهند، به سرباز گیری از میان زنان (قشر که در زمان حاکمیت اش اجازه رفتن به مکاتب و شفاخانه ها را نداشت و حتی اجازه بیرون شدن از خانه های شان را نداشت)، مبادرت می ورزند و آنان را تعلیم و تربیه و واسکت های انتحاری می پوشانند و به افغانستان اعزام می دارند، تا افراد بی گناه ملکی را هدف قرار داده و به شهادت برسانند و گاهی خود شان نیز ملبس با لباس زنانه و چادری به حملات تروریستی مبادرت ورزیده می خواهند از این اعمال خود نام و نشانی را به صفحات تاریخ درج نماید و به یادگار بگذارد که به منظور تحقق اوامر باداران پاکستانی شان حتی از غیرت و مردانگی خود نیز گذشته حاضر اند در لباس زنانه به اقدامی مبادرت ورزند که بادارشان از وی می طلبد.
اما این اجیران حلقه به گوش، باید بدانند چنانچه میدانند که افغانستان سرزمین مرگ امپراطوری ها و قدرت های عظیم و بزرگی بوده، هر قدرتی که در این دیار پای کج مانده و فکر سلطه بر این سرزمین را داشته طعم تلخ شکست را با پوست و گوشت خویش احساس نموده و تا اکنون نیز احساس می نمایند. بناءً بر گردند به لانه های شان و به فکر استیلا بر این سرزمین مرد خیز نباشند چون ساکنین این دیار در هر مرحله ای از تاریخ توانمندی دفاع از استقلال و تمامیت ارضی خویش را که از نیاکان شان به ارث مانده، دارند و آن را پاس خواهند داشت.
