کرزی و چند وزیرش هر روز شاه رگ های گلوی شان را می پندانند که طالبان برادران ما هستند و انها جنایت کار نیستند. این برادران شان نیز هر روز با نشان دادن وحشت و بربریت شنیع تر از دیروز ثابت می کنند که برادر شان در شناخت انها اشتباه کرده است.
برادران کرزی حوالی ساعت ده شب به یکی از امن ترین و غیر نظامی ترین محلات با بمب جنگ افزار ها حمله کردند و ده کارمند بی گناه، بیچاره، غریب و مسلمان آن را کشتند.
طالبان با حمله بر هوتل انترکانتینینتال نگرانی مردم را بر انگیختند. این هوتل که به شدت محافظت می شود و در هر قدم محافظان ایستاده اند مورد حمله قرار گرفت.
در این هوتل شماری زیاد از مهمانان خارجی مقیم بودند و یک جلسه والیان نیز در جریان بود. حال معلوم نیست که این طالبان یا به عباره دیگر برادران ناراضی کرزی از کدام راه وارد این هوتل شدند؟
رییس جمهور کرزی و وزرایش از دیر زمان به این سو، داد می زنند که طالبان مردمان خوبی هستند و اهل خشونت نیستند، اما این فجایع را کی انجام می دهد؟
کرزی باری دیگر فقط با محکوم کردن این حمله وحشیانه اکتفا کرد و نامی از طالب (برادرانش) نبرد.
سوال اینجاست که این همه پول و منابع برای مصالح مصرف می شود، آخر برای چه؟ اگر طالبان مردمان بد و اهل خشونت نیستند، پس نیاز به این همه مخارج و به هدر دادن منابع چیست؟
جالب تر از همه؛ خشن تر شدن طالبان با شدت گرفتن تلاش های مصالحه می باشد. از زمانی که شورای صلح آغاز به کار کرده است، طالبان رو به هدف گرفتن اماکن غیر نظامی کرده اند.
بیمارستان که از بی طرف ترین محلات به حساب می آید ظرف دو ماه اخیر دوبار از سوی برادران ناراضی مورد حمله قرار گرفته است.
هفته گذشته طالبان با انفجار دادن بیمارستانی در ولایت لوگر دست کم شصت تن را به شهادت رساندند و دها تن را زخمی کردند.
دسیسه های پشت پرده
دولت افغانستان با ضعف مدیریت و اراده سردرگم که دارد دچار بدترین بحران در ده سال گذشته است. رسوایی کابل بانک، بحران پارلمان، راکت باران خاک افغانستان از سوی پاکستان، هدف قرار گرفتن غیر نظامیان از سوی گروه های تروریستی که دولت انها را برادر می خواند و دوری دولت افغانستان از جامعه جهانی بارز ترین نشانه های ان است.
حال معلوم نیست که این همه بر اساس یک برنامه انجام شده است یا اینکه مدیریت دولت از دست دولتمردان شاریده است. با این همه، شماری از تحلیل گران باور مند هستتند که آقای کرزی می خواهد از یک سو با نشان دادن دلسوزی و مهربانی به طالبان چراغ سبز به پاکستان نشان دهد و از سوی هم می خواهد طالبان را دل شیر بدهد که هر انچه خواستند بکنند. کرزی طالبان را فرصت می دهد که اوضاع افغانستان را چنان بحرانی کنند تا به هیچ قیمت شرایط انتخابات در دور بعد ریاست جمهوری مساعد نشود.
اگر امنیت بدتر شود و انتخابات برگزار نگردد، کرزی به ساده گی می تواند از طریق لویه جرگه نامشروع عنعنوی، دوره ریاست جمهوری خود را به پنج سال دیگر تمدید کند و بازهم خون مردم را بمکد.
بحران پارلمان، شدت گرفتن حملات طالبان، درخواست پایگاه های دایمی از سوی امریکا و راکت باران خاک افغانستان از سوی پاکستان همه با هم ربط دارند و همه به هم پیوست هستند.
کرزی با به بحران کشیدن پارلمان راه را برای انحلال آن باز می کند. وقتی پارلمان منحل شود همه خواسته های کرزی از طریق جرگه نا مشروع عنعنوی بر آورده خواهد شد.
