عبدالرزاق “مامون” ژورنالیست ورزیده کشور، نطاق و نویسنده چیره دست سرزمین ما را اماج پاشیدن تیزاب قرار دادند. تا اینکه چشمش دیگر از بیان واقعیت باز نماند، دهانش از بیداد ستمگران بیانی نداشته باشد و دستان زیبایش دیگر ننویسد، تا اینکه در تاریکی هر چه میتوانند جنایت و وحشت بیافرینند.
واقعیت اینست که روشنایی میخواهد تاریکی دیگر وجود نداشته باشد و بر عکس تاریکی میخواهد که دیگر از روشنایی و روشنگران خبری نباشد. استعمارگران و ایادی بومی شان از گذشته ها بدینسو خواسته اند مردمان کشور های محکوم را با دسایس و ترفنده های از چراغ بدستان اگاه خویش بی بهره نمایند و آنچه اهداف پلید شان است بدان برسند، اگر از گذشته های دور بگذریم در طول این سه دهه اخیر بنا به امار نشر شده تقریبا در حدود هشت هزار روشنفکران افغانستان که از زیر ساطور جلادان روسی، و روسپرستان داخلی خود را به پشاور سلامت رسانیده بودند، توسط رجعت گریان وابسته به استعمار به شهادت رسانیده شده اند.
چون جاهل میخواهد که تا سر به تن عاقل نباشد، نادان میخواهد دانا بمیرد، نادان دانا را خطرناک به حساب می آورد، چون میداند که این داناست که مردم خود را اگاه ساخته و به جنگ سیاهی ها میبرد که در تداوم هر نبردی سرانجام پیروزی از آن روشناهی است اشخاصی همانند عبدالرزاق “مامون” که سر شان را می اندازند پائین و به فکر عمل مربوط به خود و اجتماع خود می پردازند، و در مقابل استعمار و استبداد میگویند نه و تا آخر میگویند، نه! اشخاصی هم هستند که با آری گفتن، با بلی گفتن هر دم زندگی میکنند، باکسی مخالفت نمی کند در برابر ظالم سر تسلیم به دست دارند و مظلوم را هم به سوی تسلیم هدایت میکنند.
اگر میخواهم جویای حق و حقیقت باشیم باید به سان آقای “مامون” اهداف استعمار و مزدوران وطنی شان را افشا سازیم. تا در میان مردم خود قرار داشته باشیم.
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سر زنشها گر کند خار مغیلان غم مخور
