هر جنگ و منازعه تنها با صلح میتواند خاتمه یابد، درطول تاریخ این موضوع بخوبی هویدا و ورشن گردیده است که راه برون رفتن از معضلات جنگ وخصومت توصل جستن به صلح وگفتگو میباشد، در مشکلات و معضل کنونی افغانستان از یکسال بدنیسو زمزمه های از صلح و گفتگو با مخالفین مسلح دولت، به گوش میرسد.
طرح گفتگو با مخالفین مسلح ازسوی حکومت افغانستان برای اولین بار درکنفرانس بین المللی لندن پیشنهاد گردید که این طرح مورد تائید وحمایت جامعه جهانی قرار گرفت ، دولت افغانستان جهت عملی نمودن این طرح جرگه ی ملی مشورتی صلح را با اشتراک شانزده صد تن نماینده گان مردم از سراسرکشور دربهار امسال برگزار نمود، برگزاری این جرگه نیز واکنش های بعضی حلقات داخلی را درپی داشت و این حلقات جرگه ی ملی مشورتی صلح را یک نشست نمایشی ازسوی حکومت قلمداد مینمودند، اما نباید کتمان کرد که درافغانستان عمدتا موضع گیری های سیاسی ، این حلقات نسبت به واقعیت های عینی جامعه، برای بدست آوردن امتیازات سیاسی بیشتر متمرکز است.
به هرحال طرح گفتگو ومذاکره تنها راهی است که میتواند برمشکلات کنونی افغانستان راه حل باشد، وهر قدمی که دراین راستا برداشته شود قابل تقدیر است، زیرا امروز مردم افغانستان بیشتر ازهمه چیز، به صلح و امنیت نیاز دارند و چشم انتظار به نتایج عملکرد دولت، سایر نهادهای مسوول به ویژه شورای عالی صلح نشسته اند، تا شاید اقدامات این شورا بتواند بر انتظار و آرمان های دیرینه ی شان نقطه پایان بگزارد.
اما موضوع گفتگو با مخالفین مسلح دولت افغانستان دارای ابعاد داخلی و بیرونی نیزاست، شورای عالی صلح افغانستان باید با درنظرداشت موارد داخلی و خارجی برنامه های همه جانبه ی را بخاطر پیشرفت گفتگو های صلح طرح و درنخست کوشای تعریف مشخصی از مخالفین مسلح دولت باشد چون تا اکنون تعریف مشخص، همچنان آدرس دقیق و مرجع تماس مخالفین پیدا نیست، وازهیمن جهت درطول یک سال گذشته هیچ نتیجه ی قابل ملاحظه از همه اقداماتی که بخاطر آوردن صلح مطرح است، بدست نیامده است، بلکه همه روزه پاسخ های منفی از سوی مخالفین مسلح دولت در رسانه ها مطرح وگاهی هم با کسانی تماس گرفته میشود که هیچ ارتباط با گروه طالبان ومخالفین مسلح دولت ندارند، خبری که دراین اواخر مبنی برگفتگوی دولت با ملا اختر منصور در رسانه های داخلی و بین المللی به نشر رسید دال براین مدعاست، چون آدرس مشخص ومرجع دقیق گروه طالبان در دست نیست و صحبت ها ی که گفته میشد درسطوح مختلف با مخالفین مسلح دولت صورت گرفته است، اکنون با شک و تردید مواجه است، زیرا کسانیکه به نماینده گی از طالبان ودیگر گروه های مخالفین با دولت تماس گرفته باشد وبعد ازمدتی دیده شود که این افراد، کسانی هستند که تنها بخاطر بدست آوردن امتیازات پول، اینگونه فریبکاری کرده باشند موضوع تشخیص آدرس وجانب مذاکره را بیشتر نیازاساسی گفتگوها میتوان تلقی نمود.
با تفکیک آدرس و طرف مذاکره، باید پیش شرط های مخالفین مورد مطالعه قرارگیرد زیرا خبرنامه های که ازسوی گروه طالبان به نشر میرسد، حاکی ازعدم تمایل این گروه به مصالحه میباشد .
یکی از پیش شرطهای که گروه طالبان همواره برآن تاکید داشته است ، خروج نیروهای بین المللی از افغانستان است ، ولی همه میدانیم که نیروهای امنیتی داخلی تا حال ظرفیت تامین امنیت سرتاسری کشور را ندارد ونیازمند تجهیز وتقویت بیشترمیباشد، و به همگان هویداست که تجهیز وآموزش نیروهای امنیتی کشور جز برنامه هایست که از سوی کشورهای عضو ناتو وایالات متحده ی امریکا تمویل میگردد.
به باور زیاد ادراه ی استخبارات کشورهمسایه پاکستان مرجع تصمیم گیری طالبان پنداشته میشود، پس جامعه ی جهانی باید بالای پاکستان فشار وارد نماید تا زمینه ی تجهیز و سازماندهی فعالیت های تروریستان در داخل پاکستان خاتمه یافته و زمینه برای گفتگو ونشست روی میز مذاکره مساعد گردد.
در راستای مصالحه با مخالفین، حکومت افغانستان وجامعه جهانی باید با درک اوضاع و واقعیت های عینی افغانستان روی یک میکانیزم واحد ومشخص با توافق همدیگر گام های عملی را بردارند، و بدون هم آهنگی کامل نمیتوان به صلح سرتاسری وپایدار دست یافت .
