از چندی به این سو، زمزمه هایی شنیده می شود مبنی بر اینکه انتخابات پارلمانی سال روان ممکن است به دلایل مختلف و از جمله نبود امنیت، برگزار نشود. هرچند کمیسیون برگزاری انتخابات تأکید می ورزد که این کمیسیون، آمادگی های لازم را برای برگزاری انتخابات سالم و شفاف، گرفته و در موعد معین یعنی ۲۷ سنبله ی سال روان، انتخابات پارلمانی کشور برگزار خواهد شد؛ اما حالا رسانه های غربی به این موضوع اشاره دارند که امنیت در افغانستان به اندازه یی نیست که زمینه ی برگزاری انتخابات همگانی و شفاف را فراهم کند.
فضل احمد معنوی رییس کمیسیون انتخابات کشور نیز، به گونه یی این خبر را پس از برگشت از سفر خود به ولایات غربی کشور، تأیید کرد. آقای معنوی که چند روزی را در ولایات غربی برای بازدید از روند آمادگی انتخابات گذشتاند، در گفتگو با آژانس اطلاعاتی باختر گفت که در چهار ولایت غربی کشور یعنی ولایات نیمروز، هرات، فراه و بادغیس نگرانی های امنیتی وجود دارد. وقتی وضعیت در این ولایت ها ـ که ولایات امن خوانده می شوند ـ چنین باشد، پس مطمیناً در ولایات جنوبی و شرقی ـ که عمدتاً زیر تسلط شورشیان قرار دارند ـ وضعیت، بدتر و بحرانی تر است.
از سوی دیگر، نهاد انتخابات آزاد و عادلانه ی افغانستان یا فیفا، به تازگی از نگرانی های دیگری هم پرده برداشته است. فیفا می گوید به دلایلی چند، تقلب در انتظار انتخابات پارلمانی سال روان کشور است. این دلایل شامل استفاده ی گسترده از امکانات دولتی، توزیع بی رویه ی کارت رأی دهی و نا امنی ها است. به نظر می رسد این سه دلیل به اندازه ی کافی می توانند برای انتخابات سال روان، چالش آفرین باشند.
برخی شایعات قوی وجود دارند که آقای کرزی افرادی را از میان طرفداران و حامیان خود برگزیده و تلاش دارد که آنان را برنده ی انتخابات پارلمانی امسال کند؛ چون بدون تردید، ایشان تجربه ی خوبی از انتخابات ریاست جمهوری در اختیار دارند و می توانند یک بار دیگر آن تجربه ی سربلند را در انتخابات پیش رو به آزمون بگذارند. از طرفی هم به نظر می رسد که هنوز از حساب بانکی آقای کرزی یعنی همان مبلغ ده هزار دالری که در یکی از بانک های هالند گویا گذاشته بود، تا هنوز چیزی کم نشده، و می تواند از آن در انتخابات سال روان پارلمانی، به نفع حامیان خود استفاده کند و پارلمان را دقیقاً به یک پارلمانی خودی تغییر دهد. پس موضوع تقلب در انتخابات پارلمانی به همان میزان انتخابات ریاست جمهوری، پر رنگ است و می تواند مسیر انتخابات را کاملاً دگرگون کند.
آقای کرزی به دنبال کسب قدرت بیشتر و تمرکز آن، به گفته ی آگاهان مسایل کشور این بار می خواهد که فاتحه ی پارلمان را هم به عنوان یک نهاد مستقل و قانونگذار که همزمان بر کار حکومت نیز نظارت می کند، بخواند و پارلمانی بسازد که اکثریت اعضای آن، افرادی باشند که از او دستور می گیرند و به فرمان او عمل می کنند. می گویند برخی از مشاوران تیوریسین آقای کرزی، پیش از آغاز روند ثبت نام نامزدهای دومین انتخابات پارلمانی، به ایشان این مشوره ی گران سنگ را داده بودند که بهتر است به جای یک پارلمان پر سر و صدا و جنجالی، یک پارلمان آرام و مطیع داشته باشیم. پس اگر این گفته ها و شایعات درست باشند، این بار هم باید منتظر تقلب از همان مجرای همیشگی آن یعنی ارگ ریاست جمهوری در انتخابات پارلمانی کشور باشیم.
موضوع دیگری که در سخنان مسوولان فیفا هم برجسته بود و آن هم بدون تردید در روند انتخابات می تواند تأثیرات منفی گسترده یی بگذارد، موضوع توزیع بی رویه ی کارت های رأی دهی است. کمیسیون برگزاری انتخابات، تأیید می کند که بیش از هفده و نیم میلیون کارت رأی دهی در افغانستان توزیع شده است؛ یعنی چیزی نزدیک به دو برابر افراد واجد شرایط رأی دهی. این کارت ها را چه کسانی گرفته اند و در عقب این همه کارت گیری و توزیع کارت، چه هدف و یا اهدافی می تواند وجود داشته باشد؟
این پرسش، دقیقاً پاسخ خود را در همان طرح ورود افراد خودی از سوی آقای کرزی می تواند پیدا کند؛ به این معنا که یکی از راه های انجام تقلب، می تواند موجودیت کارت های رأی دهی در محل های خاص و نزد افراد خاصی باشد؛ همان اتفاقی که در انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته افتاد و صندوق های فراوانی در عدم موجودیت رأی دهندگان به نفع نامزد خیلی مشخصی پر شد و افتضاح جهانی به بار آورد. اکنون نیز همان افراد اند و همان تجربه؛ ولی این بار تنها تفاوتی که وجود دارد، این است که نشانی تغییر کرده و به جای ارگ، خانه ی ملت در خطر تقلب قرار گرفته است. به هر حال، این نگرانی ها جدی است و انتخابات پارلمانی افغانستان، در میان چنین بیم و امیدهایی قرار است برگزار شود؛ البته در این میان نقش بیم، بیشتر و پر رنگ تر از امید است؛ چرا که دست آنانی که می خواهند تقلب کنند و از امکانات دولتی به نفع نامزدهای مورد حمایت خود استفاده کنند، به اندازه ی کافی باز است.
پس در چنین فضایی بهتر آن است که اصلاً انتخابات پارلمانی نداشته باشیم و کشور در نبود یک قوه اداره شود، همان گونه که سالیان متمادی در نبود هر سه قوه اداره شده است؛ چرا که اگر خانه ی ملت به خانه ی شخص خاصی تبدیل شد، آنگاه دیگر هیچ امیدی برای اصلاح و بهتر شدن وضعیت بحرانی و فاجعه بار فعلی، باقی نخواهد ماند و همزمان با فاتحه ی مجلس، فاتحه ی افغانستان را هم باید خواند.
