رد دو تن از وزیران پیشنهادی رییس جمهور کرزی واکنش های زیادی را در پی داشت. حکومت افغانستان، پارلمان را در این مساله مقصر می داند و نمایندگان ملیت هزاره و همسو با ایتلاف داکتر عبدالله، حکومت را ملامت می کنند. برخی نمایندگان پارلمان از جمله حاجی محمد محقق، حکومت و هیات اداری پارلمان را متهم به تبانی در رد وزیران هزاره می کنند. در سه فهرست پیشنهاد شده از سوی حکومت، ده تن از وزیران هزاره و هفت تن از وزیران ازبک و ترکمن رای اعتماد به دست نیاوردند.
هم اکنون در کابینه افغانستان هیچ وزیر هزاره ای وجود ندارد که از فلتر پارلمان عبور کرده باشد. اکنون سوال اساسی این است که آیا پارلمان با نگاه قومی به مساله می نگرد و یا آن که عوامل دیگری در پشت پرده این قضایا قرار دارد.
چرا دیگران را ملامت می کنیم؟
ترکیب نمایندگان هزاره در پارلمان از لحاظ سیاسی به این شرح است: برخی نمایندگان به حزب خلیلی و محقق وابسته اند، تعدادی وابسته به حزب انسجام ملی، برخی وابسته به حزب حرکت اسلامی و تعدادی هم به حزب اقتدار و حزب وحدت به رهبری محمد اکبری هستند. نمایندگان وابسته به احزاب حرکت اسلامی، حزب وحدت به رهبری اکبری، حزب اقتدار، و حزب انسجام، از معرفی افرادی از کانال آقایان خلیلی و محمد محقق به شدت ناراضی می باشند.
در سه فهرست گذشته معرفی افراد عمدتا از آدرس همین دو چهره سیاسی صورت گرفت. این نارضایتی در واکنش آقای نور اکبری به خوبی پیدا بود. آقای نور اکبری یکی از نمایندگان فعال هزاره در پارلمان است، اما گفته می شود که وی حداکثر تلاشش را کرد تا سرور دانش رای نیاورد. زیرا برادر آقای نور اکبری در زمان حاکمیت حزب وحدت در غرب کابل، از سوی این حزب اعدام شده بود. فاطمه نظری که با هیجان تمام در روز رای گیری سخن می گفت و تا آستانه درگیری پیش رفت، در صبح روز رای گیری کمپاین وسیعی را علیه داود علی نجفی به راه انداخته بود. حاجی محمد محقق نیز از آن جایی که در فهرست سوم جای افراد حزبی شان خالی بود، هیچ کوششی برای کسب آرا به خرج نداد. نکته جالب این جا است که در روز رای گیری دوازده تن از نمایندگان هزاره غایب بودند. آقای دانش در این روز ۹۵ رای به دست می آورد و در صورتی که دوازده وزیر هزاره که عمدا حاضر نشده بودند، رای می دادند، رای سرور دانش به ۱۰۷ می رسید. با این وصف می توان گفت که از ۹۵ رای آقای دانش صرفا ۲۲ رای از نمایندگان هزاره بوده و متباقی آن از اقوام دیگر بوده است.
حالا خوب است که نمایندگان هزاره فهرست افراد غایب را که به دوازده تن می رسیدند، برای مردم افشا نمایند تا معلوم شود که این افراد کی ها بوده اند.
همه در پی سو استفاده سیاسی اند
نمایندگان هزاره در پارلمان از رای نیاوردن وزیران هزاره نه تنها متاثر نشده اند، بلکه هر یک به طریقی در صدد استفاده جویی بر آمده اند. اعضای گروه راه نو از آغاز در تلاش بودند که قضیه به همین شکل رقم بخورد زیرا تمام تلاش این گروه بر این استوار است تا ایتلاف محمد محقق و کریم خلیلی را با حامد کرزی در معرض سوال و از هم پاشیدگی قرار دهند. محمد محقق نیز به فهرست سوم دقیقا با رویکرد دیگری نگاه می کند. وی اکنون در آستانه انتخابات پارلمانی در تلاش است که همه چیز را رنگ قومی بخشد تا بازار کمپاین وی از رنگ و بوی بیشتری برخوردار باشد. آقای محمد محقق در حالی که بار ملامتی را متوجه حکومت و پارلمان می کند، هیچ گاه از خود نمی پرسد که برای پیروزی کرزی چه کسی بیش از همه سینه چاک کرد و آینده های روشن را نوید داد.
گذشته از این، جایگاه وی به عنوان یک رهبر سیاسی در پارلمان نیز قابل پرسش است. رهبری که نتواند در پارلمان از اثرگذاری بالایی برخوردار باشد و در شکل گیری ایتلاف های کلان پارلمان، سهم نداشته باشد، از او چه چیز را می توان انتظار داشت.
در این میان برخی رهبران سیاسی دیگر نیز از قضیه به شکل دیگری سود می برند، این رهبران از آن جایی که نمایندگان فعلی را غیرمطیع می بینند، اکنون با ایجاد ذهنیت منفی در مورد کارنامه آنان، در تلاش هستند تا مانع راه یابی دوباره آن ها به پارلمان شوند.
فقدان آشنایی با قاعده بازی
رد سه باره وزیران هزاره نشان داد که رهبران سیاسی هزاره با قاعده بازی آشنا نمی باشند. در همه کشورها رسم است که احزاب سیاسی برای عبور وزیران وابسته به خود، از لابی ها و رایزنی های فعال سیاسی استفاده می کنند. اکنون دیده می شود که از یک سو، نمایندگان هزاره در پارلمان فاقد یک انسجام سیاسی هستند و از سوی دیگر، روابط رهبران سیاسی با پارلمان نیز در اوج تنش قرار دارد. با این وصف چگونه می توان جز معجزه انتظار کسب رای داشت. گذشته از این، پس از یک بار رد جمعی وزیران هزاره خوب بود که نمایندگان هزاره و رهبران سیاسی ضعف ها و آسیب پذیری خود را شناسایی می کردند و در صدد رفع آنان بر می آمدند. با توجه به آن چه ذکر شد، اکنون با بررسی تمام جوانب چه کسی در این بازی ملامت می باشد؟
به هر حال با توجه به کارنامه ضعیف نمایندگان هزاره در پارلمان، اکنون معلوم نیست که در دور بعدی آنان با کدام شعار، نوید و برنامه کمپاین می کنند و چگونه از مردم خود توقع رای دارند؟
