سرانجام وزرای پیشنهادی در مجلس نمایندگان کشور برنامه های خود را مطرح کردند و با پرسش و پاسخ های نمایندگان در مورد این برنامه ها این روند به پایان رسید. هرچند بسیار انتظار می رفت که مجلس نمایندگان کشور بر سر فیصله نخست خود مبنی بر معرفی تمامی نامزد وزیران باقی بماند در حالی که هنوز پست وزارت خارجه خالی است و معلوم نیست که چه وقت و چه کسی برای این پست معرفی خواهد شد. نامزد وزیران را باید به دو گروه بخش بندی کرد:
نخست آنانی که در طول پنج سال گذشته در سمت های شان کارکرده اند و یا هم به عنوان وزیر سمتی را در حکومت داشته اند. این گروه بیشترین بخش از وزرای پیشنهادی را به خود اختصاص داده اند.
بخش دوم گروهی اند که برای نخستین بار به عنوان وزیر در کابینه معرفی می شوند و بیشتر شامل افرادی اند که از سوی برخی حامیان انتخاباتی آقای کرزی معرفی شده اند. حالا مرحله ارایه‌ی برنامه های این وزرا به پایان رسیده و اگر واقع بینانه برخورد شود می توان اعتراف کرد که مجلس نمایندگان به شکل خوبی توانست از این مرحله بیرون شود. پرسش های برخی نمایندگان مردم از نامزد وزیران حاکی از درد و اندیشه یی بود که نسبت به آینده کشور در میان آن ها به وجود آمده است. علاوه براین بعضی نمایندگان مردم در فضای مناسب پارلمانی و با آمادگی های نسبی پیشین، پرسش ها و انتقاد های خود را به نشانی وزرای پیشنهادی مطرح کردند. این مرحله بدون تردید با موفقیت تمام به پایان رسید و باید به آن های که با صبر و شکیبایی این مرحله یی حساس را پشت سرگذاشتند تبریک گفت. ولی پس از این مرحله بسیار مهم و اساسی آغاز می شود یعنی مرحله بررسی و قضاوت نسبت به نامزد وزیران و دادن رای اعتماد به آن ها که امروز آغاز می گردد.
این مرحله بدون شک حساس تر و پیچیده تر از مرحله یی نخست است؛ چون رای نمایندگان مردم عملا و دقیقا با سرنوشت پنج سال آینده ی افغانستان پیوند مستقیم و تنگاتنگ دارد. مردم انتظار دارند همان گونه که نمایندگان شان در مرحله یی نخست خوش درخشیدند، این بار نیز بیشتر از پیش خوش بدرخشند و به وزرای رای اعتماد دهند که واقعا شایستگی عنوان وزیر شدن را دارند. در این مرحله یی حساس، وجدان و رسالت نمایندگان در مورد قضاوت شان برای تایید و یا رد صلاحیت نامزد وزیران نقش بنیادی و اساسی را دارد؛ چون بدون شک وقتی رای سری است، به وجدان و رسالت نمایندگان تعلق دارد که برای کشور و مردم و درد ها و مشکلات انبوه آن ها چه کسانی را بر می گزینند که سکان دار حکومت آینده باشند.
در میان برخی نامزد وزیران کسانی اند که شایسته است مورد اعتماد قرار گیرند ولی بعضی دیگر هم دیده می شوند که ناتوانایی های شان یا به اثبات رسیده و یا از ورای صحبت های شان معلوم می شود که آن شایستگی های لازم و معیاری را برای وزیر شدن ندارند. نمایندگان مردم با توجه به حساسیت های کشور باید به افرادی رای اعتماد دهند که بتوانند در وضعیت دشوار کنونی تغییر ایجاد کنند و جامعه را از بحرانی که گرفتار آن شده نجات دهند. اگر رییس جمهور کشور با مصلحت و فرهنگ معامله نخواست برای وزرات خانه های کشور بهترین ها را برگزیند ولی نمایندگان مردم دست باز دارند که به این گونه نامزد وزیران رای اعتماد ندهند و صحنه را برای آمدن افراد شایسته و کارفهم آماده کنند. بدون شک افغانستان روزها و سال های دشواری را در پیش دارد.
از یک سو جامعه‌ی جهانی نسبت به روند هشت ساله در کشور ما راضی نیست و با تعیین ضرب الاجل ها و جدول های زمانی تلاش دارد این اندیشه را تقویت کند که راهی برای خروج جستجو می کند. اگر این گونه ضرب الاجل ها واقعیت هم نداشته باشد ولی باید باور کرد که کمک های جهانی روزی به پایان می رسد و کشور های که در افغانستان حضور نظامی دارند مجبور می شوند روزی کشور ما را ترک کنند.
چه خواسته و چه ناخواسته. با این تحلیل می توان گفت که فرصتی که در اختیار کشورما قرار دارد همیشگی نیست و روزی به آن نقطه‌ی پایان گذاشته می شود؛ ولی جای تاسف وقتی خواهد بود که ما افغان ها نتوانیم از این فرصت دست داده به نحو درست و احسن استفاده کنیم. به همین دلیل است که دغدغه انتخاب وزیران می تواند موجه باشد؛ زیرا یک کابینه‌ی شایسته و خدمتگزار می تواند نه تنها از کمک های جامعه‌ی جهانی به نفع کشور استفاده بهینه کند بل به بحران امنیتی و سیاسی کشور نیز نقطه یی پایان بگذارد.
برگرفته از روزنامه ی ماندگار
