هشدارها و فشارهای خارجی و داخلی، داستان جالبی را برای آقای کرزی درست کرده اند.
اما درست نیست که بگوییم “بلا ده پسش”، آقای کرزی از درک تقلب رأی به دست آورد و از راه غیر قانونی و به زور خارجی ها به قدرت رسید و مکلف است هر وضعیتی که می آید تحمل کند.
زیرا این جا بحث او مطرح نیست؛ بحث چگونگی وضعیت کشور مطرح است، وضعیتی که کشو را در تداوم مسیر گنگ؛ اما وحشتناکی قرار داده است.
آنچه به تازگی دیده شده و مجالی برای روایت جدید از وضعیت ارایه می دهد، برخورد مشروط جامعه‌ی جهانی با حامدکرزی است و آنچه این برخورد را جالب کرده، واکنش حکومت به آن شرط هاست. واکنشی که به دستور خارجی ها سازماندهی شده است؛ سیاست ساختگی برای تمثیل یک قوت ملی و مردمی.
در عین حال حکومت آقای کرزی که تحت تاثیر شدید نامشروعیتی در داخل قرار دارد، با موج خطرناک مخالفت در شورای ملی واقع شده است. پس از آن که آقای کرزی به گونه‌ی که کودتایی خوانده شده به دوام قدرت و مکنتش پرداخت، شورای ملی افغانستان به دلیل آنچه نامشروع بودن وی تلقی می شود از بحث روی آجندا ها و نیز تصویب قانون و حتا بودجه میان سال و پروژه های پیشنهادی حکومت سر باز زده است.
و این خیلی طبیعی به نظر می رسد که نمایندگان معترض، این روند و تصمیم را حفظ بدارند و از این منظر آقای کرزی را در وضعیت بسیار خطرناک قرار دهند و زمانی که حکومت برنامه های پیشنهادی را بدون تصویب در مجلس نمایندگان مورد تطبیق قرار دهد، بار جرمی آقای کرزی منحیث قانون شکن و یکه سالار سنگین تر می شود و نامه‌ی اعمال او را در نزد حامیان بیرونی اش نیز سیاه تر جلوه می دهد.
در همین حال، کشانیدن بحث مشروعیت یا عدم مشروعیت آقای کرزی در مجلس نمایندگان، دیگر فشاری است که او نمی تواند آن را نادیده گرفته و به سادگی از کنار آن بگذرد؛ زیرا واضح شدن این مسأله که وی برای این گونه دست یافتن به قدرت، قوت قانونی را پشت سر ندارد و نیز طرفداران او را بی روحیه ساخته است. طرفداران آقای کرزی، در بحث و دفاع از مشروعیت او، به بن بست رسیده اند، بن بستی که مدافعان و ترانه سرایان ایشان را به تزلزل وا داشته و دیگر آن شد ومد دفاع از آقای کرزی و کمپاین برای او را که در دوران انتخابات وجود داشت زایل کرده است.
زیرا حالا دیگر پای این مدافعان در استدلال قانونی می لنگد و می دانند که رییس شان بر بنیاد ماده‌ی ۱۶۵ قانون اساسی و ماده ی ۴۹ قانون انتخابات که کمیسیون انتخابات به آن استدلال کرده است، نمی تواند به قدرت برسد؛ زیرا این دوماده هیچ صراحت و بیانی برای چنین امری ندارند و فقط موارد مدیریتی و کاری کمیسیون انتخابات را نشان می دهند که پیچیدن به توجیه این ماده های قانون، در حقیقت تلاش برای تثبیت هیچ می تواند تلقی شود.
بنابر آن، اکنون تیم پارلمانی حامد کرزی، از استدلال های قانونی بیرون مانده اند و فقط می توانند با پیوستن به برهم زدن مجلس و احتجاج، اوضاع را مختل کنند و در چنین صورتی که آقای کرزی به عدم پشتوانه‌ی حداقل قانونی از جانب هوادانش مواجه شود، دیگر چیزی برایش باقی نخواهند ماند. و سرانجام برای جلوگیری از آبروریزی بیشتر و فرار از فشارهای داخلی و خارجی یا کنار می رود و یاهم به زور گویی تن داده برای دوام قدرت غیر قانونی و بدون پیشتوانه اش، به ایجاد بحران بیشتر و رویداد های مدهش زمینه سازی خواهد کرد چیزی که وضعیت کشور را به گندآب می کشد؛ زیرا تیم حاکم توانی برای مقابله با فشارهای خارجی و عدم مشروعیت منحیث فشار داخلی را ندارند.
حالا چنان که دیده می شود آقای کرزی فقط یک راه دارد، آن هم این که به آسانی به صلاح ملت تسلیم شود و از قدرت کنار برود پیش ازآن که وضعیت ازین هم بدتر گردد. وی با چنین کاری خیلی از نارسایی ها و قانون شکنی هایش را جبران می کند. اما… او چنین جرأتی ندارد؛ کرزی می ترسد.
برگرفته از سایت محک
