هشت سال پیش از امروز فرزند فرزانه سرزمین آفتاب که دلش از وحشت زندان سکندر گرفته بود به فضای وسیع و لایتناهی عشق بال کشود و به سوی ملک سلیمان رخت سفر بست.
عقاب هندوکش که برقله های آسمان بوس و صخره های فلک سای پنجشیر می نشست و طبیعت را نظاره می کرد، گویی بیگانه این خاکستان بود و دلش از شوق پرواز به دنیایی دیگر، به آنسوی بیکرانه ها می تپید؛ و باخود می گفت:
پـر بـزن پرپرزنان تا آســمان دامـــن بکـــــش
فصل رستن گشت برگ تازه در گلشن بکش
سخن از بزرگمرد اندیشه و ایمان، مسعود فقید است که تاریخ پر از فراز و فرود افغانستان چنین مردی را با عزمی پولادین، استوار و امیدوار برای رسیدن به قله های شامخ فتح و پیروزی، ندیده است؛ مردی که لباس تقوی و خداجویی برتن داشت، عالیترین سجایای یک انسان مؤمن و متعهد به خدا در وجودش متبلور بود، صمیمت، بردباری و مهرورزی در سیمای درخشانش موج می زد و آدم ها را بانیروی معنوی خارق العاده ای که داشت در نخستین ملاقات به خود جذب می کرد و در دل هر انسان جا میگرفت.
سخن از آن ابرمردی است که به آزادی ملت و میهنش باور داشت و تمام ارزش های انسانی را در گرو آن می دانست، و با لشکر عشق و ایمان به سوی آن قدم بر میداشت.
داستان مبارزات افسانوی این شهسوار میدان نبرد در قبال دو پدیده شوم تاریخ که در پایان قرن بیستم به رنگ های سپید و سیاه، سیل آسا یکی پی دیگر به سرزمین آزادگان سرازیر شدند برای نسل های آزادی خواه افغانستان و جهان، در امتداد تاریخ بشر، درس ها و اندرزهای به جا گذاشته که زبان و قلم از بیان آن عاجز اند.
شاعران، نویسندگان و پژوهشگران در باب زندگی، اندیشه و مبارزات این بزرگمرد، کتابها نوشته اند، بحث ها و گفتگوها نموده اند، مجالس و کنفرانس ها تدویر کرده اند اما دولت کنونی افغانستان که مدیون سه دهه مبارزات سرسختانه وی می باشد، آنچنان که ایجاب می کند از این شخصیت گرانمایه ملی تجلیل نکرده است.
در خلال هشت سال گذشته حد اقل باید یک باب دانشگاه به نام وی ساخته می شد، یک جلد کتاب از تاکتیک های جنگی وی تدوین می گردید که در اکادمی ملی نظامی افغانستان تدریس می شد و ساختمانی در این مرکز عالی آموزشی به نام وی اعمار می گردید تا افسران ارتش ملی، اندیشه و آرمان او را به داخل قطعات خویش انتقال می دادند. لقب قهرمان ملی برای شهید مسعود در قانون اساسی کشور، باید پیش از بابای ملت درج می گردید، بودجه ویژه ای برای اعمار مزارش از سوی دولت تخصیص داده می شد تا مانند سایر شخصیت های ملی و بین المللی از وی تقدیر به عمل می آمد. اما با تأسف که با گذشت هرروز نام و آرمان مقدس وی و سایر شهدای راه آزادی با برگزاری چند محفل ادبی سالانه، به سوی فراموشی نزدیکتر می شود. نسل جوان و آزادی خواه کشور که نیازمند شناخت بیشتر این بزرگمرد تاریخ است، ایجاب می کند که دولت افغانستان و برخی مؤسساتی که در راستای امور فرهنگی فعالیت می نمایند، از طریق تدویر کنفرانس های علمی سالانه، تألیف کتابها، تهیه فلم های مستند و تأسیس مراکز فرهنگی به سطح ولسوالی ها در راستای شناسایی بیشتر وی برنامه های عملی داشته باشند.
