دولت افغانستان گلبدین حکمتیار را که متهم به کشتار مردم شهر کابل است، در نامه ای از سازمان ملل خواست تا تحریم ها علیه وی را لغو کند. سازمان ملل هنوز به این درخواست پاسخی نداده است.
همین گونه سه ماه پیش اشرف‌غنی از سازمان ملل خواسته بود نام ملا هیبت‌الله رهبر طالبان را وارد فهرست سیاه سازمان کند. سازمان ملل هنوز به این درخواست که تقاضای مردم درد دیده و مظلوم کشور بود پاسخی نداده است.
شورای امنیت سازمان ملل متحد قادر به خروج نام وی از لیست نمی باشند. خروج و در لیست سیاه تروریستی قرار دادن نام گلبدین حکمتیار و افراد دیگر از ابتکار آمریکا است.
امریکا و همرکابانش اگر چشم شان را بر روی اعمال این جنایتکار ها بسته نمی کرند موضع قاطعی در برابر جنایاتی که متجاوزان در حق غیرنظامیان مرتکب می‌شوند، اتخاذ می‌کرند، جنگ خیلی پیش از این متوقف می شد.
خوانندهٔ عزیز! امین کریم نمایندۀ حزب اسلامی می گوید: حکمتیار پیش از برداشته شدن تحریم ها به کابل می‌آید. اما، شورای صلح می‌گوید که رهبرحزب اسلامی، پس از برداشته شدن تحریم ها بر این حزب در محضر عام ظاهر خواهد شد.
حکمتیار از شمار آن نگون بخت هایی بوده است که با هر شخص، هر حزب، تنظیم و هر دولتی که رابطه ی دوستی را برقرار کرده، از قضای روزگار(!) گلیم قدرت و زندگی آن یار و متحدش را برچیده است.
هرگاه به سوابق آقای حکمتیار نظر اندازیم و نیز چشم دید خود مان از دوران شمولیت وی در فاکولته انجنیری کابل گرفته تا ترور جوانان، معاهده ی شرکت بعدی وی در تداوم حکومت حفیظ الله امین؛ سپس راکت پراگنی های حکمتیار در دهه هشتاد، مطابق دستور مستقیم “سی. آی. ای” امریکا و “آی. اس. آی” پاکستان برشهر کابل، یک بار بخاطر بیاوریم؛ همچنان جنگهای میان تنظیمی حکمتیار را با دولت وقت و رقبای جهادی اش که در نتیجه جنگهای دهه هشتاد میلادی حدود سه ملیون و از آن جمله ۷۰ هزار شهروندان بی گناه کابل، اعم از زن و مرد، پیر و جوان، بشمول اطفال خرُد سال جانهای شرین خود را از دست دادند و حدود پنج ملیون معلول و معیوب گردیدند و به همین تعداد انسانهای مستعد، یعنی سرمایه معنوی آن به پنج قاره ی جهان آواره شدند؛ همه زیر ساخت های اقتصادی و فرهنگی افغانستان ویران و حتا دشتها و کوههای آن توسط همین پیروان خط خونین حکمتیار چور و چپاول گردید. آیا مردم افغانستان چنین جنایتکاری را که درقتل انسانها دست های بی رحم ترین جلادان را از پشت سر بسته است؛ استقبال خواهند کرد؟
در رابطه به وجوه اشتراک مجاهد وطالب می خواهم به دوگونه مؤدبانه بگویم که هردو گل یک باغ اند. زیرا رهبران و فرماندهان هردو (مجاهد و طالب) از طرف کشورهای غربی، عربی و منطقه یی، پول گرفته و مطابق امر و هدایت آنان از دین اسلام و معتقدات مردم، بخاطر تطبیق برنامه های آنان استفاده ی ابزاری کرده وطن خود را ویران و مردم افغانستان را قتل عام کردند؛ هردو سالها درکشورهای پاکستان وایران زندگی کردند؛ در دسترخوان آنان، نان خوردند وبدستور آنان آتش جنگ های خانمانسوز را مشتعل کردند که تا هنوزهم ادامه دارد؛ ولی با تقاضای پوزش اگر رفیقی با جهادیی مناسبتی داشته باشد؛ هردو عمال سازمانهای جنایت پیشه و جهنمی غرب و منطقه می باشند. فقط تفاوت این دو تنظیم بنیادگرای اسلامی در این بوده که طالبان نسبت به جهادی ها در چور و چپاول و غارت دارایی های مردم و عامه کمتر آلوده بوده اند؛ ولی در برخورد با حقوق بشر و عامه ی مردم، بویژه قشر زنان و تفسیر از دین اسلام نسبت به مجاهدان، در ارتکاب جنایات نسل کشی، از جمله درمناطق هزاره ها، سیه دل تر و بی رحم تر بوده در گفتار و کردار پیرو تفکر عصر حجر اند.
