چرخ بالِ مرا سوى بخارا نبرید!
گر خوست نه، پس دوبى زیبا ببرید
یا بوت مرا ز دلکشا باز آرید
یا چپلى و واسکتم را آنجا ببرید
هجرانِ بى بى گل که خرابم کرده
دستانِ مرا به لمس رولا ببرید
آهى جگرِ سوخته ام را ز کَرَم
بر مرهمِ شاوسین بابا ببرید
پولهاى ربوده ز بیت المال را
چون ارثیه بر مریم رعنا ببرید
دشنام مرا به دشمنانم گوئید
نفرین مرا به استاد عطا ببرید
صد قصه نویسید، ولى باز چه سود
گیرم که شما، پى به معما ببرید
دیدى که به چال خود خویدى باز هم
این کتره ز من، به یار همتا!!؟ ببرید
از بهر تسلاى دل مردم ما
رویم سیه کرده، دور دنیا ببرید
تا صورت من دگر نبیند مردم
جسمم ز زمین به قعر دریا ببرید
هر چند فرومایه شمارید مرا
تابوت مرا به باغ بالا ببرید
گر عاقلى شد زعیم تان اى مردم!
یادى ز منى لوده اى رسوا ببرید
یادداشت:
– شاوسین = شاه حسین مرتضوى
– مریم = دختر اشرف غنى
– یار همتا = داکتر عبدالله شریک پنجاه پنجاه
