عقل کُل

کسی که شهرهء دنیاست در چُغل بودن
بگشته ورد زبانش، شعارِ پُل بودن

به شِیر مرکب اگر کودکی بزرگ شود
ازاو مدار، توقعِ عقلِ کُل بودن

مباش مثل گل سرخِ کاغذی بی بو
که شاخ و برگ نباشد، صفات گل بودن

کسی که شهره به پوچی و بی دماغی هست
مباد تنگ دل، از طعنهء پُچُل بودن

به دست های سیاهِ قمار بازی چند
چه تلخ هست و چه دشوار، چون بجل بودن

بزن به طبل تهی، نی به سنگ، ای طبال!
خوشا ترنم و مستی، خوشا دُهُل بودن

بااحترام
عبدالفهیم فرند- ۸/ ۱۲/ ۱۳۹۸ خورشیدی