امروز (هشتم جون2024 / نزدهم جوزای 1403)دومین نشست گروه تماس منطقه ای برای افغانستان با میزبانی جمهوری اسلامی ایران و نمایندگانی از روسیه، چین و پاکستان در تهران آغاز شد. مبتکر این نشست گروه تماس منطقه ای ایران است که در نشست مسکو معروف به فارمت مسکو در مورد افغانستان پیشنهاد این نشست را ارائه کرد. ایران با این پیشنهاد در واقع می خواست و میخواهد که همسویی و اتحاد میان طالبان و کشورهای منطقه ای رقیب و مخالف امریکا را شکل دهد و مستحکم کند. جمهوری اسلامی ایران برای جلب توجه و اعتماد طالبان نشست نخست را در کابل برگزار کرد تا در نشست های بعدی و حالا نشست دوم که در تهران برگزار می شود، کابل با علاقمندی و اعتماد به آن شرکت کند. اما جالب این است که طالبان با امتناع از شرکت در نشست امروز تهران آب سردی روی دست جمهوری اسلامی ایران ریختند و با هوشیاری و زیرکی نشان دادند که در برنامه و اهداف ایران و کشور های رقیب و مخالف امریکا چون روسیه در کنار آنها و علیه امریکا و غرب قرار نمی گیرند. از همه جالبتر توضیح ذاکر جلالی از مقامات وزارات خارجه در کابل بود که در صفحۀ ایکس خود نوشت «طالبان انتظار دارند نشست ها در بارۀ افغانستان “از طریق میکانیسم های معمول و جا افتاده” برگزار شود.»
معنای سخن ذاکر جلالی این است که نشست تهران یک نشست موثر و ثمر بخش و جا افتاده نیست و هیچ اهمیتی ندارد. این سخن به خصوص از نظر منفعت و اهمیت برای طالبان درست نیز است و برای آنها قابل توجه و اعتنا نمی باشد. زیرا نشست منطقه ای این چنینی متشکل از کشور های همسایه و منطقه میخواهند طالبان در رقابت ها و مخالفت ها در کنار آنها و در برابر امریکا قرار بگیرند و بعد در اعلامیه ها و قطعنامه های پایان نشست بنویسند و بگویند که امریکا و غرب باید به افغانستان پول بدهند و کمک اقتصادی کنند که مسئول اوضاع وخیم و بحرانی افغانستان هستند. یعنی آنها از طالبان میخواهند که مفت و مجانی علیه امریکا و غرب در کنار ما باشند و پول و کمک اقتصادی را از امریکایی ها و غربی ها بگیرند. این واقعاً یک دهن کجی است و دهن کجی اول.
دهن کجی دوم نشست منطقه ای چه در تهران و چه در فارمت مسکو این است که همیشه در پایان هر نشستی آنها از طالبان میخواهند که دولت فراگیر تشکیل دهند، مانع حضور گروه های تروریستی مخالف کشورهای منطقه شوند. این را دو نیم سال است که تکرار می کنند، اما طالبان هیچ اهمیتی به این مطالبات نمیدهند و آنها هم هیچ ابزار و توانایی برای اجرای این خواست های خود ندارند.
