دولت افغانستان گلبدین حکمتیار را که متهم به کشتار مردم شهر کابل است، در نامه ای از سازمان ملل خواست تا تحریم ها علیه وی را لغو کند. سازمان ملل هنوز به این درخواست پاسخی نداده است.
همین گونه سه ماه پیش اشرف‌غنی از سازمان ملل خواسته بود نام ملا هیبت‌الله رهبر طالبان را وارد فهرست سیاه سازمان کند. سازمان ملل هنوز به این درخواست که تقاضای مردم درد دیده و مظلوم کشور بود پاسخی نداده است.
شورای امنیت سازمان ملل متحد قادر به خروج نام وی از لیست نمی باشند. خروج و در لیست سیاه تروریستی قرار دادن نام گلبدین حکمتیار و افراد دیگر از ابتکار آمریکا است.
امریکا و همرکابانش اگر چشم شان را بر روی اعمال این جنایتکار ها بسته نمی کرند موضع قاطعی در برابر جنایاتی که متجاوزان در حق غیرنظامیان مرتکب می‌شوند، اتخاذ می‌کرند، جنگ خیلی پیش از این متوقف می شد.
خوانندهٔ عزيز! امین کریم نمایندۀ حزب اسلامی می گوید: حکمتیار پیش از برداشته شدن تحریم ها به کابل می‌آید. اما، شورای صلح می‌گوید که رهبرحزب اسلامی، پس از برداشته شدن تحریم ها بر این حزب در محضر عام ظاهر خواهد شد.
حکمتيار از شمار آن نگون بخت هايی بوده است که با هر شخص، هر حزب، تنظيم و هر دولتی که رابطه ی دوستی را برقرار کرده، از قضای روزگار(!) گليم قدرت و زندگی آن يار و متحدش را برچيده است.
هرگاه به سوابق آقای حکمتيار نظر اندازيم و نيز چشم ديد خود مان از دوران شموليت وی در فاکولته انجنيری کابل گرفته تا ترور جوانان، معاهده ی شرکت بعدی وی در تداوم حکومت حفيظ الله امين؛ سپس راکت پراگنی های حکمتيار در دهه هشتاد، مطابق دستور مستقيم “سی. آی. ای” امريکا و “آی. اس. آی” پاکستان برشهر کابل، يک بار بخاطر بياوريم؛ همچنان جنگهای ميان تنظيمی حکمتيار را با دولت وقت و رقبای جهادی اش که در نتيجه جنگهای دهه هشتاد ميلادی حدود سه مليون و از آن جمله ۷۰ هزار شهروندان بی گناه کابل، اعم از زن و مرد، پير و جوان، بشمول اطفال خرُد سال جانهای شرين خود را از دست دادند و حدود پنج مليون معلول و معيوب گرديدند و به همين تعداد انسانهای مستعد، يعنی سرمايه معنوی آن به پنج قاره ی جهان آواره شدند؛ همه زير ساخت های اقتصادی و فرهنگی افغانستان ويران و حتا دشتها و کوههای آن توسط همين پيروان خط خونين حکمتيار چور و چپاول گرديد. آيا مردم افغانستان چنين جنايتکاری را که درقتل انسانها دست های بی رحم ترين جلادان را از پشت سر بسته است؛ استقبال خواهند کرد؟
در رابطه به وجوه اشتراك مجاهد وطالب مي خواهم به دوگونه مؤدبانه بگويم كه هردو گل يك باغ اند. زيرا رهبران و فرماندهان هردو (مجاهد و طالب) از طرف کشورهای غربی، عربی و منطقه يی، پول گرفته و مطابق امر و هدايت آنان از دين اسلام و معتقدات مردم، بخاطر تطبيق برنامه های آنان استفاده ی ابزاری کرده وطن خود را ويران و مردم افغانستان را قتل عام کردند؛ هردو سالها درکشورهای پاکستان وايران زندگی کردند؛ در دسترخوان آنان، نان خوردند وبدستور آنان آتش جنگ های خانمانسوز را مشتعل کردند که تا هنوزهم ادامه دارد؛ ولي با تقاضاي پوزش اگر رفيقي با جهاديی مناسبتي داشته باشد؛ هردو عمال سازمانهاي جنايت پيشه و جهنمي غرب و منطقه می باشند. فقط تفاوت اين دو تنظيم بنيادگرای اسلامی در اين بوده که طالبان نسبت به جهادی ها در چور و چپاول و غارت دارايی های مردم و عامه کمتر آلوده بوده اند؛ ولی در برخورد با حقوق بشر و عامه ی مردم، بويژه قشر زنان و تفسير از دين اسلام نسبت به مجاهدان، در ارتکاب جنايات نسل کشی، از جمله درمناطق هزاره ها، سيه دل تر و بی رحم تر بوده در گفتار و کردار پيرو تفکر عصر حجر اند.
