در حال حاضر ارابه هاي چرخشی در شکل پيشروی آمريکا به سمت فشار بالاي پاكستان وجود دارد، “بارك اوباما” نيز در مورد پاكستان به گفتار آمد اخطار گويانه اظهار داشت اگر به امريكا مي خواهيد دوست استراتيژيك باشيد بايد از حمايت هراس افگنان دست برداريد هرچند جهت گيری ها تا كنون بطور كلي استراتژيک بنظر نمي رسد در ديد گاه دو طرف تغيير اساسی و كليدي كه دست به سلاح خواهند بد ديده نمي شود.
اما جنگ لفظی، تاکيد متناوب بر آمادگی برای حمله نظامی بالاي گروپ حقاني برای تشديد هر چه سريع تر تحريم ها بالاي پاكستان از طريق اهرم شورای امنيت، در حال حاضر جنبه عملي با خود نگرفته اما انكار خودداری از هر نوع عقب نشيني عليه گروه حقاني نيز نشانه از مصمم بودن امريكا را برملا مي سازد كه نمي توان به آساني از كنار آن گذشت در حال حاضر همکاری و عدم همكاري محتاطانه دو طرف در مورد تروريزم و افغانستان سوالات است كه بايد به آن زمان پاسخ دهد در شرايط موجود اگر آمريکا بتواند ثبات مورد نظر خود را در منطقه پديد آورد, بر طالبان در افغانستان طوريكه لازم است غلبه کند، بحران وخيم اقتصادی خود را مهار نموده و به دوره رونق بازگردد، و در مجموع بتواند زخم هايی را که “جنگ با تروريسم در دوره بوش و طرح حمله پيشگيرانه بر پيکر امپراطوری بحران زده وارد ساخته بتواند تاحدودی التيام بخشد.
بعيد نيست که بعداً بخواهد به شکل تجربه شده در پيشروی اش به سمت هدف هايش در قبال گروه حقاني در وزيرستان گام بردارد، اما همين التيام نيز نتيجه بازی پيچيده انواع نيروهای ناهمگرا در شطرنج سياست جهانی و منطقه ای است که ضلعی از آن را در خاورميانه بعضي از كشور ها تشکيل می دهند و نتيجه اين بازی برای همه و بويژه بازيگران اصلی آن نامعلوم است. حتی هم اکنون نيز که همکاری محتاطانه حداقل در مورد افغانستان به ظاهر تا حدودی از هر دو سو مورد تاييد قرار گرفته است؛ خطاست که تصور شود، كشور پاكستان از حمايت گروه حقاني و ديگران دست بر می دارد، يا به مهره هاي و نهاد هاي حامي تروريزم براي هميش پايان می دهد، يا از ادامه رقابت با آمريکا برای تحکيم نفوذ خود در سياست افغانستان خودداری می کند و يا به همکاری با دولت های مخالف سياست آمريکا در منطقه پايان می دهد.
به همين ترتيب خطاست که گمان رود که آمريکا به حمايت خود از دولت افغانستان در حال حاضر دست بر دار مي شود يا از سرمايه گذاری بر روی شکاف های درونی دولت افغانستان به قصد بهره برداری سياسی خودداری می کند و يا حتی از استفاده تبليغاتی از نقض حقوق بشر در جهان به عنوان يک اهرم فشار عليه بعضي از كشور ها خود را محروم می سازد. همه اين فقرات می تواند به نوبت يا در پيوند با هم به اين يا نحو دستخوش چرخش های موقتی گردد و در اين يا آن جهت تشديد يا تضعيف شود. حقيقت اين است که چرخش مورد اشاره حتی ارتباط چندانی با سرکوب نيرو هاي حقاني و کاسته شدن از تنش ها در روابط اسلام آباد و واشنگتن ندارد اگر چه ممکن است پاكستان علاقمند است تا يکی از بهانه های دائمی برای منحرف کردن مسير مبارزه مردم را از دست آنها بگيرد، ولی سرکوب گروه هاي مخالف دولت افغانستان در پاكستان در چنين وضيعت بعيد بنظر مي رسد.
اگر موشگافانه برسي و تحليل گردد به اين نتيجه مي رسيم كه با اين حال چرخش آمريکا و پاكستان از آمادگی بلافصل برای رويارويی نظامی به سمت همکاری در برخی بحران های منطقه ای در عين ادامه خصومت و رقابت, متضمن اين درس مهم و اساسی است دولت افغانستان نمی تواند سياست خود را بر اساس اتکا به پيامدهای خصومت يا رقابت يا همکاری يا آميزه ای خودويژه از اين هر سه صفت در رابطه ميان آمريکا و پاكستان بنا کند. و مردم افغانستان نيز نمی توانند انتظار داشته باشند که آزادی را با بمب های تروريستي يا فشار سياسی آمريکا به دست آورند. برای تحقق آزادی و دمکراسی و جلو گيري از مداخله در افغانستان هيچ راهی جز خودسامان يابی مردم و جلو گيري همه جانبه از مداخلات بيروني وجود ندارد.
