قدرت و حکومت در افغانستان با به‌کار‌بستن یک چشم‌اندازِ «پشتون‌محور» فرمان‌روایی می‌کند و باید از بند این چشم‌انداز، رهایی جُست.
مجیب‌الرحمان رحیمی، پژوهش‌گرِ علوم سیاسی و دانشجوی دورۀ دوکتورای دانشگاه ایکس بریتانیا، در همایش این هفتۀ انجمن قلم افغانستان، به بازسازی روایتِ پیدایی دولت در افغانستان و عوامل آشفتگی‌ها در این کشور پرداخت و بخشی از پژوهشِ نوشتار دورۀ دوکتورایش را که در پیوند با همین مسأله نگاشته شده است، به شرکت‌کنندگان پیشکش کرد.
آقای رحیمی با نگاهی به دو مرحله (افغانستانِ تاریخی و افغانستانِ معاصر) با بهره‌گیری از روشِ مکتب پساساختارگرایی ـ که ژاک دریدا و میشل فوکو از پیشگامان این مکتب فکری هستند ـ ذهنیت ایجادشده از سوی دولت در افغانستان را در مراحل گوناگون ریشه‌یابی کرد و به نقد و بررسی آن پرداخت.
او افزون بر بیانِ این که در افغانستان چشم‌انداز، تاریخ و هویّتی به دست قدرت آفریده شده و با گذشت زمان تا اندازه‌یی به عنوان یک واقعیت، پذیرفته شده است، بر نادرستی‌های این روایت اشاره کرد و تصریح کرد: ما نیازمند یک گفت‌وگوی جدی در حوزه‌های مختلف استیم.
از دیدگاه رحیمی، بنیاد فکریی برای فسلفه وجودی افغانستان وجود ندارد و مرزهای این کشور، قهراً از سوی استعمار ایجاد شده است. از این روی، این پژوهش‌گر علوم سیاسی شک دارد که افغانستان بتواند به عنوان یک واحد سیاسی مستقل به حیاتش ادامه بدهد.
