من هرپرنده را
در آشیان سوختهء خویش می برم
تاجستجوکند
آنجا بهاررا
این بی نشانه گم شدهء آن دیاررا
بذرفغان خویش فشاند زکام درد
دردشت بیکرانهء فقروگرسنگی
باشد که خوشه یی
تصویرقرص نان جوینی به دست خویش
ازخاک سرکشد
وانرا یتیمکی
صد ره به دیده مالد وصد ره به برکشد
***
می خواهم ازنسیم
آنگه که می برد
پیغام مادرانهء فصل بهار را
ازبهرکودکان گل وسبزه درچمن
ازمادران غمزدهء کلبه های فقر
پیغام های ترشده با اشک هم برد
زی کودکان گم شده درجنگل فروش
بهردونان به چنگل دونان شده اسیر
***
آن مادری که کودک خود بسپرد به غیر
ازسینه می کند دل خودرا ومی نهد
دردست دیگری
تا ضامن تپیدن آینده اش شود
***
من با درختها که زبان شکوفه را
کردند ترجمان حضورنوین خویش
دارم حکایتی
دارم شکایتی
کانرا خزان به خامهء زردش نوشته است
پرسم چرا زشاخهء تان نان نمی دمد؟!
بهرگرسنگان وطن جان نمی دمد؟!
***
ازبحرسبزه کام توسیراب ای بهار
درکام تشنهء وطن دردمند ما
آب حیات رحمت پروردگار ریز
روح دوصد جوانه به هرقطره کن نهان
زان صدهزاردردل هرکشتزار ریز
***
تاخارزارجهل وتعصب بود وطن
نتوان بهار را
دعوت نمود تا که بساطش بگسترد
درباغ خنده یی
نتوان زقطع سرو تبر را نمود منع
نتوان به ملتی که به غرش نموده خو
پیغام صلح داد
با دلنشین ترانهء شاد پرنده یی
