ی تیغ تان چو نیزه برای ستم دراز
این تیزی سنان شما نیز بگذرد
بزرگ‌ترین دشمن زبان و فرهنگ فارسی/ دری؛ جهل است، جهل مرکب، جهل مضاعف، جهل قبیله و جهل تاریخی.
اما زبان فارسی، نماد علم و نور و روشنایی و هویت و تمدن و عشق و مهر و هنر و عرفان و معنویت و تقواست.
این زبان در این هزار و پنجصد سال، فراز و فرود های بسیاری را پشت سر گذاشته است؛
این زبان به کشور گشایان عرب درس مهر و عشق و معنویت داده است؛
این زبان فاتحان بزرگ ترک را محسور زیبایی ها و حکمت خود نموده است،
این زبان، زبان فاخر امپراطوری های ترک و تاجیک و پشتون؛ از دهلی تا بخارا و از قسطنطنیه تا بغداد و تبریز بوده است.
ای خصم!
در عجبم که با حذف «دانش» و «گاه» از دانشگاه بلخ و هرات؛ بر قله‌ای جهالت سرود فتح می خوانی و بر جهل مرکب خود:جاهلانه افتخار می کنی؟
شاید قصیدهٔ سیف فَرغانی بهترین پاسخ برای خصم امروز فرهنگ و هویت ما باشد:
هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد
هم رونق زمان شما نیز بگذرد
وین بوم محنت از پی آن تا کند خراب
بر دولت آشیان شما نیز بگذرد
باد خزان نکبت ایام ناگهان
بر باغ و بوستان شما نیز بگذرد
آب اجل که هست گلوگیر خاص و عام
بر حلق و بر دهان شما نیز بگذرد
ای تیغ تان چو نیزه برای ستم دراز
این تیزی سنان شما نیز بگذرد
چون داد عادلان به جهان در بقا نکرد
بیداد ظالمان شما نیز بگذرد
در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفت
این عوعو سگان شما نیز بگذرد
آن کس که اسب داشت غبارش فرو نشست
گرد سم خران شما نیز بگذرد
بادی که در زمانه بسی شمع ها بکشت
هم بر چراغدان شما نیز بگذرد
زین کاروانسرای بسی کاروان گذشت
ناچار کاروان شما نیز بگذرد
ای مفتخر به طالع مسعود خویشتن
تأثیر اختران شما نیز بگذرد
این نوبت از کسان به شما ناکسان رسید
نوبت ز ناکسان شما نیز بگذرد
بیش از دو روز بود از آن دگر کسان
بعد از دو روز از آن شما نیز بگذرد
بر تیر جورتان ز تحمل سپر کنیم
تا سختی کمان شما نیز بگذرد
در باغ دولت دگران بود مدتی
این گل، ز گلستان شما نیز بگذرد
آبی‌ست ایستاده درین خانه مال و جاه
این آب ناروان شما نیز بگذرد
ای تو رمه سپرده به چوپان گرگ طبع
این گرگی شبان شما نیز بگذرد
پیل فنا که شاه بقا مات حکم اوست
هم بر پیادگان شما نیز بگذرد
ای دوستان خواهم که به نیکی دُعای سیف
یک روز بر زبان شما نیز بگذرد
