خبر و دیدگاه

شناسایی رسمی طالبان، زانوزدن در برابر تروریزم_ بخش نخست

از روز قدرتگیری طالبان در پانزدهم ماه اگست ۲۰۲۱ هیاهوی زیادی برای تعامل با طالبان به راه انداخته شده وشرط وشروط گذاشته شده است که: طالبان باید حکومت همه شمول تشکیل دهند؛ باید حقوق زنان انسانی را برای آموزش وکار به رسمیت بشناسند؛ باید حقوق بشری را رعایت کنند؛ باید رابطه شان را با گروه های تروریستی قطع کنند؛ باید تضمین بدهند که از خاک افغانستان علیه کشورهای دیگر تهدید تروریستی ودهشت افگنی صورت نمی گیرد و باید های دیگر.
با این همه اگر ومگرها سفارت خانه های بسیاری از دولتها در افغانستان باز است و روسیه، چین، ایران، پاکستان، ترکیه، قطر، ترکمنستان، ازبکستان و تعدادی از کشور های آسیانه، برخی ازکشورهای اسلامی سفیر ونماینده فوق العاده در کابل دارند و دولتهای دیگر هم در حال باز گشایی نمایندگی های شان در کابل اند. بدینسان طوریکه می بینیم اگر طالبان در « دوژور» (به معنی قطعی) به رسمیت شناخته نشده اند؛ اما در « دوفکتو» ( مؤقت وغیر رسمی) با تمام جهان در حال برقراری مناسبات وروابط بین المللی اند. و میانجی برقراری روابط رسمی ودپلوماتیک طالبان با جهان دو دولت حامی تروریزم: پاکستان وقطر و رهبران پشت پرده ای طالبان در راس خلیل زاد وکرزی استند.
این در حالی است که طالبان نه به فیصله های ملل متحد ارزش قایل شدند، نه به توافقنامه دوحه پابند ماندند، نه مطالبات اتحادیه اروپا را برآورده کردند و نه به خواست متحدان وحامیان شان برای برآوردن مطالبات جامعه ای جهانی پاسخ مثبت دادند. هنوزحاکمیت امارتی طالبان تک گروهی وتک قومی است؛ زنان در چهار دیواری خانه زندانی اند؛ امارت اسلامی طالبان صدها تن از کارمندان رژیم گذشته، فعالان مدنی ومخالفان سیاسی ودشمنان اجتماعی شان را در محاکم صحرایی تیر باران کرده اند واین تصفیه ها به شدت جریان دارد؛ سلب مالکیت از کارمندان رژیم پیشین، جوامع واقوام غیر پشتون وکوچ اجباری غیر پشتونها در برنامه و« ماستر پلان » طالبان در حال اجرایی شدن است و تعدادی کوچ داده شده وبخشی هم سلب مالکیت شده اند؛ ترورها، انفجار، انتحار وقتل دسته جمعی زیر نام داعش واما در اصل به دست شبکه ای حقانی جریان دارد. یعنی طالبان هیچ قدمی را نبرداشته اند که با آنان « تعامل » شود.
طالبان که تمام دارایی عامه را چپاول کرده وعواید مالیاتی وگمرگی کشور را به طور گله دزدی غارت میکنند؛ هنوزیک پول از عواید ملی را در اختیار مردم وبرای خدمت رسانی به مردم هزینه نکرده و مردم را مجبور کرده اند برای به دست آوردن یک لقمه نان فرزندان شان را بفروشند. کارمندان عرصه های گوناگون از شش ماه بدینسو معاش دریافت نکرده اند؛ در حالیکه تمام سکتور مالی و چشمه های عایداتی کشور مانند گمرگ ها مستوفیت ها، مالیات، تکس و جمع اوری سایر منابع عایداتی به حالت عادی جریان دارد و تمام این عواید داخلی مالکیت عامه از سوی طالبان غارت می شود.
اضافه براین غارتگیری ها، طالبان به صدها میلیون دالر دارایی کارمندان رژیم گذشته، جایدادها ومِلکیت های مردم وبه صورت عموم دارایی هایی منقول وغیر منقول عامه را غارت ودر میان خود تقسیم کرده اند. اما در تمام این مدت با همه این قساوت وبیرحمی ضد حقوق بشری ومغایر با کرامت انسانی، شورای امنیت ملل متحد، رژیم ولایت فقیه ایران را از بابت نقض حقوق بشر محکوم می کند؛ ولی هیچگونه اقدام تنبیهی از سوی شورای امنیت ملل متحد، اتحادیه اروپا وسایر مراجع حقوقی وارگانهای حراست از حقوق بشری بین المللی علیه امارت دد منش وضدبشری طالبان صورت نگرفته است. « یک بام ودوهوا» و« یک شهر دو نرخ»؟!
طنز تلخ عجیبی را سردمداران دولتها در مورد طالبان نشخوار می کنند؛« طالبان باید روابط شان را با تروریستان قطع کنند»! مگر خود طالبان یک جریان تروریستی نیستند؟ مگر طالبان تا همین اکنون صدها عمل تروریستی علیه مردم حتی در حاکمیت شان انجام نداده و نمی دهند؟ تروریستهای داعشی، القاعده، ازبیکستانی، تاجیکستانی چیچینی، اویغوری، کشمیری، سپاه صحابه ای، جندالهی، حزب التحریری، خلافت اسلامی که در کنار طالبان می جنگیدند، کجا رفتند؟ کسی آدرسی از این نقل وانتقال دارد؟ که طالبان با آنها قطع رابطه کرده اند! واقعیت مساله این است که این گروه همه در افغانستان اند وحضور آنها با وجود این پف وباد که طالبان تهدیدی را متوجه همسایه نمی سازند، تهدید بالقوه وبالفعل علیه چین، روسیه، هند، ایران، تاجیکستان، ازبیکستان وسایر کشور های آسیای میانه اند.
چنانکه پیوسته شاهدیم وشاهدند سر نخ تمام فعالیتهای تروریستی در اروپا ، آسیا وامریکا به پاکستان وافغانستان وصل بوده واین کارزار با صوبه شدن اعلان ناشده ای افغانستان با پاکستان،شدت بیشتر از گذشته خواهد گرفت. تضمین طالبان در مورد استفاده نشدن خاک افغانستان برای فعالیتهای تروریستی علیه دیگران همان « نوشتن در یخ وگذاشتن در آفتاب است». طابان در بیشتر از چهار ماه که مردم را با گرسنگی و آویزان نگهداشتن آله ای گیوتین بالای سر شان در مرگ تدریجی نگهداشته اند؛ برای خدا یک بار هم راست نگفته اند: برای کار واموزش زنان وضیعت آماده می شود؛ اما زنان در خانه اند؛ به مردم معاش پرداخت می کنند، ولی همه عواید کشور را خود غارت میکنند؛ کسانی که تروریست نبودند مورد عفو قرار گرفته اند، ولی هرروز مردم تیرباران می شوند؛ حکومت با قاعده ای وسیع اجتماعی می سازند، اما قدرت بین اسلام گرایان دو قبیله ای درانی وغلجایی تقسیم شده است و… طالبان از این « وعده های سر خرمن » بسیار دادند؛ اما یکی را هم عملی نکردند ومیخواهند با وعده هایی توخالی به وساطت دلالان ومیانجی های شان « کلوخ بمانند واز آب بگذرند». ( ادامه دارد )

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا