امروز هفتم عقرب/ آبان، روز بزرگداشت کوروش کبیر؛ شاهنشاه عدالت گستر کل فلات ایرانشهر تمدنی و بلاد خراسان بزرگ می باشد.
چرا ما از کوروش تجلیل می نماییم ؟
الف
زیرا ما وارث حقیقی تمدن و تفکر کوروش هستیم، در زمان سلطنت فدرالی او این شهر های بلاد خراسان بزرگ در آبادی و آزادی و رفاه؛ زیست و زندگی می نمودند.
(پارسو : سرزمین پارت = خراسان، طبرستان
هَرای وا : مملکت هرات
باختریش : سرزمین بلخ
سوگودَ : سرزمین سغد تاجیکستان
هووارزَن : سرزمین خوازَرنکه : زرنج، بست و کل سرزمین سیستان باستان
هرووانیش : سرزمین رخج = بلوچستان
تنگه گودیان : پنجاب
گندار :گندهارا» (Gandhara) (گنداره یا گندارا با مرکزیت «پوروشاپورا» (Purushapura)
ب
هویت سیاسی ایران امروز هم به لحاظ تفکر ائدیولوژیک و هم نظام سیاسی، بزرگ‌ترین دشمن جهان بینی و تفکر کوروش می باشد و فقط برای نمایش مضحک سیاسی گاهی در سازمان ملل متحد داد از کوروش می زنند، در حالیکه نظام مطلقه ولایت فقیه برای زردشتیان حق مدنی و شهروندی قایل نیست، بهایی ها را حتی به عنوان انسان به رسمیت نمی شناسد، بیست میلیون از اهل سنت حتی اجازه یک مسجد در تهران را ندارد، آزادی مذهبی و دینی را رعایت نمی کندو حقوق بشر را رسماً و علناً زیر پا گذاشته است و حتی از دیروز آرامگاه منسوب به کوروش را به روی مردم بسته است، پس چنین رژیمی نه وارث کوروش است و نه می تواند مدعی تاریخ و تمدن کوروش باشد.
آری،روز ملى کوروش کبیر(ذى القرنین) بنیان گذار و مؤسس امپراطورى هخامنشى، صاحب اعلامیه منشور کوروش یا نخستین اعلامیه حقوق بشر را گرامی می داریم.
گفتنی است که بنا به اعتقاد بسیارى از اهل دانش و اصحاب تحقیق؛
از جمله شادروان مولانا ابوالکلام،
شادروان عبد المنعم الصاوى مصرى و
علامه طباطبایى مؤلف تفسیر کبیر المیزان؛
ذى القرنین همان کوروش کبیر مى باشد.
شناخت هویت ، تمدن و تاریخ نیاکان ما به ما انرژى مثبت، اعتماد به نفس و غرور معنوى ایجاد مى کند و همین کافى است که براى رسیدن و احیاء عظمت تمدنی خود، گام های جدی برداریم.
فرمان کوروش
«منم کوروش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه دادگر، شاه بابل، شاه سومر و اکد، شاه جهان. پسر کمبوجیه، شاه بزرگ … آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم گامهای مرا با شادمانی پذیرفتند.
در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم، مردوک (مردوخ = خدای بابلیان)، دلهای پاک مردم بابل را متوجه من کرد. … زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم.
ارتش بزرگ من به آرامی وارد بابل شد.
نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید.
برده داری را بر انداختم، به بدبختی‌های آنان پایان بخشیدم. …
من فرمان دادم که هیچکس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند.
فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و کسی آنان را نیازارند.
خدای بزرگ از کردار من خشنود شد …
او برکت و مهربانیش را ارزانی داشت.
ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم …
من همه شهرهایی را که ویران شده بود از نو ساختم.
فرمان دادم تمام نیایشگاه‌هایی را که بسته شده بود، بگشایند.
همه مردمانی را که پراکنده و آواره شده بودند، به سرزمین خود برگرداندم و خانه های ویران آنان را آباد کردم، باشد که دلها شاد گردد و هر روز در پیشگاه خدای بزرگ، برایم زندگانی بلند خواستار باشند …
من برای همه مردم جامعه‌ای آرام مهیا ساختم و صلح و آرامش را به تمامی مردم اعطا کردم.
من به تمام سنتها، و ادیان بابل و اکد و سایر کشورهای زیر فرمانم احترام می‌گذارم.
همه ی مردم در سرزمینهای زیر فرمان من .در انتخاب دین، کار و محل زندگی آزادند.
تا زمانی که من زنده ام هیچکس اجازه ندارد اموال ودارایی های دیگری را با زور تصاحب کند.
اجازه نخواهم داد کسی دیگری را مجبور به انجام کار بدون دریافت مزد کند.
هیچکس نباید به خاطر جرمی که اقوام یا بستگان او مرتکب شده‌اند تنبیه شود.
من جلوی برده داری و برده فروشی از زن و مرد را می گیرم و کارکنان دولت من نیز چنین کنند تا زمانیکه این سنت زشت از روی زمین برچیده شود.
شهرهای ویران شده در آنسوی دجله و عبادتگاه های آنها را خواهم ساخت تا ساکنین آنجا که به بردگی به بابل آورده شده‌اند بتوانند به خانه و سرزمین خود بازگردند.»
درود ما بر روان کسی باد، که خنجرش برای گردن زدن دیگر اندیشان بی شرمانه در جولان نیست و تفکرش بستر تکفیر و خباثت و منافقت و جنگ و نبرد و انسان کشی را، هموار نمی سازد.
امروز که دژخیم جهل و جعل و تکفیر در سرتاسر کشور حکومت می کند، ما بیش از هر زمانی دیگری به بازخوانی تاریخ تمدنی خود ضرورت داریم.
