طوریکه دیده می شود، «طالبان» اکثرا با پای لچ یا چپلک، موتورسایکل یا لندکروزر، کلشنیکوف یا راکت انداز از مسیرهای آشکار «حمله/تعرض» می کنند! اما «نیروهای دفاعی و امنیتی» که تا دندان مسلح اند؛ انواع تانک، ماشین های محاربوی و سلاح های ثقیله در اختیار دارند و هم در سنگرهای مستحکم «دفاعی» موضع دارند!+ + +
چه اسراری وجود دارد که پس از چند روز جنگ، فریاد و فغان «نیروهای دفاعی و امنیتی» بالا می شود که ما در محاصره قرار داریم… سلاح و مهمات نداریم… کماندو بفرستید، نیروی هوایی روان کنید و… سرانجام تخلیه، تسلیم و یا عقب نشینی! اما پس از اینکه طالبان آنجا را اشغال می کنند، انبارهای بزرگی از سلاح و مهمات به دست آنها می افتد که در صفحات رسانه ها نمایش داده می شود!+ + +
مگر غیر از این است که آنچه بنام «نیروهای دفاعی و امنیتی» نامیده می شود، فرزندان غریب، بیچاره و بی روحیه‌ی اند که به علت فقر و بیکاری در مقابل ۱۰ – ۱۲ هزار روپیه/«معاش» وارد این نیروها شده اند (و همین معاش هم برای شان نمی رسد یا تاخیر دارد) و آن قدر در این سنگرهای دفاعی مانده اند که پوسیده و شاریده اند (چون از یک سو اجازه حمله، تعرض و سرکوب طالب را ندارند و از سوی دیگر فرماندهان آنها که دانش و تجربه مسلکی ندارند و به اساس «معامله/سرقلفی» مقرر شده اند، با طالب نیز «معامله» می کنند)!؟ آیا در چنین حالتی، دفاع از چنین نیروها و پیوند دادن خیزش های مردمی در چوکات آنها همان سرنوشتی را ندارد که تا کنون در تمام شهرها و شهرستان های سقوط‌شده شاهد آن بوده ایم (تخلیه، تسلیم و یا فرار)؟ از این صرفنظر می کنیم که عملکردهای قومی-زبانی سرقوماندان اعلای قوای مسلح و جمهوری ۳ نفری او با ۱۸ نوع گوشت در مقابل چشم سربازان ما در «نیروهای دفاعی و امنیتی» قرار دارد (یعنی این نظام و این سرقوماندان ارزش آن را دارد که خون خود را برای آن بریزند)!؟ از این هم صرفنظر می کنیم که تا کنون فغان و فریاد جناب عطا، اسماعیل خان، دوستم وغیره از عدم همکاری حکومت و وعده های دروغین غنی/نظام به آسمان رسیده است (اما عجیب این است که این بزرگواران هنوز هم چشم به درگاه غنی بسته اند و نمی دانند که سرقوماندان اعلا هرگز اجازه سرکوب/نابودی پسران کاکای خود را نمی دهد! زیرا غنی در «بازی بُرد-بُرد» قرار دارد، یعنی یا حکومت خودش و یا حکومت پسران کاکایش)…
عجب است که حتی داکتر صاحب های ما راز تسلیم شدن ولسوالی هاو یا(عقب نشینی تکتیکی) را نفهمیده اند.
من اگرچه شاید سواد کافی برابر داکتر صاحب ها ندارم ولی راز تسلیمی ولسوالی ها و شهر هارا بر بنای intuation
دریافته ام و چنین بعرض میرسانم:
۱- اشرف غنی که همۀ قدرت در دست او متمرکز میباشد در دل طالبان را دوست دارد. ولی اینکه امروز بخاطر انحصار قدرت و پول و اختیار علیه طالبان گپ میزند، مثل جنگ ظاهری میان دو برادر برسر امتیاز است. موقف اشرف غنی در برابر ظالبان به این ضرب المثل میماند که میگوید: نزدیک میا که بدم می آئی اما دور نرو که گرگ میخوردت.
۲- با این حالت معلومدار که زمینه چنین برابر ساخته شد که ولسوالی ها به اساس برنامه یکی پی دیگر تخلیه شوند تا طالبان مجهز تر و تجهیز شوند. در غیر آن قانون عمومی عقب نشینی تکتیکه چنان است که مهمات و تجهیزات جنگی قبل از عقب نشینی حریق میشوند. در حالیکه طالبان می آید سلاح ها و مهمات کاغذ پیچ را تسلیم میشوند.
۳- غنی که دست و زبانش در این کار شورای امنیت زیر رهبری محب می باشد هیچوقت به سربازان اجازه نداد که به تعرض علیه طالبان بپردازند، بلکه در حالت خسته کن دفاعی قرار داشته باشند.
۴- راز دیگر هم برنامه های خارجی ها میباشد. خارجی ها غنی را از همین خاطر با تقلب تحمیل نمودند تاکه همین فضا را ایجاد نماید. بحق که وظیفه سپرده شده بادار را درست انجام داد. غنی را چه میکنی که اردوغان رئیس جمهور ترکیه این اخوان فاشست به دوستم وظیفه سپرد که اشرف غنی را در امر تسلیمی به طالبان همنوائی نماید. تسلیم شدن شبر غان بدون همکاری دوستم محال در محال بود. ولی دیدیم که صورت گرفت. شما ببینید در هرات اسماعیل خان که حتی مثل دوستم مجهز هم نبود و لاف هم نمیزد توانست هرات را تا اکنون از سقوط بدست طالبان باز دارد.
۵- اختیار ندادن به وزرای دفاعی و امنیتی در اینطور شرایط جنگی مقامات دفاعی مستقل اجرات مینمایند و از اجرات خود به رئیس جمهور گذارش میدهند. ولی حالا وزرا باید نزد مشاور امنیتی زانو بزنند و مشاور امنیتی پیشنهاد انهارا به رئیس جمهور ببرد و از آنجا جواب بیاورد.
خلاصه که نخبگان افغانستان هم همه هنوز هم چشم به امتیازات دولتی از طرف غنی را دارند و خودرا خسی و خنثی ساخته ان.
داکتر صاحب ببخشید، این جواب مرا گستاخی حساب نکنید.