مصاحبه Benon Sevan؛ کدام نکته ای مهم و خارق العادهٔ نداشت مگر نقل قول سلیمان لایق که گفته بوده است: «این شیاد را به ما بسپارید»
خروج Benon Sevan از غیبت کبرای ۳۰ ساله و شبیه سازی و اخطار تکرار تاریخ را باید در راستای توطیه ای جنگ روانی علیه افغانستان به حساب بیاوریم.
البته متغییر ها کم و بیش با هم شباهت های دارند، اما تفاوت های اساسی هم وجود دارد، اینکه مکرر تکرار تاریخ را به افکار عمومی تزریق می نمایند، خود نشان دهندهٔ یک حرکت مرموز است که می خواهند ؛مطابق سناریو بستر توافقات صلح را فراهم بیاورد.
الف
فراموش نکنیم که محبوبیت مجاهدین در سال ۱۳۷۱ با میزان نفرت از طالبان امروز، قابل مقایسه نیست.
ب
انگیزه نبرد در بدنه ارتش امروز افغانستان در برابر طالبان به مراتب از انگیزهٔ جنگ در زمان دکتر نجیب در برابر مجاهدین؛ بیشتر می باشد.
ج
مجاهدین، کشور شمول بودند و از تمام مردم افغانستان نمایندگی می کردند، اما طالبان ظرفیت نمایندگی از تمام هویت های قومی را ندارند.
د
نسل جوان امروز افغانستان از تمام هویت های قومی به مراتب آگاه تر و تحصیل یافته تر هستند و ظرفیت بالقوه اجتماعی و سیاسی برای حفظ نظام می باشند.
تذکر
آنچه که دولت، حکومت، مافیا سالاران زمین سیاست افغانستان، احزاب فرسوده و فروپاشیده، فرماندهان سالخورده و متوهم بدانند، این است که بازگشت به امارت طالبانی به مثابه رفتن به قبرستان تاریخ می باشد.
توهم اینکه کدام گروهک میلیشیا بعد از فروپاشی فرضی نظام و ارتش می تواند در برابر سیل امارت ، مقاومت نماید، یک خیال واهی و فریبنده است.
نتیجه
نگرانی از سماجت و حماقت ابلهانه‌ی ارگ است که بدون ارزیابی خطر و مطالعه توطیه های پیدا و پنهان کشور های همسایه، چکش قومیت و فاشیستی را همچنان در دست دارد و بر میخ تابوت خود فرود می آورد.
تغییر سیاست در عرصه ای داخلی، مبارزه بی امان با فساد، صرفه جویی در مصارف و تمرکز روی تخصص های تسلیحاتی و تکنولوژیکی بومی و برگشت به شهروند محوری؛ می تواند کشور و نظام را از سقوط و تکرار تاریخ نجات بدهد.
