پیام ما به جنگجویان
“هرکه پا کج میگذارد، خون دل ما میخوریم ****شیشۀ ناموس عالم، در بغل داریم ما”
صائب
زنده گی زیباست!
ما دوست داریم زنده بمانیم؛
در کنار خانواده و در کنار مردم خود باشیم،
از حق انسان محروم و بیدفاع خویش با زبان و قلم دفاع کنیم،
ما گنهکار نیستیم؛
اگر گناه ما، دادخواهی برای میلیون ها انسان رنجدیدۀ این کشور باشد؛ به این گناه ادامه میدهیم؛
ما منتظر ختم جنگ و آمدن صلح به کشور خویش هستیم؛ نه منتظر مرگ خود و عزیزان خود؛
از طرفین جنگ، میخواهیم از خدا بترسید و ما را نکشید!
این صدای همۀ ماست؛ صدای تحلیلگران سیاسی، خبرنگاران، جامعۀ مدنی، دادخواهان و صدای وجدان هر خدمتگزار این کشور زخمی و اندوهبار.
بعد از امضای موافقت نامۀ امریکا با طالبان و با آغاز گفتگوهای بین الافغانی؛ متأسفانه شرایط امنیتی روز به روز بدتر شده رفت و مخصوصاً با بروز حادثات شامل قتل های هدفمندانۀ اخیر، چراغ زنده گی و صدای رسای عدۀ از دادخواهان اصیل این کشور خاموش گردید. تا جائیکه حالا بدبختانه موضوع زنده ماندن انسان های بیدفاع دراین کشور، روزانه به یک چانس و به یک احتمال، تبدیل شده است.
بنده نیز که سالهاست افتخار دادخواهی و دفاع از مردم بیچاره و مصیبت دیدۀ این سرزمین را با قلم و زبان خویش دارم، دراین روزها همچو سایر هم مسلکان خویش در اوج تهدید قرار گرفته ام. چنانچه بعد از مشورۀ دوستان، بخاطر زنده ماندن، برای مدتی گوشۀ عزلت و حبس خانگی را انتخاب نموده ام.
هرچند در آغاز این حبس خانگی، فکر میکردم همچون پرندۀ در قفس، بال و پرم خواهد ریخت و رنج تنهائی و سکوت برمن حاکم خواهد شد؛ اما برعکس، اینجا را یک مکتب جدید زنده گی یافتم.
– دراین مدت برایم فرصت کافی و بی‌دغدغه میسر گردید تا بدون گرفتاری‌ها و کارهای روزمره و مهمانی‌ها و وقت تلف کردن‌های بیرون، به نوشته های نیمه‌کارۀ خود بپردازم.
– بدون شک مدتی را که درینجا قرار دارم فرصت خوبی خواهد بود تا از حال و وضعیت زنده گی کسانی که معلول ظلم، فقر و بی‌عدالتی دراین جامعه هستند و آنهای را که بدون گناه در محابس به سر میبرند، بیشتر با خبر شوم و درد و رنج آنها را عمیقاً احساس نمایم.
– یقین دارم که رنگ، مزه و احساس نوشته ها و صحبت های را که در زندان خانگی انجام و پخش مینمایم، در مقایسه با نوشته ها و گفته های قبلی ام صیقل شده تر و واقع‌بینانه‌تر خواهد بود. چون ازاینجا میتوانم شرایط زنده گی بخشی از جامعه را که زندانیان عادی و غیر‌سیاسی هستند، خوبتر و بهتر درک نمایم.
– من یک آدم فرهنگی – سیاسی هستم. هرچند تحمل غیابت در جمع یاران و همصحبتان و هم مسلکان برای مدت نامعلوم، برایم بسیار ناگوار است، اما این تنهائی مرا همت، صبر و استقامت زیادتر بخشیده است و دلیل اصلی آن حقانیت راه انتخاب شده است.
– هرچند قرار بود تهدیدات و حبس خانگی مرا در حالت نامناسب قرار دهد، اما قویاً احساس میکنم که درس تازۀ زنده گی را می آموزم و اگر زنده گی وفا و بقا کرد، با فهم و عزم راسختر به مبارزات برحق خویش برعلیه هرنوع ظلم، تبعیض، بی عدالتی و بی انصافی ادامه خواهم داد.
– از همه دوستان و عزیرانی که در شرایط ناگوار کنونی برایم تیلفونی، تحریری و پیامی تماس برقرار نموده، احوالم را جویا شده و حمایت خویش را اظهار نموده و در نتیجه برایم قوت قلب بخشیده اند؛ یک جهان سپاسگزارم.
