معضل اصلى چیست و مقصر کیست ؟

در فرآیند مضحکه ى بنام انتخابات، بحران پیچیده ى خلق شده که هم مایه نومیدى داخلى و هم باعث دلسردى خارجى گردیده.

در ادامه میانجیگرى ها، چنه بازى ها و سهمبندى ها، در حال حاضر معضل اصلى نتیجه انتخابات است که وجه المنازعه دو طرف قرار دارد. غنى حاضر به اعطاى امتیازات خوبى به عبدالله است، بشرط آنکه وى نتیجه انتخابات را بپذیرد و او را رئیس جمهور مشروع، منتخب و قانونى قبول کنند. در مقابل داکتر عبدالله، هرگونه تفاهمى را مشروط به باطل شدن نتیجه انتخابات مى داند.

چرا نتیجه انتخابات اینقدر جدى و مهم شده؟
منظور و مراد هر دو طرف از آن چیست؟

غنى میکوشد با دادن امتیاز از این گردنه عبور کند، روند انتخابات و نتیجه اش را سالم، رأى برآمده از صندوق ها را پاک و خود را براى پنج سال آینده، رئیس جمهور مشروع و قانونى معرفى کند. او خوب میداند که هر فیصدى ایرا که به تیم رقیب دهد، ضرر نمیکند. زیرا او سر از فرداى توافق، بعنوان رئیس جمهور قانونى و منتخب میتواند قول و قرارش را زیرپا کند یا مطابق میل خود تغیر دهد. زیرا سهم تیم رقیب نه تنها بخشى از حکومت تحت رهبرى و صلاحیت اوست، بلکه افراد معرفى شده تیم رقیب نیز از وزیر تا سفیر، از مدیر تا اجیر ، زیر دستان اوست که ناگزیرند مطابق میل او کار کنند. کما اینکه در پنج سال گذشته چنین بوده. وزراى معرفى شده عبدالله فرمانبرداران ارگ بوده اند. بناً او از دادن هیچ درصد و سهمى نگران نیست. دغدغه اساسى او مشروعیتى است که رقیب زیرکش عبدالله آنرا نشانه گرفته.

عبدالله که حریف را در تنگناى فشار امریکا و خوف آمدآمد طالب مى بیند، امتیاز گرفتن در بدنه نظام برایش ارزش ثانوى دارد. عبدالله که گمان مى کند، رأى او دزدیده شده و حقش تلف گردیده، سعى دارد تا طعم پیروزى مشروع را در کام غنى به زهر مبدل کند. او از تجربه دوره قبلى و از بدقولى غنى آموخته که فقط ابطال مشروعیت است که نه تنها دست غنى را از عقب مى بندد، بلکه هر دو را در کفه هاى مساوى ترازوى قدرت قرار مى دهد که برترى به هیچیکى نیست. عبدالله با درک دقیق موضع امریکا و موقف طالب، عجله ى ندارد. زیرا نه تنها دست مردم به یخن غنى است که در ارگ نشسته و از عبدالله توقعى ندارند، بلکه لبه تیز انتقاد و کاهش کمکهاى امریکا و فشار درخواست هاى طالب هم کمر غنى را مى شکند. او الىٰ به تفاهم رسیدن، چیزى به از دست دادن ندارد. عبدالله با سیاست مدارا و سکوتش، کاسه صبر ارگ را لبریز و ارکان نامشروع قدرتش را روز تا روز به فرسایش مى برد.

روى همین ملحوظ است که غنى از در تطمیع برآمده، دست بدامن اتمر شده تا اگر او کارى بتواند و رخنه و شگافى در اتحاد تیم ثبات ایجاد کند. اتمر که با کاندید شدن، اعتماد غنى را از دست داده، میکوشد نخست متحدان قبلى خودش نظیر محقق، سید منصور نادرى و و را مجدداً بفریبد، سپس به معامله با دیگران پردازد.

تا اینجاى کار عبدالله خوب پیش آمده و مثل یک سیاستمدار زیرک، موقع شناس، دقیق و واقعبین عمل کرده. اگر بتواند همچنان انسجام متحدانش را حفظ و اجماعى را که بمحور او تشکیل شده با خود نگهدارد، دیر نخواهد بود که ارگ تحت فشار هاى مضاعف امریکا، طالب و عبدالله فاقد مشروعیت شود.

خوش چانسى دیگر او اینست که در حال حاضر منافع امریکا، طالب و تیم ثبات بر علیه ارگ بهم گره خورده. امریکا براى ادغام طالب در قدرت و کشیدن پا از صحنه افغانستان، به حکومت پوشالى و نامشروعى در کابل نیاز دارد، طالب نیز هرگونه اداره منسجم، مشروع و قدرتمندى را در کابل، مغایر پیروزى و آبروى اعتقادى و سیاسى اش در فرآیند توافقاتش با امریکا و در آستانه ورودش بقدرت مى داند و عبدالله نیز با تیزهوشى سیاسى و براى ضربه زدن رقیب سیاسى اش، همان مشروعیتى را نشانه گرفته که در تیررس امریکا و طالب هم قرار دارد.

اساساً غنى هزینه بدقولى ها و کج خُلقى هایى را امروز مى پردازد که در پنج سال قبل، عبدالله را به کاسه سر آب داده و او آه نکشیده و حالا غنى را در تنگناى سیاسى گیرآورده و موج سوارى میکند.