در حدود ۱۸ سال از زمان ورود نیروهای غربی تحت رهبری امریکا به افغانستان می گذرد و این کشور در حال حاضر هیچگاه اینقدر از دستیابی به پروسه صلح نزدیک نبوده است. رفت و آمد ها و مذاکرات آقای زلمی خلیلزاد با طالبان یکبار دیگر کشور های منطقه و فرا منطقه را نیز بیدار ساخته است که تا از وضعیت پیش آمده به نفع خود گامی بردارند و یا به عباره دیگر نگذارند امریکا آنچه را که میخواهد به تنهایی بدون با در نظرداشت منافع کشور های دیگر عملی سازد سفر هفته گذشته ضمیر کابلوف نماینده خاص روسیه به اسلام آباد و ملاقات وی با شاه محمود قریشی وزیر خارجه آن کشور با عجله زمینه آنرا فراهم ساخته است تا بزودی هئیت به نماینده گی از طالبان با یک تعداد از شخصیت های مطرح کشور مانند آقای حامد کرزی رئیس جمهور قبلی افغانستان استاد عطا محمد نور والی سابق بلخ محترم محمد اسماعیل خان وزیر اسبق انرژی و آب محترم استاد محمد محقق معاون دوم ریاست اجرائیه در مسکو نشستی داشته باشند و روی قضایای صلح و ختم جنگ در افغانستان مذاکره نمایند اما متاسفانه از حکومت افغانستان در این نشست دعوت به عمل نیامده چون گروه طالبان حکومت موجود تحت رهبری آقای داکتر غنی را یک حکومت غیر مشروع و دست نشانده میدانند فعالیت های اخیر روسیه نشان میدهد که روسیه یکبار دیگر به جمع بازیگران فعال در صحنه سیاسی افغانستان تبدیل شده و نمیگذارد امریکا آنچه را که میخواهد بدون تقسیم منافع در این کشور به سر برساند.
به عقیده من اگر این مذاکرات صادقانه و بخاطر تحکیم صلح و ختم جنگ در افغانستان باشد تحول مثبتی میتوان از آن انتظار داشت اما اگر اخلال در مذاکرات امریکا با طالبان باشد حرف جداگانه ای است به هر صورت به باور من هر نوع مذاکره که زمینه ختم جنگ و صلح را فراهم سازد گامی مثبتی گفته می شود اینکه در این نشست از حکومت افغانستان دعوت نشده علت آن عدم موافقت طالبان در مذاکره رو در رو با حاکمیت موجود است از سوی دیگر رهبری حکومت وحدت ملی بخاطر اختلافات درونی که دارد و زیادتر این اختلافات ناشی از رقابت های شخصی و قومی است، نمی تواند در مورد یک استراتژی منسجم در سرنوشت صلح و ختم جنگ به توافق برسند .
در حالیکه مقامات امریکایی در تلاش اند برای خروج از افغانستان راه حل عاقلانه ای پیدا کند، که منافع امریکا در قدم اول مد نظر باشد با وجود آن بنظر می رسد که نه تنها حکومت افغانستان مقامات امریکایی نیز از برگزاری مذاکرات صلح در مسکو خشنود نیستند. متاسفانه در حال حاضر مردم افغانستان گرفتار یک جنگ رقابتی نیابتی به حمایت از کشور های مختلف دست و پنجه نرم میکنند همه میدانند از چندی بدینسو در افغانستان چندین کشور سعی می کنند در صحنه سیاسی حضور فعال داشته باشند و هیچ امیدی برای بهبود سریع زندگی روزمره که با خشونت و فساد آغشته شده، وجود ندارد.
از سوی دیگر گفته می شود که ایالات متحده امریکا برای حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان سالانه ۶.۵ میلیارد دالر مصرف می کند، با آن هم نفوذ پاکستان، روسیه ،چین عربستان سعودی ، قطر و یک تعداد کشور های دیگر در مورد افغانستان رو به افزایش است. گرچه در حال حاضر نیروهای امنیتی افغانستان با قربانی های فراوان در برابر شورشیان مبارزه می کنند.
ادامه این قربانی ها برای هیچ کس زیبنده نیست از طرف دیگر من طرفدار ادامه مذاکره و مفاهمه با درنظرداشت منافع ملی افغانستان هستم اما از سوی دیگر باور دارم تلاش برای برقراری صلح در این کشور مانند راه رفتن در میدان ماین است. چون میدانم بازیگران ادامه جنگ در افغانستان فقط تنها ایالات متحده امریکا و روسیه نیستند که با یکدیگر رقابت دارند، بلکه چین، ایران و پاکستان، سعودی، قطر، امارات متحده ، ترکیه نیز در این رقابت دخیل اند. بدون تردید اکثر از این کشورها با ایالات متحده امریکا روابط خوبی ندارند، و نمیخواهند امریکا آبرومندانه جنگ افغانستان را به صلح مبدل سازد و یکه تاز میدان باشد اگر در سرنوشت افغانستان رقابت های قدرت های منطقوی و فرا منطقوی فروکش نکند حاکمیت موجود عقلانی در سرنوشت کشور گام بر ندارد و امریکا پشت در های بسته همه هست و بود را با طالبان بخاطر نجات خود معامله کند آینده ای که من از آن در حراسم شعله ور شدن جنگ های داخلی خواهد بود امیدوارم همه کسانیکه افغانستان را دوست دارند متحدانه در راه نجات افغانستان از بن بست سیاسی صادقانه گام بردارند در غیر آن جا طلبی ها خود کامگی ها بخاطر تصاحب قدرت باعث آن خواهد شد که یکبار دیگر خدا ناخواسته مردم افغانستان حوادث خونین دهه هفتاد را تجربه کنند.
