افغانستان کشوریست که مردمان آن با باور ها اندیشه و تفکرات مختلف در کنار هم با هم برابر و برادر زندگی میکنند . در جوامع با تضاد های مذهبی و فکری زندگی کردن در کنار هم کار سهلی نیست بلکه اراده هم دیگر پذیری و هم زیستی را می طلبد .
هر چند افغانستان در بازی های بزرگ جهانی به عنوان نقطه تمرکز قدرت های بزرگ قرار گرفت و مردمان این کشور تحت نام های مختلف برای هدف بیگانه ها استفاده شد اما یگانه چیزی که مردمان افغانستان میتوانند در مقایسه به مردمان دیگر یک سر تنه بالا داشته باشند اتحاد میان مردمان این سرزمین است با صرف نظر از اینکه تنظیم های سیاسی در افغانستان چگونه مردمان این سرزمین را با هم درگیر ساختند .
اما با آغاز سال ۲۰۰۱ و حضور نیرو های بین المللی در افغانستان و سپری شدن یک دوره سیاه مردمان این کشور یکبار دیگر بدون هر گونه مشکلات اجتماعی ، تنظیمی ، مذهبی وسیاسی در کنار هم به زندگی آغاز کردند .
گذشته ها نشان داده است که بدون وحدت ملی و هم دیگر پذیری هیچگاهی کشور ها به جای نرسیده اند و نه هم مردمان آن به زندگی مطلوب دست یافته اند لذا باید در جهت تأمین و تحکیم پایه‌های وحدت ملی در افغانستان تلاش‌های مضاعف صورت گرفته و همه اقوام و گروه‌ها نسبت به آن، به عنوان یک اصل و خط قرمز؛ باورمند باشند و نسبت به آن احساس مسؤلیت نموده و درجهت تحقق همبستگی، همدلی، هم‌سوی و وحدت واقعی میان شان؛ گامهای مؤثر، جدی و عملی را بردارند. ما به عنوان شهروندان کشور باید این درک را داشته باشیم که افغانستانی که یک دوره طولانی از هم گسستگی را پشت سر گذرانده و همه پیوند های اجتماعی آن تا هنوز نیم بند است بدون وحدت ملی و همدلی به جای نمیرسد و باید برای تحقق وحدت ملی میان اقوام کشور به نوبه خود تلاش های همه جانبه نمایم .
همبستگی اقوام ساکن در کشور، احترام متقابل نسبت به همدیگر، تحمل و احترام به اعتقادات و باورهای همدیگر، اجتناب و پرهیز از رفتارهای حساسیت بر انگیز، از لازمه وحدت ملی است و با حفظ این معیارها است که همه‌ی افراد در جامعه می توانند به هویت ملی واحد و وحدت ملی دست یابند و کشور به معنی واقعی کلمه شکل بگیرد و همه نسبت به این مرزو بوم تعلق خاطر پیدا نموده و در جهت حفظ، آزادی و استقلال آن، خود گذری داشته باشند.
قانون اساسی افغانستان نیز که مادر قوانین نامیده میشود نیز بر وحدت ملی میان شهروندان کشور تاکید کرده چنانچه در مقدمه قانون اساسی افغانستان آمده است که << برای به رسمیت شناختن همه اقوام و معرفی آنان در ماده چهارم قانون اساسی به صراحت بیان شده است که: « حاکمیت ملی در افغانستان به ملت تعلق دارد که به طور مستقیم و یا توسط نمایندگان خود آن را اعمال می کنند. ملت افغانستان عبارت است از تمام افرادی که تابعیت افغانستان را دارا باشند. ملت افغانستان متشکل از اقوام پشتون، تاجیک، هزاره، ازبک، ترکمن، بلوچ، پشه ای، نورستانی، ایماق، عرب، قرغیز، قزلباش، گوجر براهوی و سایر اقوام می باشند و بر هرفرد ملت افغانستان کلمه ی افغان اطلاق می شود.»
این نشان میدهد در کنار اینکه مسوولیت انسانی و وجدانی افغانها است که برای رسیدن به وحدت و یک پارچه گی برای همزیستی تلاش کنند در کنار مسوولیت اجتماعی مسوولیت قانونی هر فرد است که باشندگان این مرزبوم را بدون تفکیک و برتری و کهتری بپذیزند .
همچنین وحدت ملی ایجاب می نماید تا پیشرفت‌ها و افتخارات کسب شده توسط فرزندان غیور و با استعداد این آب و خاک در عرصه‌های مختلف علمی، فرهنگی، اقتصادی، ورزشی، نظامی و امثال آن، متعلق به همه بوده و نباید قومی تلقی گردد. انحصاری نمودن آنها نیز به منزله تخریب و ضربه زدن به پایه‌های وحدت ملی است.
برای همه افغان نیاز است که بر ضد تبعیض و نژادپرستی و دیگر مولفه های ملیت گرایی افراطی مبارزه کرده و زمینه را برای زندگی مسالمت آمیز افغان ها در جغرافیای به نام افغانستان مهیا سازند .
