در هفته دوم ماه جولای سال جاری سری زدم به دانشگاه البیرونی. هنگامیکه در صحن این مجتمع علمی و اکادمیک چشمهایم نظاره گر تعمیرات مقبول دانشکده های مختلف این دانشگاه بود، فکرم به گذشتۀ این محل خطور نمود؛ زمانی این محل جز یک باطلاقی که به نام دشت شرکت نساجی یاد میشد چیزی دیگری نبود.
در آن زمانهایکه نیرو های ارتش سرخ در عقب “کوه بچه” مستقر بودند و مقامات دولتی و حزبی ولایت کاپیسا تحت حمایت ارتش سرخ در نساجی مستقر بودند، این دشت محل عبور و مرور مردم رنجدیده کوهستان بود، که چه با ترس و وحشت این محل را عبور میکردند. با تآسف فراوان که در آن زمان هیچ کسی پیدا نشد که از این محل استفاده سودمند به نفع مردم علم دوست کوهستان نماید. خوشبختانه در دوران مقاومت به ابتکار احمد شاه مسعود، قهرمان ملی افغانستان در این محل، دانشگاه البیرونی ایجاد گردید که حالا دارای دانشکده های طب، حقوق، ادبیات و زراعت و دیگر دانشکدهها می باشد.
پس از سقوط طالبان کوشش های خصمانۀ از طرف بعضی علقات حکومت کابل صورت گرفت تا درهای این دانشگاه را ببندند، ولی به اثر سعی و تلاش مردم علم دوست ولایات کاپیسا، پروان و پنجشیر نه تنها درهایش بسته نشد، بلکه رشد سریع هم نمود. حالا تعداد زیادی از جوانان ولایات مختلف کشور ما اعم از دختران و پسران با شوق و علاقه زیاد مصروف فراگیری رشته های مختلف در این کانون علمی میباشند.
گرچه دانشگاه البیرونی در ولایت کاپیسا از چالش های امنیتی در امان می باشد، اما دامنگیر مشکلات اقتصادی بوده، که باعث افت کیفیت آموزش می شود. از همین جهت، از تمام هم میهنان علم و دانش پرور خود، بخصوص آنانیکه در خارج از کشور بسر برده، از امکانات مادی برخورددار هستند، خواهشمندم تا برای رشد و گسترش سطح دانش و آگاهی، دانشگاه البیرونی را کمک و همکاری کنند.
گفتنی است هنگامیکه به طرف تعمیرات دانشکده های مختلف این دانشگاه نظاره میکردم، نظرم به چند صد متری جنوب دانشگاه به تعمیری افتید؛ از رئیس دانشگاه طالب معلومات شدم، وی گفت آن تعمیر “لیلیه نسوان” دانشگاه میباشد، که به کمک یک خانم خیر خواه دنمارکی ساخته شده است. با خود گفتم ای کاش که دوستان و خیرخواهان آموزش از چنین کمکهای به این سرمایه علمی ما دریغ ننمایند.
به امید اینکه این دانشگاه را به زودی از نذدیک ببینم.