از انجاییکه یک فرد نظامی محسوب می شوم در این اواخیرلازم دانستم برخی مسایل نظامی را در بخش های هوایی ، دریایی و زمینی به تحقیق بگیرم تا باشد معلومات خوبی خدمت هم مسلکان پیشکش گردد و در چنین مسایل در پست های قبلی نیز مطالبی انتشار داده بودم .
سخن حالا بر سر ده کشور برتر جهان از لحاظ نیروهای دریایی می رود که بالای آن اکنون بحث می دارم
در پهنه وسیع اقیانوس‌ها، نیروی دریایی هر کشور همچون ستون فقرات امنیت ملی و بازوی راهبردی آن در عرصه جهانی عمل می‌کند. این قدرت نه تنها به اندازه کشتی‌ها و زیردریایی‌ها وابسته است، بلکه به فناوری، تجربه عملیاتی، گستره حضور و توان لجستیکی نیز گره خورده است. هنگامی که به نیروی دریایی برترین کشورهای جهان می‌نگریم، تصویری از ناوگان‌هایی با خطوط موازی از کشتی‌های جنگی، ناوهای هواپیمابر و زیردریایی‌های هسته‌ای در ذهن نقش می‌بندد؛ ناوگانی که می‌تواند سرنوشت امنیت دریایی و ژئوپلیتیک را رقم بزند.
در این میان، ایالات متحده آمریکا به‌وضوح سلطان اقیانوس‌هاست. ناوگان آمریکایی، همچون جعبه‌ای از ابزارهای جنگی مدرن و متنوع، توانایی حرکت و اثرگذاری در هر نقطه‌ای از جهان را دارد. ناوهای هواپیمابر عظیم با بالگردها و جت‌های جنگنده، زیردریایی‌های هسته‌ای و ناوشکن‌های مجهز به موشک‌های پیشرفته، همگی بخشی از یک شبکه پیچیده و منسجم هستند که قدرت و نفوذ آمریکا را در تمامی اقیانوس‌ها تضمین می‌کند. حضور پایگاه‌های خارجی و توان لجستیکی گسترده، این نیرو را به نمونه‌ای بی‌رقیب از قدرت دریایی تبدیل کرده است.
چین، رقیب نوظهور و پرشتاب، با سرمایه‌گذاری گسترده و رشد ناوگان عظیم، در حال تثبیت جایگاه خود در معادلات جهانی است. کشتی‌ها و زیردریایی‌های چین، هرچند تجربه عملیاتی جهانی هنوز محدود دارند، اما سرعت پیشرفت و فناوری به کار گرفته شده در آن‌ها، نوید آینده‌ای پرقدرت را می‌دهد. در آب‌های آزاد، چین در تلاش است تا رد پای خود را همانند آمریکا گسترده کند و نفوذ خود را به مرزهای فرامنطقه‌ای برساند.
روسیه، با نیروی دریایی‌ای که مانند یک بازوی استراتژیک مجهز به موشک‌های پیشرفته و زیردریایی‌های هسته‌ای است، قدرتی است که هر دشمن بالقوه‌ای را وادار به محاسبه می‌کند. هرچند حجم ناوگان سطحی و ظرفیت لجستیکی محدود، آن را از آمریکا و چین عقب نگه داشته است، اما تجربه طولانی و حضور مستمر در آب‌های شمال و قطب شمال، مزیتی منحصربه‌فرد برای روسیه به شمار می‌رود.
در شرق آسیا و اقیانوس هند، ژاپن و هند هر دو در حال شکل‌دهی قابلیت‌های «آبی-باز» هستند. ژاپن با فناوری مدرن و کشتی‌های پیشرفته، می‌تواند تهدیدات منطقه‌ای را دفع کرده و حتی در مأموریت‌های فرامنطقه‌ای مشارکت داشته باشد. هند نیز با تمرکز بر گسترش ناوگان و افزایش زیردریایی‌ها، در حال تثبیت جایگاه خود به عنوان قدرت دریایی منطقه‌ای و بازیگری مهم در اقیانوس هند است.
بریتانیا و فرانسه، اگرچه حجم ناوگان آن‌ها کوچک‌تر است، اما تجربه عملیاتی در نقاط مختلف جهان، فناوری پیشرفته و توان لجستیکی بالای آن‌ها، آن‌ها را همچنان در جمع برترین‌ها نگه می‌دارد. ناوهای هواپیمابر و زیردریایی‌های هسته‌ای، این کشورها را قادر می‌سازند تا در مأموریت‌های پیچیده جهانی نقش‌آفرینی کنند و حضور سیاسی و نظامی خود را تثبیت کنند.
در کنار این قدرت‌ها، ایتالیا، کره جنوبی و ترکیه بیش‌تر به قدرت‌های منطقه‌ای شبیه‌اند. این کشورها با ناوگان‌های کوچک‌تر اما فناوری قابل قبول و تجربه عملیاتی منطقه‌ای، نقش تعیین‌کننده‌ای در امنیت دریایی اطراف خود دارند. هرچند توانایی آن‌ها در عملیات طولانی‌مدت جهانی محدودتر است، اما در عرصه منطقه‌ای، تأثیرگذاری آن‌ها غیرقابل انکار است.
در نهایت، رده‌بندی برترین نیروهای دریایی جهان تنها بازتاب قدرت سخت‌افزاری نیست؛ بلکه نمایانگر تجربه، گستره عملیاتی، فناوری و توان لجستیکی است. این نیروها مانند رگ‌های حیاتی یک کشور، مسیر امنیت، نفوذ و ثبات منطقه‌ای و جهانی را شکل می‌دهند و شناخت دقیق آن‌ها، چراغ راهی برای برنامه‌ریزی و تقویت توان ملی خواهد بود.
بطور فشرده باید نکاشت که :
• آمریکا: سلطان اقیانوس‌ها؛ با ناوگان عظیم، فناوری پیشرفته و حضور جهانی بی‌رقیب.
•چین: رقیب نوظهور؛ رشد سریع، ناوگان بزرگ و فناوری در حال توسعه.
•روسیه: قدرت استراتژیک؛ زیردریایی‌های هسته‌ای و موشکی، تجربه طولانی در شمال و قطب.
•ژاپن و هند: قدرت‌های منطقه‌ای با قابلیت‌های «آبی-باز» و فناوری مدرن، هر کدام با ویژگی‌های منحصربه‌فرد.
•بریتانیا و فرانسه: حجم ناوگان کمتر اما فناوری و تجربه جهانی بالا، قادر به عملیات در نقاط مختلف دنیا.
•ایتالیا، کره جنوبی و ترکیه: تأثیرگذار در حوزه منطقه‌ای، با ناوگان‌های کوچک‌تر ولی فناوری قابل قبول و حضور عملیاتی محدودتر در سطح جهانی.
چکیده: برترین نیروی دریایی جهان ترکیبی از قدرت سخت‌افزاری، فناوری پیشرفته، تجربه عملیاتی و ظرفیت لجستیکی است که نه تنها امنیت ملی، بلکه نفوذ جهانی کشورها را تضمین می‌کند.
