غوربند از پنج سال بدین سو، طالبان و حتا داعشیان بسیاری را در دامانش می‌پرواند. غوربند، در گذشته امن‌ترین راهِ رفت و آمد مسافران بود و شمار بسیاری مردم از این‌جا به بامیان و سایر استان‌های شمال کشور می‌رفتند و اما اکنون گفته می‌شود که حتا نا امن‌ترین راه برای باشنده‌گان خودش شده است.
طالبان و داعشیان هنوز هم در دره‌ی غوربند استند و هر روز نسبت به پیش قوی‌تر می‌شوند. دره‌ی غوربند با میدان وردک هم‌چنان مرز دارد و امکان رفت و آمد تروریستان از این راه است. طالبان و داعشیان غوربند به منظور کشاندن جنگ به شهر کابل، شهرستان استالف ــ کابل، را نیز زیر تهدید دارند و این آسان‌ترین راهِ رفت و آمد میان اینان به شهرستان‌های شمالِ کابل و سر انجام ارگ کابل است. دستگاه‌های امنیتی شهرستان استالف بارها آمدن طالبان و داعشیان را از این راه، ثبت کار و جنگ‌های شان دارند و از این بابت جدی نگران استند.
پلیس محلی در غوربند و اما قوی ترین زور در برابر این پدیده‌ها بوده است؛ تاکنون شاید هم حکومت داران ارتش، سر خمی شان را برای جنگ جویان پلیس محلیِ غوربند انکار نکنند.
بد و بلا‌ها به این اندازه و اما حکومت مرکزی در چیدن تروریستان با غوربندیان، کم کاری می‌کند. مردم این‌جا پس از پلیس کُشی جلریز ــ میدان وردک و سایر جنایت‌های تروریستان، بی‌کران وضع روانی خراب گرفته اند تا مبادا ناکاری حکومت سبب شود که روزی جنگ از این جا به کابل و مرکز پروان برسد.
سپاس از هم‌نوایی تان
همیشه اهل نظر و وطندوستان کشور ما دولت را به جلوگیری از وقوع حادثه پیش از پیش آگاه میسازند، تا دولت نگذارد که حوادث دلخراشی مثل حادثه قندوز اتفاق بیفتد. حادثه قندوز تنها از لحاظ مالی تقریبا” بیش از پنج ملیارد افغانی خساره وارد نموده است. این خساره به کشور احتیاج و خیرات خور و گداگری مثل افغانستان تکان دهنده میباشد. نمیدانم که رهبران و مسئولین افغانستان، چیزی بنام احساس و وطندوستی و غم خواری مردم، را در مغز و وجدان خود دارند.؟ در حادثه کندوز هم پارلمان و هم شخصیت های جداگانه مشکل کندوز را بگوش دولت رسانده بودند ولی دولت منحیث جاسوس و اجنسی پاکستان عمل کرده خودرا گول گرفته بود تا اینکه کندوز بدست نوکران پاکستان سقوط نمود. حالا هم آغاز کار است که دولت و وزارت های مربوط قوای مسلح افغانستان تدابیر جدی ای را عملی سازند و غلامان استخبارات پاکستان را از غوربند نابود سازند.