حامد كرزى روز گذشته در مراسم روز جهاني مبارزه با مواد مخدر گفت ” خارجي ها قرارداد هاي كلان را به خويشاوندان واقارب كلان هاي دولت مي دهند كه اين خود عامل فساد اداري است” رئيس جمهور از خارجي ها خواست تا از دادن قرارداد هاي بزرگ به بزرگان دولتي ويا هم اقارب ايشان خود داري كنند. رئيس جمهور كرزي با اين اظهارات يك بار ديگر اعتراف نمود كه در امور كشوري از صلاحيت لازم برخور دارنيست درحالي كه چنين نيست زيرا تمام وزيران و اراكين بلند رتبه ي دولتي توسط رئيس جمهور برگزيده شده و به وظايف گمارده مى شوند.
در مورد نماينده گان مجلس نيز بايد گفت كه خارجي ها بدون دخالت مقام هاي دولتي به عنوان تضمين به عقد قرارداد ها نمي پردازند . شكي نيست كه سوء استفاده از مناصب دولتي در دولت كنوني امريست معمول و دراين زمينه خانواده ووابستگان رئيس جمهور در حرم اتهامات قرار دارند.
رئيس جمهور كرزي اگر واقعاً خواستار اصلاح امور است و مي خواهد كه فساد اداري از ادارات كشور ريشه كن شود چرا به بركناري ومحاكمه استفاده جويان اقدام نه نموده وبه مبارزه عليه مواد مخدر و فساد اداري تشديد نمي بخشد.
رئيس جمهور كرزي بايد بداند، مردم به سخنراني هاي ايشان كه اقدامات جدي را در پي نداشته باشد اعتماد نمي كنند و اين دليل بيگناهى مرد شماره يك كشور به اين بهانه كه در فساد اداري و قاچاق مواد مخدر دست خارجي ها دخيل است نبوده وايشان را برائت داده نمي تواند.
نفر اول مملكت مكلف است كه قانون اساسي وساير قوانين را به اجرا بگذارد ولو دست قانون دامن دوستان واعضاى خانواده ايشان را بگيرد.
عدم جديت براي آوردن اصلاحات در ارگانهاي دولتي چيزيست كه هم شهروندان كشور وهم جامعه جهاني از آن شاكي اند و تا كنون جزء سخنرانى هاى تند و صحبت هاي عاطفي از رئيس اقدام ديگر ي ديده نشده است.
صحبت رئيس جمهور به اين مي ماند كه پدري از دكانداري بخواهد كه براي پسرش چيزي ندهد درحالي كه مي تواند پسر خود را خود اصلاح ويا مجازات نمايد.
رئيس جمهور با اين اظهارات خواسته بيگناهي خود را در زمينه فساد گسترده اداري دولت اش به اثبات برساند اما متوجه اين مسأله نبوده اند كه اعتراف ايشان دليل برعدم مديريت كاراى ايشان داشته، اعتماد مردم را نسبت دولت به صورت فزاينده كاهش مي دهد.
سوال اين جاست كه آيا واقعاً اراده ي براي اصلاحات وجود دارد ؟
اين سوال چند سال است كه از جانب دولت بي پاسخ مانده است وبه همين دليل فساد وقاچاق مواد مخدر به صورت فزاينده درحال گسترش است.
اگر فرض را به اين بگذاريم كه جامعه جهاني (علاقه ي براي مبارزه با دو فكتور نفى ممواد مخدر و فساد ادارى) در افغانستان نداشته باشد، آيا دولت افغانستان وظيفه ندارد كه مردم كشور را از شر اين دو بيماري مهلك نجات بخشد؟
